Big Brother is watching you

Vroeger…

Ik kan me nog herinneren dat ik als kleine Petertje met mijn ouders en broertje op vakantie ging. Er was geen contact met de familie aan het thuisfront. Als er wat vervelends gebeurde, had je daar de ANWB Alarmcentrale die dan een oproep deed via de radio. Of je liet de reisgegevens bij de familie achter. En verder? Heel sporadisch bellen en natuurlijk niet te vergeten: de ansichtkaart. Hoe leuk was dat als je die op je mat zag liggen. Internet was er toen niet, laat staan sociale media met de mogelijkheid om Mega Pixel Knallers te laten zien. Wat nu zo gebruikelijk is. De thuisblijvers moesten het doen met de foto’s die op zijn snelst via de één-uur-service werden ontwikkeld en afgedrukt. De echte vakantiegangers maakten er een uitgebreid fotoboek van en dan duurde het nog langer om je reis te laten zien. Iets wat de spanning weer deed toenemen.

Weg spanning

Tegenwoordig gebeurt het sporadisch dat vakantiegangers niets meer van zich laten horen tijdens hun reis. Het kan nu ook allemaal veel makkelijker en vooral digitaal. Een week voor de kerstvakantie werd ik uitgenodigd om vrienden te volgen op hun reis naar Finland. Maar… dat doe ik standaard toch al via de berichtjes en foto’s op Facebook? Maar nee, dit was anders. Ik kreeg een link toegestuurd die ik dan moest volgen. Het was een soort ‘Travel Tracker’, een Personal Travel Log… Polarsteps.

Big Brother is watching you…

Wel ja. Waarom ook niet? Na mij aangemeld te hebben kreeg ik de locatie te zien waar het gezin was neergestreken. Via een app op je telefoon kun je als reiziger je verhaal en je foto’s kwijt. Bij je ‘volgers’, het is nog net geen sekte of één of andere maffe beweging, gaat er dan een berichtentoontje af met een stukje van het laatste bericht en natuurlijk… foto’s!

Ik heb hun vakantie gevolgd en dacht: ”Als ik dit nu zelf eens ga proberen?”

Een afgebakend eiland

Ik heb een wereldreis gepland naar het immer gezellige Terschelling. De reisdetails voer ik in en dit keer ben ik de reiziger en niet de volger. Al gauw krijg ik de eerste opmerkingen dat ik de eerste dag overal te traceren was in mijn woonplaats. Het is nog een dag van voorbereiding, dus dat kan goed kloppen. Toch heb ik het er wel een raar gevoel bij. Zit ik het op toilet, dan heb ik het idee dat dit meteen geregistreerd is voor het ‘nageslacht’.

De volgende dag gaan we op weg. Richting Harlingen, de boot en dan naar Terschelling. Ik moet er aan denken dat ik wel regelmatig iets ‘post’ en natuurlijk een foto mee stuur. Of twee, drie… De GPS van mijn telefoon gaat alle kanten op en zo kom ik ook op Ameland terecht en zelfs een keer terug op vaste land. Ik ben mij er niet van bewust dat ik slaapwandel.

Het was een geweldige tijd en af toe word ik door de vrouw van een van mijn fotomaten er aan herinnerd dat ze niets meer ‘binnenkrijgt’. Trouw denk ik er dan weer aan, post weer wat en slinger er een filmpje of foto ter illustratie bij.
De reis duurt niet lang; een dag of vijf. Ik zie op het overzichtskaartje mijn bewegingen op het eiland. Gevoelsmatig gaat het alle kanten op, behalve de goede lijkt het.
Als ik zo vrij mag zijn? Ik ben blij dat de reis er op zit wat dit experiment betreft.

Niets voor mij

Vind het niets. Ik ben een man en heb al moeite om met één ding te gelijk bezig te zijn, namelijk met mijzelf. Overigens moet ik wel bekennen dat ik het leuk vind om mensen te ‘volgen’, maar om zelf in het middelpunt van de belangstelling te staan is niet ‘mijn ding’. Ik wil niet ongenuanceerd iets roepen, maar ik merk dat ik, wanneer ik op reis en met fotografie bezig ben, genoeg heb aan mijzelf. Dan wil ik me focussen (toepasselijk) op de mooie dingen die ik zie en dat eventueel met de groep waar ik mee weg ben delen.

Mijn gezin verwijt mij wel eens dat ik te weinig van me laat horen, maar ik zal mijn leven beteren. Misschien dat ik het zelf nog wel weer eens ga proberen om met Polarsteps een volgende reis in kaart te brengen. Maar dan summier. Veel minder details en meer de generieke plekken.

Ieder zijn eigen weg

Ach weet je? Het is aan een ieder hoe hij of zij de reis beleeft en gebruik maakt van zo’n persoonlijk, digitaal reisverslag. Deze column is een stukje ervaring die ik als fotograaf heb op gedaan. Ten tijde van het schrijven van deze column volg ik weer een prachtige fotografiereis. Af en toe piept mijn telefoon en kan ik het niet nalaten om even te kijken waar ze nou weer zijn. Oh gaaf! Ook een foto erbij.
Even ‘like’n’.

Wat is jullie ervaring met online Travel Trackers? Houden jullie ook van onbereikbaarheid? Of moet de wereld weten dat je achter de waterval met de broek op de enkels je even terugtrekt?