Menu

Onderdeel van Pixfactory

Astrid Kant; Fotograaf met een missie

Misschien wil ik mezelf liever geen fotograaf noemen, noem me maar grutto beschermer. Dertig jaar geleden begon ik aan mijn grootste reddingsactie ooit; het vergroten van het aantal vliegvlugge gruttokuikens in Nederland.
grutto
Omdat de boer uitleg heeft gekregen om dat specifieke gruttoweiland niet te maaien hebben deze gruttokuikens het gered. Fotograaf: Astrid Kant

Achteruitgang

De achteruitgang van bijna alle weidevogels in Nederland komt omdat er te weinig kuikens vliegvlug worden door de intensivering van de landbouw. Kort gezegd de weilanden worden zo vaak gemaaid of bewerkt dat er geen mogelijkheid is voor de kuikens om op te groeien. Al snel had ik door dat communicatie en beeld de toverwoorden waren. Uitleggen, praten, een boek schrijven en vooral beelden laten zien. Zalen vol met beschermers het liefst boeren heb ik al vele malen het verhaal verteld. Een beeld vertelt meer dan duizend woorden.

grutto
Instructiefolders laten zien hoe weidevogelbescherming werkt. Fotograaf: Astrid Kant

Ik realiseer me steeds weer dat wij vogelaars zijn, elk veertje elk geluid vertelt iets over mijn grutto’s. De boer is dat niet, maar hij moet nou juist het land bewerken. Hij is vaak bezig om zoveel mogelijk opbrengst uit elke vierkant meter te halen. Steeds weer vertel ik het verhaal, steeds weer met nieuwe beelden. Popularisatie noem ik dat. Maak het leven van de weidevogels tastbaar. Ook beelden moeten met de tijd mee, technieken en machines verouderen snel. Zelfs mensen zien er na een paar jaar anders uit.

grutto
Grutto portret, onze nationale vogel, leuk voor op een postzegel. Fotograaf: Astrid Kant

Dus elk voorjaar is het weer een uitdaging om in mijn schuilhut plaats te nemen en dat ene moment waar beschermers iets van kunnen leren op beeld vast te leggen. In de winter kan ik dromen van mijn hutje, de geur van canvas ruik ik al bijna. In het voorjaar heb ik vaak drie schuilhutten in het veld staan. Eén bij een plasdras waar veel grutto’s op af komen, één in een broedgebied en één dichtbij een nest om het broedgedrag op beeld vast te leggen. Verstoring heb ik altijd weten te vermijden.

grutto
Het geluid en de opstaande rugveertjes vertellen dat een paring gaat plaatsvinden. Fotograaf: Astrid Kant

Half februari als het voor velen nog winter is begin ik al om mijn grutto’s in de overwintering gebieden op te zoeken. Vele landen heb ik al bezocht om grutto’s te bestuderen en te fotografen. Steeds weer begint het gesleep met zware fototassen. De douane begrijpt niet altijd wat je doet, grutto’s, onderzoek, fotograaf? Maar ja, een zonvakantie zou voor mij een en al verveling betekenen. Een reis zonder vogels kan ik me niet voorstellen. Eigenlijk reis ik gewoon met de grutto’s mee, leg alles op beeld vast en breng hiermee het verhaal aan de man.

Parende watersnippen; aan het vrouwtje zag ik dat ze gingen paren, dit duurt slechts drie seconde. Fotograaf: Astrid Kant

Dan thuisgekomen begint in maart het fotograferen van het broedgedrag van de weidevogels bij een plasdras, mijn schuilhut wordt dan vaak bezocht. En jazeker ook voor mij geldt; ik ga bijna altijd voor niets. Vaak heb ik het gevoel gehad, ik verkoop alles en neem een ander hobby. Gelukkig kan ik bij de boer opwarmen met een kopje soep. Toch weet ik dat ik niet lekker slaap als er nog steeds kuikens sneuvelen in de landbouw terwijl ik meer aan voorlichting had kunnen doen. Ik kan het niet opgeven, steeds voel ik een vlammetje van binnen om niet op te geven.

Gele kwikstaart; je hoort ze eerder dan je ze ziet. Fotograaf: Astrid Kant

Gelukkig komt steeds weer die ene plaat die alles weer goedmaakt. Eindelijk een zacht zonnetje, windstil en weidevogels die meewerken, zeven uur kan ik zo in mijn hut verblijven. Elk nest weet ik te vinden in de Vijfheerenlanden zodat na overleg met de boer, deze percelen dan niet gemaaid worden in mei.

Vertederend beeld, kievitskuiken met oudervogel. Fotograaf: Astrid Kant

Als je een keer ouders met kuikens door je lens hebt gezien en dit hebt vast mogen leggen, word je van binnen zo fel dat je hoopt dat je het nog dertig jaar mag vertellen in het land. Je voelt je een voyeur die dat knusse tafereeltje mag bespieden. Steeds weer zijn het die foto’s die de lezers van de tijdschriften en de mensen tijdens een lezing zo ontroeren. Dat is mijn missie; leg je hart erin, laat een ander meevoelen. Met kleine ingrepen kunnen we het aantal vliegvlugge weidevogelkuikens opvoeren. Het werkt. Tot half juli als velen al in zonnige oorden aan het strand zitten ben ik bezig de laatste kuikens veilig te stellen en met boeren te praten over de bescherming. Dan komt er een lange winter waar computerwerk plaatsvindt. Databases, foto’s klaarmaken, voorlichting, schrijven, mijn website bijhouden en vele lezingen door het hele land geven. Ik ben er van overtuigt dat over dertig jaar er nog steeds gruttokuikens door de wei lopen in de Vijfheerenlanden; aan mijn foto’s zal het niet liggen. Opgeven is geen optie.

grutto
Grutto met kind; uren in een schuilhut zitten levert heel soms een formidabele plaat op. Fotograaf: Astrid Kant

 

Geef een reactie

4 reacties

Reageer op dit artikel

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site wordt beschermd door reCAPTCHA en het Google privacybeleid en servicevoorwaarden zijn van toepassing.

4 reacties

Reageer op dit artikel

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site wordt beschermd door reCAPTCHA en het Google privacybeleid en servicevoorwaarden zijn van toepassing.

Astrid Kant

Astrid Kant

Astrid Kant( 1965) fotografeert alleen steltlopers, hun broedgedrag en hun bescherming. Dit alles om de weidevogels een beschermend duwtje in de rug te geven.

Meer columns van deze auteur

Deze artikelen vind je vast ook interessant: