Bevers met hoogwater

Met het jarenlang intensief volgen van enkele beverfamilies, wist in de directe omgeving heel wat burchten te liggen. Ze waren lang niet allemaal fotografisch interessant, maar ik zette ze wel allemaal in een app op mijn telefoon. Die gegevens kwamen van pas toen ik op een mooie winterdag naar huis fietste en het water van de Maas bijna tot aan de weg stond. Ik wist dat er een beverburcht in de buurt was en besloot een kijkje te nemen. De burcht stond net niet helemaal onder. Van de bevers was geen spoor te bekennen, maar dat ze niet in de ondergelopen burcht zouden zitten was wel duidelijk. En zoveel plekken om droog te kunnen zitten waren er in de buurt niet. Met de verrekijker zocht ik het gebiedje af en al snel vond ik een enkele bever die beschutting zocht onder een struik die net wat hoger stond. De rest vond ik samengepropt op de stam van een schuim groeiende wilg die normaal ver op de oever staat maar nu ver in het water.

Ik bezocht aan de hand van mijn app meerdere burchten die naar mijn inschatting op een kritische plek aan of dichtbij de Maas lagen en inderdaad stonden die allemaal onder water. Overal zag ik wel schuilende bevers, maar zelden op een fotografisch goede plek. Altijd zat er wel een boel vegetatie of een flinke afstand tussen. Dichterbij komen was vanwege het water geen optie. Met de kano zou ik het kunnen proberen, maar deze is opblaasbaar en ook het prikkeldraad langs de oevers werd nu aan het zicht onttrokken. Bovendien zou ik de bevers alleen maar verstoren, net nu ze het zo moeilijk hadden.

Gevecht met de stroming

Dus haalde ik de drijvende schuilhut van stal. In een droogpak met een fleece overall er onder ging ik te water. Bij de schuine boom leverde dat direct succes op. Ik kon heel dichtbij komen, op mijn knieën in het niet eens zo diepe water. De bevers bleven rustig slapen op hun netjes opgemaakte bedje van houtsnippers.

Ietwat overmoedig waagde ik ook een poging direct aan de snelstromende Maas. Na een zorgvuldig voorzichtige tocht langs prikkeldraad en takken kwam ik dichterbij de plek waar ik met de verrekijker de bevers op een provisorisch eiland van aangespoelde rotzooi had gezien. Het water werd echter al snel dieper en de stroming heviger. Al zwemmend belandde ik met de schuilhut al snel in een berg aangespoelde troep en daar weg komen viel niet mee.

Na een worsteling van enkele minuten was ik los en kon ik richting de bevers. Ik had weer vaste voet aan de grond, met onder mij een wandelpad dat ik al vaak had belopen met andere omstandigheden. Bekendheid met het terrein was weer eens erg belangrijk. Ik moest achter een boom plaatsnemen om niet weer meegevoerd te worden door de stroming. Het constante gebeuk van het Maaswater maakte ook dat ik het erg koud kreeg. Eerder dan gewild moest ik de sessie afbreken, met gelukkig enkele foto’s op het kaartje. Dit zou ik niet meer doen.

Bevers spotten met de drone

Een aantal burchten bij de Maas waren dus niet bereikbaar maar ik was wel erg benieuwd hoe het er met de bevers zou gaan. Ik besloot te gaan verkennen met de drone. Dat bleek een schot in de roos. Ik zag bevers achter struikjes, in achtertuinen van mensen, op de nog niet ondergelopen burcht, tegen de stroming worstelend, maar ook op een net wat hoger liggende boomstronk. Soms hadden ze zich verstopt in een zelfgemaakte grot in het hoge gras. Ze leken zich prima te redden. Al snel leerde ik dat de bevers niet op de drone reageerden als ik vanaf grote hoogte aankwam, en op de juiste plek langzaam naar beneden stuurde. Dus niet laag aanvliegen en vol in de remmen, geen plotse bewegingen. Ik kon zo soms vlak voor de bevers gaan hangen en de resulterende foto’s en video’s hebben het lokale en NOS-nieuws gehaald.

In de zomer van 2021 kregen we met enorm hoog water te maken. Iedereen herinnert zich nog wel de vreselijke beelden uit België en Duitsland. Ook in mijn omgeving was er schade door ondergelopen huizen en weggevaagde campings. Het was een mooie kans de bevers weer op te zoeken, en ze in groenere omstandigheden te kunnen fotograferen met hoog water. Dat bleek een misvatting. Het water was zoveel hoger dan in de winter, dat alle burchten compleet ondergelopen waren, en dat gold ook voor de mij bekende hoogwatervluchtplaatsen. De bevers waren nergens meer te bekennen en hebben waarschijnlijk hun toevlucht gezocht in veel verder weg gelegen gebieden of in tuinen van mensen.

Hoog water fotograferen is niet eenvoudig. Je hebt al snel een foto van een boel water en dat zegt zo weinig. Je hebt altijd een onderwerp nodig waarvan mensen weten dat het niet in het water hoort. Pas dan heb je een nieuwswaardig beeld te pakken. De bevers en hun ondergelopen burchten waren mijn kapstok om de hoogwaterfoto’s aan op te hangen.

Wil je meer weten over fotograferen bij hoogwater? Lees dan ook het artikel ‘Hoogwater langs de waddenkust’ van Marcel van Kammen in Natuurfotografie Magazine #2 van 2023. Voor meer informatie over deze editie of om hem te bestellen: klik hier.