6 vrouwelijke fotografen op Internationale Vrouwendag

Internationale Vrouwendag 2020

Die vraag werd ons laatst gesteld tijdens een vergadering. Eén van ons had een tijdje onder een rots gebivakkeerd en antwoordde iets als: ‘Man, 65 plus, camouflagepak en bewapend met 500mm’.
Ja en ooit keken we de hele avond op een zelfde zender op een vier inch zwart-wit TV. Maar dat beeld is in hele korte tijd wel een tikkeltje achterhaald…. Sorry natuurfotomannen, jullie rulen te place niet langer…

De status van de vrouwelijke natuurfotograaf is in de afgelopen 10 jaar van zeldzame Rode Lijst soort in ‘zeer algemeen’ veranderd. Zij draagt zelden een groen pakje, is meestal 500 mm-loos en lijkt opvallend vaak haar eigen pad te kiezen. Wellicht net iets meer in touch met zichzelf en daardoor beter in staat die binnenwereld naar een buiten-beeld te vertalen? Toegegeven, lichtelijk generaliserend, maar kijk dan zelf naar onderstaande vrouwelijke toppers en correct me where I’m wrong…
Of feliciteer ze gewoon met Internationale Vrouwendag en deel hieronder de vrouwelijke natuurfotografen die wat jou betreft nog ontbreken op deze site!

1. Loes Belovics

Misschien komt het omdat ik ooit een tochtje met Loes en haar boot maakte, misschien is het slechts een toevallige metafoor, maar als ik aan Loes denk, zie ik een kalmpjes peddelende dame, die zonder zich gek te laten maken door het fotografisch geweld om haar heen, vastberaden vooruit koerst. Zonder al teveel stress obstakels ontwijkend, met de focus op haar eigen horizon. De kano kan wiebelen, soms zelfs vastlopen in wat wilde waterplanten, maar dat is een onvermijdelijk onderdeel van de tocht. Voor Loes zijn het simpelweg uitdagingen, die er zijn om aan te gaan. Een tocht die ze zelf zo mooi ‘Oefening Baart Kunst‘ heeft genoemd en die al jarenlang voor iedereen online te volgen is.

2. Britta Jaschinski

Voor wie Britta nog niet kende….Dat houdt dan hier en nu op. Vanaf het moment dat je haar indringende en zeer aangrijpende foto’s ziet, staan ze op je netvlies gebrand. Als een fikse klap in je gezicht, die lang blijft nagloeien. En natuurlijk is dit, anders dan de fijne plaatjes die we hier in de regel delen, geen prettig gezicht, maar wel nódig. Want met alleen ‘prettig’ hebben we heel binnenkort geen neushoorns meer. En stevenen we af op een een toekomst waarin kinderen olifanten alleen nog van de foto’s kennen. Als natuurfotografen nemen we heel veel van onze mooie natuur, maar het is tijd om eens iets terug te geven.
Terwijl het merendeel van ons (inclusief ondergetekende) zich heus wel afvraagt of we hier niet iets aan zouden moeten doen en met een groot “Hoe dan?!” in deze gedachte blijft steken, zijn er ook mensen die verder gaan dan denken alleen. Mensen die opspringen en dóen, zoals Britta. Dit zijn de mensen die de stem van dieren vertegenwoordigen en de mensen die zorgen dat de dodelijke ramkoers die wij als soort hebben ingezet wellicht nog op tijd bijgesteld kan worden….

3. Noortje Russel

Als introductietekstje in Noortjes column in Natuurfotografie Magazine schreef ik ooit:

Noortje heeft een grote liefde voor het kleine. Niet alleen voor kleine kruipertjes, maar ook voor kleine lettertjes. Voor die bijna onzichtbare details die een verhaaltje tot proza maken. Die ruimte tussen de regels, die je niet ziet, maar wel voelt. Noortje geeft haar woorden kleine vriendelijke weerhaakjes mee, zodat ze niet gedachteloos voorbij dwarrelen, maar zich onder je huid nestelen om daar de rest van de dag nog aangenaam na te prikkelen.

En omdat bij Noortje woord en beeld hand in hand gaan, geldt dit ook voor haar foto’s. Je kunt er met je grote voeten grofweg langsstampen en denken… ‘Dat was ‘gewoon’ een lieveheersbeestje’ of je staat eens stil, bukt en denkt… ‘Kijk nou, daar zit Meneer Citroen!’ En dacht je gewoon wat schimmel te zien? Mis. Dat is natuurlijk de familie Kroeskop! Zelfs een mier gaat bij Noortje niet lang naamloos door het leven en zo maakt zij elk diertje tot verhaalwaardig karakter en geeft zij het schijnbaar onbenulligste verschijnsel een podium en en een plaatje. Dus pak een kopje thee, ga er even rustig voor zitten, laat de hectiek van alle dag voor wat het is en laat je verrassen en vermaken door Noortjes’ Wereld!

4. Jolanda Vlastuin

Mijn kennismaking met Jolanda’s fotografie laat zich het best omschrijven als een vertrouwde verrassing. Haar foto’s met fonkeltjes, slakjes, druppeltjes en eigenwijze kleuren zijn een prikkelende verschijning tussen de veelal vrij degelijke natuurfoto’s. En toch… bekijken haar foto’s zich een beetje alsof je thuiskomt. Als binnenkomen na een boswandeling, je natte laarzen uitschoppen en met een kop thee neerploffen bij de open haard, terwijl buiten de wind om het huis waait. Chilly buiten en daardoor binnen zo heerlijk warm… dát gevoel.

5. Nel Talen

We schrijven anno 2020. Jaren geleden waren er al 400.000 natuurfotografen in Nederland, inmiddels ongetwijfeld nog veel meer. De smartphones worden elke dag beter en doen nauwelijks nog onder voor serieuze camera’s. Mensen reizen meer dan ooit en via sociale media worden we overstelpt met informatie over locaties en technieken. Inspiratie te over zou je denken… en toch hoorde je nooit zoveel mensen verzuchten dat het zo moeilijk is om boven dat maaiveld uit te steken. Om iets anders te doen, iets origineels, iets eigens. En logisch, want we moeten het jaar in jaar uit doen met dezelfde modellen in dezelfde jasjes. Hoe kun je nog iets nieuws verzinnen? Iets totaal anders? Iets verrassends? Alles is immers al gedaan..?
En dan is daar…. Nel Talen, die doodleuk het tegendeel bewijst. Een tijdje terug werkte ik met haar aan een artikel voor Natuurfotografie Magazine en kijkend naar haar fijne foto’s, merkte ik dat ik er blij van werd en er naar blééf kijken. Het zijn soms net schilderijtjes, maar dan uit de camera. In een wereldje waar kopieergedrag hoogtij viert, vindt zij zichzelf en daarmee een nieuwe stijl uit. Hoe bijzonder is dat?!

6. Sandy Spaenhoven

Voor deze rubriek ben ik altijd op zoek naar verborgen pareltjes: fotografen die het net even anders doen, hun eigen koers varen. Zodra ik zo’n juweeltje vind, volgt er een uitnodiging die meestal weer gevolgd wordt door een enthousiast ‘Ja!‘. Maar heel soms word ik getipt. Nieuwsgierig volg ik dan de gestuurde link en zo af en toe word ik dan blij verrast. Zoals dit keer; ik stuit op een verzameling heerlijke beelden waar de liefde voor natuur en fotografie van af spat. ‘Waarom kende ik deze Sandy niet en hoe heeft zo’n prachtige verzameling van kracht en kleur verborgen weten te houden?!’
Wat een cadeautje is dit!