1 takje, 1 libel, 4 dagen…

Niet zo gewone bronlibel

Ook tijdens de herfst- en winterperiode kan je van mij dus libellen-verhalen verwachten. En bij deze stel ik jullie nu voor aan één van de indrukwekkendste libellen van België en Nederland: de gewone bronlibel! Gewone? Tja, bij de oeverlibellen en de pantserjuffers hadden de Nederlandstalige naamgevers ook even een moment van creativiteitstekort en hebben ze er daar ook maar een paar ‘gewone’ genoemd… Ik zal het hen maar vergeven zeker… ’t zijn ook maar gewone mensen hè. Toch een spijtige naam, want om te beginnen is het de grootste libel in onze contreien, net ietsje groter dus dan de grote keizerlibel, die trouwens om 1 of andere reden wél een passende naam heeft gekregen. En het is ook geen ‘gewone’ bruine of grijze libel hè… neen, prachtig zwart en geel gebandeerd met dan die knalgroene ogen vooraan. Een echte beauty! Een diamant! Voilà, bij deze stel ik een officiële naamsverandering voor: de diamanten bronlibel!

Trillen om het warm te krijgen

Afgelopen zomer ben ik ze in de Belgische Ardennen gaan zoeken. Wandelend langs kleine, stromende beekjes en riviertjes, vond ik al redelijk snel een patrouillerend mannetje. Je zoekt ze best in ietwat open plekken in het bos, en die open plekken zoek je dan weer best in de buurt van waar bevers een beverdam gebouwd hebben… maar dit even terzijde. De mannetjes patrouilleren blijkbaar onvermoeid en onverstoorbaar over het water. Stroomopwaarts tot op een vast punt, terugkerend, dan weer stroomafwaarts tot een tweede vast punt. En weer terug. Dat is hun territorium, hun geclaimde deel van het riviertje. Vrouwtjes en prooien zijn welkom, zij het wel om andere redenen. Al de rest wordt hardhandig de denkbeeldige deur gewezen. Als ze al eens in de kant aan bijvoorbeeld een blootgespoelde berkenwortel gaan hangen, is dat meestal omdat de zon niet schijnt en ze dus sneller afkoelen. Hangend gaan ze dan zeer snel met hun vleugels beginnen trillen, om op die manier terug op te warmen en verder te kunnen patrouilleren…

Het perfecte takje

Het liefst hangen ze aan takjes in het midden van de rivier, want vandaar hebben ze een perfect uitzicht op het water… en dus ook op eventuele indringers (andere mannetjes) en uiteraard ook op de voorbijvliegende prooien. Maar dat soort takjes zijn schaars, de meesten worden door de stroming platgedrukt of meegesleurd. Als je dus zelf zo’n takje rechtzet op een mooi recht stukje rivier, liefst centraal in zijn territorium, zijn deze diamanten bronlibellen je heel dankbaar! En dat heb ik dus gedaan… 4 dagen na elkaar ben ik dat stokje gaan rechtzetten… 4 dagen na elkaar ben ik dezelfde libel op datzelfde stokje gaan fotograferen…

De eerste keren was hij nogal achterdochtig en twijfelachtig, maar dat ging snel over. Op de vierde dag konden mijn vriendin en ik elk aan 1 kant van het takje zitten, en kwam hij ongegeneerd tussen ons in zitten en kon ze volgende gsm foto nemen…

Close encounter

En dat maakt het zalig op verschillende vlakken natuurlijk. Fotografisch komt er geen einde aan de mogelijkheden. Ik kan hem langs alle kanten fotograferen en begin te experimenteren met bijvoorbeeld lange sluitertijden of extreme close-ups van de vleugels, aanhangselen en ogen. Bewolkt weer en zonlicht wisselen elkaar af, en dus ook de mogelijkheid om af en toe eens te proberen om de glinsteringen in het water mee in het beeld op te nemen… hier moest ik wel snel zijn want zon betekent warmte en warmte betekent verder patrouilleren.

Natuurbeleving ten top

4 dagen op dezelfde vierkante meter… waarom toch? Wel, naast het fotografische voordeel is er natuurlijk de natuurbeleving. Voor mij nog het belangrijkste. Het is zalig om al een aantal goede foto’s op de camera te hebben staan en te relaxen. En bijvoorbeeld een paar uren niet te fotograferen maar te beleven. ‘Mijn mannetje’ te zien patrouilleren, vechten met andere mannetjes, jagen en eten. Maar ook de kick om plots een vrouwtje te zien voorbijvliegen. En datzelfde vrouwtje de dag erna eitjes te zien afzetten op een meter van waar ik zit. En de dag erna weer, op dezelfde plek… waardoor ik was voorbereid en ze zelfs heb kunnen filmen. Maar evengoed is het genieten van alle flitsen van waarnemingen die daar passeren… de natuur komt tot leven als je even stil staat. Bijvoorbeeld grote weerschijnvlinder, waterspreeuw en zelfs everzwijn zijn me allemaal even komen bezoeken.

Een aanrader

Iedereen klaagt tegenwoordig van de hoge werkdruk. Zelfs gepensioneerden hoor ik regelmatig klagen dat ze geen tijd hebben. Van de ene afspraak naar de andere belofte… geen dag meer vrij. Druk, druk, druk. En zelfs tijdens het beoefenen van onze hobby, hebben we stress. Keuzestress. Ik hoor het mensen soms zeggen: ‘’Zaterdag ga ik paddenstoelen fotograferen met een lichtje, zondagochtend naar de workshop ‘nevel fotograferen’ en in de namiddag naar de gehuurde hut voor de springende eekhoorn’’.

Allemaal toppie hoor. Maar bij deze raad ik eens iets aan. Zoek eens een mooi plekje. En ga daar dan een aantal dagen naartoe. Zoveel mogelijk. Tot je het echt beu wordt. Het zal je verrassen. Zelfs zonder foto’s ga je helemaal relaxed zijn… Even helemaal één met de natuur… of met één libel…