A view to a kill

Tik een eitje

Mijn eerste kill dateert van 2006, tijdens een drie weken durend verblijf met mijn vrouw in het Serengeti Nationaal Park, Tanzania. We stonden al enige tijd bij de Seronera, het riviertje dat in het centrale deel van de Serengeti vrijwel het hele jaar door water bevat. Enkele honderden zebra’s hielden zich op rondom een plek waarbij ze gemakkelijk bij het water konden komen, om hun dorst te lessen. Steeds dichterbij kwamen ze, zenuwachtig en schichtig, op hun hoede voor een aanval van met name hun grootste vijand, de leeuw. En terecht. Want achter een betonnen duiker had zich een leeuwin verschanst, onzichtbaar voor de zebra’s, wachtend op het juiste moment. Lange tijd gebeurde er niets. Zebra’s kwamen niet dichtbij genoeg of gingen niet diep genoeg het water in. Het begin van een ‘waiting game’ van – in mijn herinnering – minimaal twee uur. Maar dan wel relaxed staand in de Landcruiser, met een lunchbox en een kopje koffie op de rand van het open dak. Gekookt eitje tikken, pellen, zout erop, oplettend dat we niet het moment suprême zouden missen.

De zebra’s gingen uiteindelijk het water in, steeds verder en steeds meer. Toen de leeuwin aanviel, was dat nog best onverwacht. Een zebra rende in de richting van een greppel en maakte daarmee een fatale fout. De leeuwin stortte zich bovenop het onfortuinlijke dier toen het voor de greppel even in de remmen ging. Wij snel de auto dichterbij gezet. Iets te dichtbij. Het geluid van de stikkende zebra – raspend naar adem happend – bezorgde mij direct een erg naar gevoel in de buik. Zo tik je nog een eitje om dat smakelijk te verorberen, even later heb je echt geen trek meer.

Kat en muis

Twee jaar geleden hielden enkele leeuwen zich op aan de oever van Lake Ndutu, een meer op de grens met de Serengeti, op luttele minuten rijden van de lodge. Langs de oever lopende gnoes waren een gemakkelijk doelwit en menig gnoe sneuvelde in de nachtelijke uren. ’s Ochtends lag er dan weer een nieuw slachtoffer, niet ver van het vorige.

Op een dag hadden de leeuwen een gnoe kalf te pakken. Het werd niet gedood. De nog jonge leeuwen oefenden hun skills op het kalfje. Gedurende enkele uren werd het verzwakte, wellicht in shock verkerende diertje gegrepen, losgelaten en weer gegrepen. Heftig en heel bijzonder om van zo dichtbij te zien en te fotograferen, maar wel een treurig lot voor het kalfje. Uiteindelijk trok een leeuw het de struikjes in. Daar eindigde wellicht het korte leven van dit onfortuinlijke kalfje.

Yes!

Een paar jaar geleden was ik in opdracht van National Geographic Traveler in Ndutu voor een reportage over de Secret Serengeti. Elke dag zagen Salvatory – mijn vertrouwde driver/guide – en ik cheeta’s maar we hadden nog geen actie gezien. Tot die ene dag, toen we op de savanne een moeder cheeta met haar drie jongen troffen. Ze was duidelijk gericht op zoek naar iets te eten voor haar en haar zo’n tien maanden oude jongen. Gelukkig voor haar – en ook voor ons – kwam er van enige afstand een lintje gnoes met kalfjes aan gelopen. Ze liet haar jongen achter bij een struikje en ging iets verderop in positie liggen, wachtend op het eten. Wij stonden op de eerste rang, op enige afstand van het verwachte ontmoetingspunt. Als enigen, geen andere 4×4 te zien. Laat het dan nu maar gebeuren, kom maar op met die kill. Die drie jonge cheeta’s lusten wel een jong gnoetje.

De gnoes hadden niets in de gaten totdat moeders de aanval inzette. Ze zette aan, gefixeerd op een kalfje, gnoes in galop. Het betreffende kalfje werd echter goed afgeschermd door een volwassen gnoe, wellicht de moeder, misschien een tante, in ieder geval een beschermengel. Moeder cheeta kwam er niet bij, ging er ook eigenlijk geen moment keihard in. Zich wellicht realiserend dat het anders voor haar ook gevaarlijk kon worden. Snel veranderde ze van richting en zette in op een ander kalfje, ogenschijnlijk onbeschermd en kwetsbaar. Beiden waren even door een stofwolk aan het zicht onttrokken. Maar ook dit kalfje ontkwam en de jacht was over.

Niet helemaal wat ik verwacht had, met al die kalfjes voor het grijpen. Maar die kill had van mij ook helemaal niet gehoeven. Het was een geweldige actie en super gaaf om daar alleen met onze auto – Salvatory en ik – getuige van te zijn geweest! Even inzoomen op mijn camera schermpje. Yes, scherpe platen, wat was ik blij! En die jonge cheeta’s, die moesten gewoon nog maar even wachten op het eten.

Het zal de vorderende leeftijd wel zijn, maar ik ervaar steeds meer sympathie met de prooi. En toeval of niet, ik eet sinds vorig jaar bijna geen vlees meer. In april ben ik weer in Ndutu. Ik ga weer jachten zien, maar hoop stiekem weer op nipte ontsnappingen!