Menu

Onderdeel van Pixfactory

12 fotografen, 13 ongelukken

Waar we op sociale media en op de clubavond onze mooiste beelden laten zien en graag gevierd worden om onze topprestaties, gaat er achter de schermen regelmatig het één en ander mis.
Zo gek maakt zelfs de diopter het niet, deze is, heus waar, onscherp bedoeld. Fotograaf: Marijn Heuts

Beginnersfouten, blunders, miskleunen, uitglijders en flaters waar we liever niet over praten en waarvan we liever niet toegeven dat ook wij ze wel eens begaan of maken. Enkele veelvoorkomende missers die iedere natuurfotograaf vroeg of laat wel eens zal begaan. In de categorie ‘dat gebeurt je maar één keer’.

 

1. Losse flodders

Met moeite heb je jezelf uit bed gesleurd, maar het ochtendlicht is heerlijk en je onderwerp werkt fantastisch mee. Je wijsvinger beroert op bijna sensuele wijze de ontspanknop, klaar om dat onvergetelijke moment voor de eeuwigheid vast te leggen op…ja waarop eigenlijk? Shit, het geheugenkaartje zit nog in de kaartlezer van de computer op de zolderkamer.

 

2. Vol = vol

Je hebt alle ruimte in de agenda deze week en gaat enkele mooie ochtenden en avonden op rij naar je favoriete gebiedje. Als op een avond het zonnetje door de dreigende onweerslucht breekt en je je mooiste foto’s van de week kunt maken druk je op de ontspanknop en…geen reactie. Je drukt nog een keer, probeert het via de draadontspanner. Niks. Dan zie je pas dat gevreesde gele uitroepteken op de lcd. Kaart vol. Net nu moet je eerst als een razende beelden van vorige sessies deleten. En daar zitten er altijd bij die je liever niet zou weggooien. Moet ik nog vermelden dat, als je er uiteindelijk enkele hebt verwijderd, het dramatische licht natuurlijk al weer weg is?

 

3. Uitgeput

Al voor dag en dauw stond je op de heide. Eigenlijk is het nog te donker om foto’s te maken, maar dat blauwe sfeertje heeft wel wat. Scherpstellen is lastig dan wel onmogelijk en dus draait de camera het eerste uur volledig op live view. Eindelijk nadert het zonnetje de horizon, de wolken kleuren prachtig roze. This is the moment. Nog even de filters perfect plaatsen, instellingen dubbel checken, en dan afdrukken voor dé foto. Weer niks. Ergens rechts onderaan in de zoeker knippert een irritant lichtje. Vier normaliter aanwezige blokjes zijn angstvallig afwezig. Accu leeg.

Nog lang geen zonsopkomst, maar nu al futloos. De camera, niet de fotograaf.
Nog lang geen zonsopkomst, maar nu al futloos. De camera, niet de fotograaf. Fotograaf: Marijn Heuts

4. Uit de hand

Wekenlang kriebelt het al, de hertenbronst hangt in de lucht. Volgens de laatste berichten is het eindelijk zover. De weersvoorspellingen zijn goed, wellicht komt het eindelijk van dat sfeervolle beeld van een burlend plaatshert, gehuld in blauwe nevelen. Tas in de auto, thermos gevuld, geheugenkaartjes geleegd en in de camera gestopt en accu’s gevuld. Ter plekke monteer je de camera en telelens in het luchtledige. Vergeten dat je gisteren met je vrouw van auto had geruild. Je statief ligt nog in haar auto. En de kinderstoelen in de jouwe. Handig als vrouwlief dadelijk het nageslacht naar zwemles wil brengen.

Het statief is mee naar zwemles, dan maar pannen vanuit de kinderstoel.
Het statief is mee naar zwemles, dan maar pannen vanuit de kinderstoel. Fotograaf: Marijn Heuts

5. Manke Nelis

Je hebt een topochtend achter de rug. Veel kilometers gestruind met volle bepakking, veel gefotografeerd, bent moe en bezweet en gaat tevreden naar huis. Tas in de auto, je ploft achter het stuur, zet hem in zijn achteruit en hoort een ziekmakend gekraak. Je stapt uit en ziet een statief met een manke poot. Gelukkig heeft ie nog twee goeie benen over.

6. Losvast

Met goeie zin kom je in het natuurgebied aan. Je stapt uit en plaatst camera en lens meteen op je statief. Je weet immers nooit welke dieren zich onderweg naar je eigenlijke bestemming al laten zien. Je gooit het statief over je schouder. Nog voor je beseft dat het nogal licht aanvoelt, doorbreekt een vreselijk doffe klap de ochtendstilte. Over je schouder hangt alleen nog een onthoofde driepoot. De kop zat niet goed vastgedraaid. Ik gun iedereen een gebutste zonnekap, maar meestal loopt het erger af. Als variatie op het thema zijn daar de niet goed aangedraaide ‘clamp’, de losgetrilde schroefjes in de convertervatting en de niet goed gemonteerde lens of converter. Andere oorzaak, zelfde dramatische afloop, zelfde schuldige (de zwaartekracht, wie anders?).

7. Keuzestress

De hele nacht heb je liggen woelen. Eindelijk weer tijd om er een ochtend op uit te gaan, de voorspellingen zijn veelbelovend maar je kan maar niet beslissen waar je heen zal gaan. Uiteindelijk besluit je naar de velduilen vlakbij huis te gaan en valt opgetogen in een lichte slaap. In het schemerdonker laad je de auto vol, je rijdt de straat uit, en in een opwelling rijd je op het laatste moment toch de andere kant op. De velduilen hebben zich al enkele dagen niet meer vertoond en je besluit te gaan kijken in dat ene gebied waar je al zoveel over hebt gehoord maar nog nooit was geweest. Nadat je eindelijk de goed verborgen parkeerplek hebt gevonden haast je je het onbekende terrein in. Er ontvouwt zich een perfecte lucht maar dat bekende uitzichtpunt is verder lopen dan gedacht. Tegen de tijd dat je de plek en een aansprekende compositie hebt gevonden is de magie al lang weg en komen de eerste wandelaars je tegen. Ze lopen met een grote boog om je op onweer staande gezicht heen. Zo ook je vrouw, als je ’s avonds achter je computer langs de topbeelden van velduilen in magisch licht van al je collega’s scrolt. Ontploffen is geen keuze.

8. Zwartkijker

Vol gezonde spanning open je de deur van de vogelkijkhut. Niemand aanwezig, mooi. Je opent voorzichtig het luik en ziet tot je vreugde een heuse visarend op fotografeerbare afstand. Hij heeft je in de smiezen en staat op het punt zijn pré-wegvliegontlasting te droppen. Snel richt je de camera en drukt zonder te kijken af. Het geluid van de sluiter klinkt als muziek in je oren. Als de visarend inderdaad op de vlucht is geslagen kijk je vol spanning op de LCD of er iets op staat. Pikzwart. Proficiat met je tot op heden beste opname van een lensdop.

9. Openheid van zaken

Je was eigenlijk bezig met het fotograferen van landschappen. Maar de reeën die plots aan de horizon uit de dekking kwamen nodigden uit tot enkele foto’s met de telelens. Dus snel van lens gewisseld. Als ze weg zijn en de spanning van het moment is gezakt, wil je nog even verderop wat landschapsfoto’s maken. Je pakt je rugzak op en gooit hem over je schouder. Eerst nog trots dat je bezoekjes aan de sportschool snel resultaat hebben opgeleverd kom je er vrij snel achter dat het gemak waarmee je de boel meetorst ook te maken kan hebben met een in de haast niet gesloten rits.

10. Vingervlug

Onzeker als je bent, heb je de sterke neiging na elke voor het gevoel succesvolle sessie snel te kijken of de gemaakte foto’s gelukt zijn. Als een razende scrol je met je half bevroren vingers langs de gemaakte foto’s. Er zitten toppers bij, maar ook enorm slechte beelden. Om extra computerwerk te voorkomen besluit je die alvast op de camera te deleten. Hele series verdwijnen naar de prullenbak, de benodigde vingerbewegingen worden routine. Scrol, prullenbak, scrol naar ‘yes’ en bevestig. In je fanatisme handel je sneller dan je denkt. In een virtuele prullenbak is het lastig vissen. Weg topbeelden.

11. Bijziend

Je bent ruim op tijd in het gebiedje dat miegelt van de libellen. Na een heldere nacht zijn ze koud en bewegingloos en tegen het licht van de opkomende zon flikkeren de dauwdruppels op de facetogen je tegemoet. Topochtend! Om zeker te weten dat de scherpte op de ogen ligt, stel je de macrolens in op manuele scherpstelling. Je kijkt door de zoeker, draait en wringt aan de scherpstelring. Priegelwerk op de vierkante millimeter. Alles voor de ultieme scherpte. Meteen na thuiskomst ga je de ongetwijfeld gouden oogst op groot scherm bekijken. Alles onscherp. Je start de computer opnieuw op, sluit de monitor opnieuw aan, gebruikt andere software. Nog steeds één grote waas. Je diept de handleiding van de camera uit een doos op zolder. En eindelijk weet je waar dat verrekt kleine wieltje bij het oculair voor dient. Dioptrie is vanaf nu een scheldwoord.

Zo gek maakt zelf de diopter het niet, deze is, heus waar, onscherp bedoeld.
Zo gek maakt zelfs de diopter het niet, deze is, heus waar, onscherp bedoeld. Fotograaf: Marijn Heuts

12. Klein maar fijn

Na een lange en gezellige avond bij het familiefeest van je schoonfamilie , waar je tevens de dienstdoend fotograaf was, ben je toch vroeg opgestaan. Je bent trots op jezelf dat het is gelukt en je wordt rijkelijk beloond met een prachtige zonsopkomst. Na thuiskomst ga je toch maar eerst even op de bank liggen. Eenmaal bijgekomen wil je de wereld laten weten dat je een wereldprestatie hebt geleverd en je deelt de beste foto van die ochtend op Facebook. Dat is meteen ook het enige doel waar je mini-jpg-bestanden geschikt voor zijn. Vergeten de camera terug te zetten op volledig formaat RAW na de kiekjesavond van gisteren. Toch goed gedaan hoor!

13. Opruiming

Na het werk trekt het dikke wolkendek waar je de hele dag vanuit je cubicle naar hebt zitten staren plots open. Je kijkt je partner lief aan en mag na het eten nog even buiten spelen. Dat is lang geleden, je bent al weken niet meer met je hobby bezig geweest. En ja hoor, je bent nog niet goed en wel ter plekke of de zon kruipt onder de wolken en een spectaculaire lichtshow ontvouwt zich. Na een lange dag werken ben je gelukkig nog steeds ultra alert en je ziet dat er nog maar enkele foto’s op het kaartje passen. Je verwacht heel wat opnamen te gaan maken vanavond. Even formatteren en met een schone lei beginnen dus. Eenmaal thuis bedank je je partner voor de flexibiliteit. Je euforie maakt plaats voor een baksteen in je maag als ze even later terloops vraagt of je de foto’s van de eerste stapjes van jullie dochter van vorige week inmiddels al op de computer hebt gezet en bewerkt. Toch niet zo alert.

Aanvullen uit eigen ervaring mag vrijblijvend en anoniem in de comments.

26 reacties

  1. Overkomt mij NOOIT!!!
    Was 3 jaar geleden in de Franse alpen met kerst op zoek naar gemzen. Eerste dag alleen maar sporen. Tweede dag ijskorst in de sneeuw dus op sneeuwschoenen het geluid van een bulldozer door het stiltegebied. Dus nog niks gezien. Dan tijdens mijn lunchbroodje komen er ineens een paar gemzen in een dalletje beneden mij tevoorschijn uit de dekking. En meer en meer tot wel 15 stuks aan toe. Ik ben goed gecamoufleerd in mijn zwarte jack en broek, maar langzaam komen de gemzen omhoog al knabbelend aan takjes en knopjes. Een losse gems, moeder met twee jongen en andere groepjes, ze komen allemaal gestaag omhoog in mijn richting. Ik houd mijn adem in en knip de ene foto na de andere verscholen achter toestel en lens. Ze benaderen me zelfs tot op zo’n 30 meter en maak de meest fantastische beelden. Toen ik ze na een week thuis downloadde op de computer zag ik dat AL mijn foto’s waren genomen met ISO 5000 (in de sneeuw dus). Dat was dus wat meer ruis dan gebruikelijk ha ha.

Reageer op dit artikel

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site wordt beschermd door reCAPTCHA en het Google privacybeleid en servicevoorwaarden zijn van toepassing.

Geef een reactie

26 reacties

  1. Overkomt mij NOOIT!!!
    Was 3 jaar geleden in de Franse alpen met kerst op zoek naar gemzen. Eerste dag alleen maar sporen. Tweede dag ijskorst in de sneeuw dus op sneeuwschoenen het geluid van een bulldozer door het stiltegebied. Dus nog niks gezien. Dan tijdens mijn lunchbroodje komen er ineens een paar gemzen in een dalletje beneden mij tevoorschijn uit de dekking. En meer en meer tot wel 15 stuks aan toe. Ik ben goed gecamoufleerd in mijn zwarte jack en broek, maar langzaam komen de gemzen omhoog al knabbelend aan takjes en knopjes. Een losse gems, moeder met twee jongen en andere groepjes, ze komen allemaal gestaag omhoog in mijn richting. Ik houd mijn adem in en knip de ene foto na de andere verscholen achter toestel en lens. Ze benaderen me zelfs tot op zo’n 30 meter en maak de meest fantastische beelden. Toen ik ze na een week thuis downloadde op de computer zag ik dat AL mijn foto’s waren genomen met ISO 5000 (in de sneeuw dus). Dat was dus wat meer ruis dan gebruikelijk ha ha.

Reageer op dit artikel

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site wordt beschermd door reCAPTCHA en het Google privacybeleid en servicevoorwaarden zijn van toepassing.

Deze artikelen vind je vast ook interessant: