Boem!

Jaloers op het zuiden

Maar alles is niet verloren. Al dagen wordt er onweer voorspeld en de omstandigheden lijken ideaal; drukkend en warm. De afgelopen dagen was het al een paar keer raak, maar vooral in het zuiden van het land. Iets waar ik als noordeling vaak jaloers op ben. De zuidelijke provincies krijgen vaak de meest fantastische onweersbuien. Maar tegen de tijd dat ze in Noord-Nederland aankomen, zijn ze zo gekrompen dat er slechts nog een paar druppels uitvallen.
Nu, vroeg in de avond geniet ik van een zwoele avond in onze eigen tuin. Het is zo’n avond waarbij je het liefst buiten in de openlucht wilt slapen. Maar mijn onrust blijft en met één oog blijf ik kijken naar mijn mobiele telefoon waar ik de weersituatie volg. Een flinke onweersbui trekt langzaam van zuidwest naar noordoost boven Nederland. En om een uur of negen ’s avonds zijn er nog geen tekenen dat hij afzwakt boven land. Om tien uur is hij inmiddels het IJsselmeer gepasseerd en nog steeds op volle sterkte. Nu wordt het serieus. Ook omdat het lijkt alsof er sprake zou kunnen zijn van een shelfcloud of een rolwolk. Beide ideaal voor het fotograferen van onweer. De kans is dan groot dat je vlak voor de onweersbui nog in relatieve rust en zonder regen kunt fotograferen.

Voorgrond

Ik pak de laptop erbij voor een meer gedetailleerd beeld en zie waar ik op hoopte. De onweersbui zou wel eens precies over de noordwestkant van de stad Groningen kunnen trekken. Letterlijk over mijn huis dus, maar dat is niet de plek waar ik aan de slag wil. Om even voor elf uur als het inmiddels donker is geworden, hoor ik in de verte het gedonder al dichterbij komen. Ik pak mijn spullen, stap in de auto en nog geen kilometer verderop sta ik in het open veld op een kleine landweg met een mooie blik naar het zuidwesten. Op de voorgrond staat het oude hek wat prima als voorgrond onderwerp kan dienen. En dat is nodig omdat een simpele foto van onweer in de lucht wat mij betreft niet voldoende is. Ik wil een landschapsfoto maken waar de voorgrond ook meedoet.
En dus pak ik mijn zaklantaarn erbij om details op de voorgrond te verlichten en zet ik mijn auto zo neer dat ik met de koplampen ook de voorgrond kan oplichten. Ondertussen begin ik de adrenaline aardig te voelen. In de verte ontvouwt zich een spectaculair natuurverschijnsel. Om de paar seconden wordt de hemel opgelicht door prachtige bliksemstralen gevolgd door enorm gedonder. En langzaam komt het dichterbij. Ik realiseer me dat ik de volle laag ga krijgen. Weten wat je doet in zulke situaties is belangrijk. Als het nodig is zit ik binnen een paar seconden in mijn veilige auto. Een spectaculaire foto maken is leuk, maar je hebt er niets aan als je hem achteraf niet kunt bekijken!

Lekker bezig

Daar sta ik dan. Achter mijn statief, draadontspanner in de hand. Op mijn Canon 5Dsr zit een 16-35mm lens om het schouwspel zo weids mogelijk vast te leggen. Ik wil die imposante lucht er zoveel mogelijk op hebben. Mijn focus ligt op de voorgrond waar ik handmatig op scherp gesteld heb. Filters zijn nu niet nodig. Ik ben in de bulb-stand aan het fotograferen. Het is een simpele techniek. Ik zet mijn sluiter open en start de belichting. Zodra er een bliksemstraal zichtbaar is, sluit ik de sluiter weer. Ondertussen ben ik met de zaklantaarn de voorgrond aan het verlichten. Het is een hit-and-mis techniek. De eerste testopnames lijken nergens naar. Het onweer is nog te ver weg. De voorgrond is goed, maar de lucht is niet interessant genoeg. Ik kan niet anders doen dan iedere keer opnieuw een foto maken. Inmiddels is het bijna middennacht. Ik app naar huis dat ik lekker bezig ben…

Adrenaline piek

Het spektakel komt steeds dichterbij. Nu zit ik echt vol met adrenaline. Als klein kind was ik doodsbang voor onweer, maar nu kan ik er geen genoeg van krijgen. Het is fantastisch om de kracht van de natuur zo te aanschouwen. En dan gebeurt het. Ik heb het geeneens door. Verschillende ontladingen over de hele breedte van mijn beeld. Zodra ze verdwenen zijn, beëindig ik de belichting. Snel bekijk ik de foto op de display en mijn adem stokt. Kan dit? Ja, blijkbaar kan het. In de laatste paar seconden van mijn belichting waren er meerdere ontladingen en omdat ik direct daarna de belichting gestopt heb, kon ik het licht van alle belichtingen vastleggen. Ik realiseer me dat ik iets speciaals heb vastgelegd. En het werd tijd ook. Even later voel ik de wind toenemen. Het onweer komt snel dichterbij en het is tijd om in te pakken. Nog geen minuut later gutst het van de regen en beukt de wind in alle hevigheid tegen de auto waar ik inmiddels met een voldaan gevoel in zit. We maken allemaal als landschapsfotografen mooie momenten mee. Maar sommige momenten overstijgen alles. Deze avond was zo’n moment. Iets wat ik waarschijnlijk niet meer snel zal meemaken.