Anonieme Fotografen

Waarom fotografeer jij?

Krijg jij die vraag ook wel eens? Ik vaak. Erg vaak. En dan sta ik meestal met mijn mond vol tanden. Tja, waarom eigenlijk. Ik hoor dan natuurlijk te zeggen dat fotografie voor mij niet het belangrijkste is, dat het gaat om de natuurbeleving, dat ik met mijn beelden mensen bewust wil maken van milieuproblematieken en natuurbehoud. Dat is net zo’n sociaal wenselijk antwoord als dat fotografen elkaar een mooie foto gunnen. Iedereen zegt het, niemand meent het, en iedereen weet dat. Dus nee, hoe wenselijk ook, ik fotografeer niet voor de natuurbeleving. Ja, ook ik wil mensen bewust maken van de schoonheid van de natuur, en ja, ook voor mij is fotografie beleving, maar nee… als dat de enige drijfveren waren had ik niet morgenochtend alweer om 4:00 de wekker gezet. Dan had ik gedacht, natuurbeleving is er ook na koffietijd, en de milieuproblemen lossen zich niet vanzelf op, die kun je ook met mooi weer in de middag vastleggen, daarvoor hoef je niet bij dag en ontij op. Maar waarom fotografeer ik dan?

Wees meer dan een fotograaf

Uit 10 monden klinkt het als gerepeteerd “Hallo Johan”. “Nou Johan, dapper dat je binnen hebt durven komen, voel je je prettig nu?”. “Eerlijk? Nee, absoluut niet. Je organiseert toch ook geen AA-meeting in een whiskystokerij? Waarom zitten wij dan in de tuin? Waar ik ook om mij heen kijk, overal vlinders en insecten, overal planten en bloemen… mijn vingers bedienen als vanzelf de MF van mijn macro lens, mijn hoofd zit vol met scherptediepte bruggetjes, ik zie de composities langsschieten …. en dan moet ik mij prettig voelen? NEE!!”. Er begint een Scrat-achtig gevoel op te komen, jeweetwel, die eekhoorn uit Ice Age. Aan het eind van iedere film mist hij net weer die grote eikel (nee, niet een vervelend manspersoon maar zo’n ding uit een boom) om al krijsend en schreeuwend de aftiteling aan te kondigen. bij Ice Age 4 komt Scrat aan op Scratlantis, een eiland gemaakt van eikels en vol in witte toga lopende eekhoorns. En terwijl scrat wanhopig probeert al die eikels te verzamelen zegt de hoofd-toga “ontstijg toch dit primitieve bestaan… wees meer dan een eekhoorn”. Kun je het je voorstellen? Ben je eekhoorn, moet je ineens je eigen ik ontstijgen? Ben je fotograaf, wordt je in een tuin gezet met vlinders… moet je je verslaving ontstijgen. “Johan, ontstijg toch dit primitieve bestaan… wees meer dan een fotograaf”. AAAAAARRRGGHHHHH….

Verslaafd aan de fotografie-kick

Nee, ik ben niet verslaafd aan natuurbeleving of behoud van rode lijst beesjes. Voor mij is fotografie een verslavende beleving, een creatief proces, een race tegen de klok, een streven naar perfectie, met kennis over weer en natuur bepakt op pad gaan, een beeld in je hoofd hebben, weten dát iets kan gebeuren, het plaatje al in je hoofd hebben en uiteindelijk…. lukken om dat beeld ook te pakken. Wanneer het dan lukt, je het perfecte moment op de perfecte locatie hebt gehad èn het gelukt is om ook nog eens een beeld ervan te kunnen nemen… heb ik een soort adrenaline kick, een verslavende kick van ‘hebbes’, ‘gelukt’. En die kick… is voor mij de echte verslaving. Het plaatje zelf is slechts het bewijs dat het gelukt is en post-processen ervan een slap aftreksel (daarom blijft alles ook zo lang liggen). Ja, ik ben verslaafd. Niet aan fotografie maar aan de kick dat ik iets heb kunnen creëren op beeld waarvan ik alleen maar kon dromen. Maar helaas, net als met alle verslavingen, die kick is niet genoeg. Want de kick is snel weg en maakt plaats voor de drive naar een net iets grotere kick. Nu is dit gelukt… maar dan moet dat ook lukken. De lat gaat weer net iets hoger. De kick wordt weer net iets onbereikbaarder. Het proces weer net wat moeilijker.

Screw de AF!

“Johan, wees meer dan een fotograa…”, meer hoor ik niet. Dit is te erg. Ik ben reeds opgestaan en sta met mijn macrolens bij de koninginnepage. Een zucht van weerzin gaat door de groep. Ik ben gevallen voor de verslaving, zelfs te midden van lotgenoten heb ik mij niet in kunnen houden, ik moest gewoon aan de slag. Screw de AF (zowel Anonieme Fotografen als Auto Focus). Het licht, de kleuren, de vlinder… maar dan… besef ik mij ineens, ik ben niet iemand die plaatjes maakt van de natuur. Ik niet. Ik beleef de natuur, ik ervaar de natuur, ik creëer mijn eigen beelden, ik leef met de natuur, lees de natuur, voorspel de natuur, speel met de natuur… ik … ik… wil niet afkicken, daarmee leg ik alles neer wat ik heb beleefd… nee… ik bèn juist het primitieve bestaan van natuurplaatjesmaker ontstegen … ik ben juist vol trots …. een verslaafde NATUURfotograaf!