Het mag duidelijk zijn, we gaan verhuizen! En dat betekent dat ik al maanden niet of nauwelijks een fotootje in de vrije natuur heb geschoten. Mijn passie staat op een laag pitje. Gewoon omdat ik mezelf er momenteel de tijd niet voor gun. Omdat ik mijn hoofd niet leeg kan maken en de rust niet kan pakken. Terwijl ik juist in een periode als deze zo nu en dan meer dan normaal behoefte heb aan rust. En waar kom je beter tot rust dan achter je camera ergens aan de waterkant of in een fotohut. Precies…ik doe het dus helemaal verkeerd en dat kan bijna niet zonder gevolgen blijven.
Frustraties
Terwijl mijn camera staat te verstoffen overleg ik met de aannemer over de voortgang van de verbouwing. Zo’n verhuizing gaat me niet in de koude kleren zitten. Zeker als de tijd die nodig is voor de verbouwing veel verder reikt dan het moment waarop we onze huidige woning moeten verlaten. En tot overmaat van ramp gaat mijn fotomaatje achter de ene na de andere nieuwe soort aan. Terwijl ik steeds meer spanning opbouw en de vlekken in mijn nek onaangename proporties aannemen, loopt hij lekker buiten te genieten. Gefrustreerd volg ik zijn site en zie daar plaatjes voorbij komen die ik graag zelf had geschoten. Niet zo goed voor mijn bloeddruk en al helemaal niet voor mijn humeur.
Terwijl ik knarsetandend mijn frustraties aan het digitale papier toe vertrouw komt het besef: het is even niet anders, ik moet er mee dealen. En accepteren dat er zo nu en dan meer is dan natuurfotografie. We willen tenslotte straks een beetje leuk wonen en dat gaat niet vanzelf. Maar het kost moeite, een natuurfotograaf zonder natuur is tenslotte als een vis zonder water. En dat loopt niet goed af voor de vis. Een hele enkele keer moet ik er daarom aan toegeven, dan is het niet meer te houden. Eerlijk gezegd krijg ik op zulke momenten gewoon opdracht van mijn vriendin om er een ochtend op uit te gaan. Waarbij haar achterliggende gedachte ongetwijfeld iets heeft van “en laat ie er alsjeblieft een beetje gezelliger van worden”. Of het helpt kan alleen zij beoordelen. Maar als het al zo is, is het waarschijnlijk van korte duur. Ik heb serieus met haar te doen.
Uitkijken
Maar aan alles komt een eind, zo ook aan deze periode van ‘drooglegging’. Nog een maand of twee en dan is het achter de rug. Dan is het nieuwe huis verbouwd, zijn de spullen verhuisd en kan ik mijn weekenden weer wijden aan wat ik zo graag doe. Dan trek ik mijn groene jas aan, slinger tien kilo apparatuur over mijn schouder en trek er op uit. Ik kan bijna niet wachten. En ik weet zeker dat mijn vriendin er ook enorm naar uitkijkt!
Volgens de literatuur is een verbouwing een zware test voor je relatie. Voeg daar een steeds knorriger wordende natuurfotograaf zonder tijd aan toe en je hebt de ultieme test te pakken. Ik weet natuurlijk niet of de wijze waarop ik hiermee deal exemplarisch is voor ‘ons natuurfotografenvolk’. Worden wij er allemaal chagrijnig van of ben ik de spreekwoordelijke uitzondering? Voor de partners van het legioen der natuurfotografen hoop ik natuurlijk het laatste, maar daar kunnen alleen jullie antwoord op geven dus…hoe zit dat? Ik hoor het graag!
16 reacties
Beste Erik,
Allemaal heel herkenbaar en heel gezond die onrust .
Maar wil je toch ook mee geven dat wanneer de thuisbasis niet klopt je in het veld ook niet de rust vind .
Dus tel je zegeningen, doe ik ook besef de rijkdom van je vrijheid heb al wat natuurvrienden op jonge leeftijd door ziekte verloren .
mijn advies werk aan je basis en relatie zo ook het wonen en wanneer je dan weer het veld ingaat met je camera waardeer je des temeer je hobby . Maar verder sterkte met het afronden van de verbouwing .
vr gr Kees rosenbrand .
Beste Kees, dank voor je reactie. Wijze woorden, ik neem ze ter harte!
Heel herkenbaar. Wat een gedoe allemaal bouwen, verbouwen, klussen. Ik ben dan wel geen natuurfotograaf maar heb er ook schoon genoeg van. Zeker van alle fouten die keer op keer genaakt worden door aannemers en onderaannemers. Het resultaat is dan uiteindelijj wel weer leuk. Je moet er ff doorheen. En sterkte voor je vriendin!
Ha Christel, dank voor je reactie en ik zal m’n vriendin je zorgen om haar doorgeven ;-). Begrijp dat we in hetzelfde schuitje zitten…en dan hebben wij het geluk dat onze aannemer prima werk levert! Jullie ook veel suc6 en sterkte voor je man.