Nieuwe natuur? Nieuwe kansen!

Het oude tracé verdween. Het asfalt en de geluidswal werden gesloopt. Er werden sloten gegraven en de grond lag braak. Nieuwe natuur valt natuurlijk niet te maken want wat doen ‘wij’ daar dan aan? De natuur doet het uiteraard helemaal zelf! En nieuw is het zoals het nu is ook nog niet eens. Enkele decennia geleden lagen hier óók weilanden en sloten. Voor mij mag het de pret niet drukken want de veranderingen bieden mij onverwacht wel heel wat nieuwe kansen!

Een eerste verkenning

Er is al een paar maanden niet meer aan gewerkt als ik voor het eerst, eind augustus, eens ga kijken. Ik heb eindelijk eens genoeg energie én nog een uurtje voor het avondeten. Dat is mooi voor een eerste verkenning. De wegberm is nog half kaal en de vegetatie bestaat voornamelijk uit perzikkruid en distels. Hier en daar zie ik een struikje margrieten, wat boerenwormkruid, zuring, robertskruid en een teunisbloem.
Margrieten hebben altijd mijn belangstelling en daarom stoei ik eerst wat met een bosje. De camera houd ik zo laag mogelijk bij de grond om in de wirwar van ruigtevegetatie een rustige en aansprekende compositie te creëren. Het blijkt lastiger dan ik dacht en zelfs met een dubbele belichting word ik er niet echt blij van; en dat is toch mijn belangrijkste criterium. Dat het niet meteen lukt gebeurt me wel vaker als ik mijn camera al een tijdje niet in handen heb gehad. Ik moet er altijd eerst een beetje in komen en mijn hoofd leegmaken van alle ‘fotografieregeltjes’ (over belichting, scherpte en/of compositie).

Dan zie ik langs de sloot een blaartrekkende boterbloem staan. Omdat ik daar nog nooit foto’s van gemaakt heb én ik mij überhaupt niet kan herinneren ooit foto’s van deze plant gezien te hebben, moet ik daar iets mee (mijn hoofd was dus toch nog niet helemaal leeg). Het is bijna vanzelfsprekend dat ik het in tegenlicht doe. Heerlijk met op de achtergrond wat bokeh-cirkels van de reflectie van de zon in wat groene drab. De eerste foto lijkt een misser van de camera. Door één felle reflectie berekent de camera een hele snelle sluitertijd wat resulteert in een zwaar onderbelichte foto. Ik zou dat kunnen compenseren met de compensatieknop, maar ik besluit om de invalshoek te veranderen en de reflectie te vermijden. Achteraf vind ik echter die eerste foto het meest spannend en intrigerend. Het kan verkeren…

Ik heb het gevoel dat de echte klik en inspiratie ontbreekt en besluit daarom maar een stukje langs de kant te lopen en te zien of er iets is dat mij wel echt raakt. Naast de bekende slootkant soorten als gele lis, lisdodde, egelskop en riet zie ik een aantal minder algemene soorten waar ik heel blij van word: pijlkruid, zwanenbloem en veenwortel. Dat zijn soorten die eerst in mijn directe omgeving niet of nauwelijks voorkwamen. Helaas zijn bijna alle planten flink over hun hoogtepunt heen. Dat wordt dus wachten tot volgend jaar. Ik vind echter één plant die mij zeer intrigeert. Midden in de sloot staat een eenzame gele lis die door alle ruimte prachtig waaiervormig is uitgegroeid. Daar wil ik iets mee, ik weet alleen nog niet hoe en wat. Waarschijnlijk iets ‘grafisch’ vanwege de prachtige vorm. Maar niet nu want de energie is op (en het is etenstijd).

Een mooie zonsondergang

Tegen 8 uur zie ik dat de zon al aardig gezakt is en al een beetje begint te kleuren. Ik krijg de kriebels en besluit om nog even bij het water te gaan kijken. In het warme licht zie ik in een rietstengel een strekspin hangen. Ik loop het water in, toch handig zo’n waadbroek, en ga op zoek naar composities die de warme, windstille sfeer weergeven.

De laagstaande zon weerspiegelt prachtig in het spiegelgladde water. In het tegenlicht probeer ik verschillende instellingen en composities uit: overbelichten, onderbelichten, zowel de zon als haar reflectie in beeld, beide buiten beeld, alleen de reflectie in beeld, zon in de hoek, silhouet van de sloot zichtbaar of juist niet en spinnetje voor de zon, wat ik toch altijd moeilijk vind want ook nu weer is het spinnetje ‘wollig’ omdat ik de scherpte op de verkeerde plek leg.

Dan vallen ineens de lantaarntjes op die in dezelfde pol riet een plekje voor de nacht hebben gevonden. De meeste hangen middenin de pol. Tegen beter weten in probeer ik er iets van te maken, maar het beeld oogt te onrustig doordat stengels en bladeren kriskras alle kanten op lopen. Ik wil in mijn beeld orde hebben. Niet alleen omdat het in mijn hoofd al chaos genoeg is, maar vooral omdat de sfeer van het moment dat vraagt. Wanneer de zon net ondergaat en de horizon oranje kleurt, vind ik een tweetal boven elkaar in een losse stengel en kan ik toch nog enkele foto’s maken die recht doen aan mijn gevoel.
Zo eindig ik de dag toch met een paar foto’s waar ik warm van word én is het idee om iets te doen met de gele lis uitgebreid met lantaarntjes. Wordt vervolgd dus!