De bekende fotograaf
Met de kijker bekijk ik hun route en ik zie dat ze in de schaduwrand parallel aan het pad lopen, recht naar ons toe. “Ik ga toch even zitten” zeg ik tegen mijn vriendin. We lopen samen een stukje in de richting van de reeën en zodra ik een geschikte plek zie op hun route dirigeer ik mijn vriendin door te lopen; ik blijf ongezien achter. Ze is deze truc inmiddels gewend. Als na drie kwartier de reeënfamilie bijna bij me is zie ik een fotograaf aankomen die het setje of mij gezien heeft. Lastig. Als hij langs me loopt jaagt hij ze terug, van me af, of verder de hei op. Dus besluit ik mijn schuilplaats op te geven om hem aan te spreken, zodat we de situatie samen kunnen benaderen.
Als ijsbreker zeg ik, “hé, bekend gezicht!” Het is een bekende fotograaf. “Oh” zegt hij en loopt door, recht op de reeënfamilie af en begint ze te besluipen van achter een boom. Dilemma. Weggaan? Toch maar hetzelfde doen? Vanaf het fietspad maak ik wat matige plaatjes. De positie is te hoog.
Natuurfotograaf met wit shirt
In mijn rechterooghoek zie ik een paar honderd meter verderop twee fotografen open en bloot de heide oplopen! Ze zijn al zeker 50 meter van het pad! Daar stallen ze pontificaal hun statieven uit en staan rechtop! Gecamoufleerde statieven en lenzen worden gecombineerd met nota bene een wit shirt! Omdat ik mijn ogen niet kan geloven maak ik een foto waarop een van de twee het ziet en zijn gezicht bedekt. Alles voor het plaatje, maar dit slaat écht alles! Buiten het feit dat ze kansloos zijn om een goede foto te maken zo midden op de hei, verstoren ze de familie behoorlijk. En je mag uiteraard niet van het pad de heide op!
Ik schiet nog wat plaatjes van de reeën van achter een boom als ik de volgende fotograaf over het fietspad aan hoor komen lopen; het grint kraakt onder zijn bergschoenen. Ik gebaar hem naast het pad te lopen, maar hij loopt door. Alle drie de reeën heffen hun kop. Oeps! Het gezelschap draait rustig bij en begint weg te lopen. Zijn camera ratelt. Maar het is Game over! Ook voor de “bekende” fotograaf. Drie reetjes zijn het laatste beeld dat ik zie als ze ver op de heide verdwijnen.
Op Facebook zie ik de volgende dag zijn foto: “ree met twee jongen!”, chapeau!
Hebben, hebben, HEBBEN!
Zouden deze mannen zich realiseren dat er een moeder met 2 baby’s loopt? Genieten ze? Of is het “hebben, hebben, hebben”? Is het onkunde of hebberigheid? Achter reeën moet je niet aan gaan lopen. Reeën hebben slecht zicht en laten zich prima fotograferen als jij stilzit, dan zien ze je niet. Als je nog een beetje rekening houdt met de windrichting, dan ruiken en horen ze je ook niet. Dus verdiep je ten minste in je onderwerp. Leer waar ze zich ophouden en ga lekker zitten en laat ze naar jou toekomen. Ik zie een groeiende groep fotografen die alleen maar voor het resultaat gaat ten koste van alles. Ik mis daar veldkennis, maar vooral (com)passie en liefde voor de natuur. Ik noem ze ook wel de copy-fotograaf. Ze zien wat online, zoeken uit waar het is en dan is het: “ik ook!”. Hoe een beeld tot stand komt lijkt ze niet te boeien, ze willen resultaat. Eigen onderzoek, verkenning en liefde voor de natuur komt er nauwelijks aan te pas.
En jij, in welke fotograaf herken jij je? Durf je eerlijk te zijn?
Ik wil iedereen voor zover bedanken voor hun reacties! Het is fijn te zien dat het stukje prikkelt en het een en ander losmaakt; daar is het tenslotte voor geschreven.
Nou nou die Arie! Idd erg zelfingenomen stukje. Hij doet alles goed volgens hem zelf. Maar hij moppert dat fotografen van het pad afgaan en vervolgens zegt ie tegen een ander dat hij van het pad af moet omdat zijn schoenen lawaai maken. Vervolgens zegt hij dat Reeen slecht zien maar moppert over een wit tshirt.
Dat hij ook nog een foto van die fotograven maakt is helemaal in en in triest.
Ik woon vlakbij die hei en fiets wel eens naar mijn werk eroverheen of ik ga bij de Dassen kijken even verderop bij de natuurbrug. Staan die Reeen vaak naast het fietspad en trekken ze niks van mij aan.
Natuurfotografie zonder verstoring is ideaal en elkaar aanspreken op ongewenst gedrag ook.
Hier krijg ik echter de indruk dat onze vriend Arie ervan baalt dat hij niet de enige was op dat moment.
Dat soort gedrag zie ik wel vaker helaas.
Bekend probleem op zulke locaties die alom bekend zijn en waar de bloeiende heide druk bezocht wordt door veel fotografen die een ree willen fotograferen. Drie kwartier investeren is eigenlijk bij voorbaat al kansloos als er veel conculega,s zijn op die locatie. Ik snap je frustratie en feit is dat er veel onkundigheid en hebberigheid is waardoor je kansen verprutst worden. Maar dat het je daar overkomt aan het eind van de dag, kan je gewoon verwachten.
Ik ben het eens met de eerste drie reacties. En heel zuur, zelfingenomen, en zelfs asociaal blogje van iemand die “genieten staat voorop” als motto heeft. Ga voortaan wat anders doen alsjeblieft.
Wat een gedoe zeg, dat hele wildlifefotografiegebeuren in Nederland. Nog even en de eersten zitten met een burnout thuis.
Pfff, hoe vaker ik het lees hoe meer ik erop aan te merken heb. Alleen al die eerste zin, “Als een kat door de jungle”, tikje zelfingenomen? Als ik als kind iets deed wat niet hoorde en ik had als argument dat iemand anders het ook deed zei mijn vader altijd; “als hij in de sloot springt, spring je hem dan ook achterna”. Je had niet hetzelfde hoeven te doen als die bekende fotograaf maar deed het toch. En zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan….
De “bekende” fotograaf bleef in de “bosrand” zodat het voor de reeën, die tegen de zon in keken, lastig was hem te zien. Daarnaast loopt door die “bosrand” een voetpad/fietspad waardoor de reeën niet/minder gealarmeerd zijn als ze geluid horen of geurtjes ruiken. Sowieso is de situatie op de Westerheide uniek, bij het bekende veldje komen reeën vaak heel dichtbij terwijl er meerdere fotografen open en bloot staan, niet zelden hardop pratend. Waar de “bekende” fotograaf dan weer moeite mee heeft is als er workshops georganiseerd worden naar bekende locaties als deze en bijvoorbeeld de evenzo bekende vossen in de AW duinen, alles voor de centen? Maar goed, jouw foto staat nu ook op Facebook, inclusief artikel en reclame voor je workshops nog wel, chapeau!
Goed geschreven Arie! Ben het helemaal met je eens. Kennis en moreel kompas zijn vaak ver te zoeken.
tja dat is écht ernstig…. afschuwelijk vind ik dat,
Ik ben eens bijna van het afgereden met een énorme scheldkanonade achter me aan, kut wijf ik rijd je honden kapot etc etc…. omdat ik er iets van zei dat een fotograaf vanuit zijn auto op twee meter van een nest foto’s stond te maken en de oudervogel niet naar het nest durfde…
ikzelf maak graag foto’s, een twee kiekjes en loop door, laat de natuur met rust
Ik ga de natuur in om te genieten van die natuur en ja, ik zal altijd een camera bij me hebben om al het moois vast te leggen. Is er iets “speciaals” te zien, zoals nu de bronst, dan struikel je over de kinderwagens en trolleys gevuld met camera’s, lenzen en accessoires. Met het bijbehorende groepje fotografen, gezellig fluisterend over wie “de grootste” heeft, camera’s allemaal dezelfde kant op gericht, statieven perfect naast elkaar (dus 25 keer dezelfde foto denk ik dan), en daar krijg ik dan een SHHHHHH van als ik passeer en vriendelijk groet. Soms moet ik erom lachen, soms ook echt niet en ik blijf het een raar beeld vinden, al dat camouflage bij elkaar in zo’n groep, zou een hert dat ook niet vinden?
Helaas ziet men dit steeds vaker.Ze trekken zich nergens iets van aan,doen waar ze zin in hebben.Dit is niet alleen bij fotografen zo,maar kijk maar om je heen.En als je iets zegt over hun gedrag,moet je nog oppassen dat je het niet met hun aan de stok krijgt.Nieuwe wereld?
Gr Rob