Op internet heeft hij de laatste weken prachtige foto’s voorbij zien komen, de een nog spectaculairder dan de ander. Met bonzend hart wurmt hij zich onder de dekens vandaan en voert de noodzakelijke ochtendrituelen uit. Zijn fototas hoeft hij niet te pakken, dat heeft hij gisteren al gedaan. Hij pakt het plastic zakje boterhammen met worst uit de koelkast, giet een thermoskan vol met verse koffie en trekt zijn camouflagejas aan. Ready, set, go? Nee, het belangrijkste moet nog komen.
Diepvrieskist
Hij loopt naar de diepvries en opent de deur. Daar, tussen de wit berijpte frikadellen, kroketten, kiloknallerspeklappen en zakjes saté ligt het wondermiddel voor vandaag. Daar kan zijn target zeker geen weerstand aan bieden! Een fractie twijfelt de fotograaf of hij de bitterballen niet zelf wil houden. Nee, dit is de prijs die je moet betalen voor goede foto’s. Resoluut pakt hij de zak. Morgen zal hij een nieuwe zak halen.
Drie kwartier later rijdt de fotograaf de parkeerplaats van de Amsterdamse Waterleidingduinen op, bij ingang Zandvoortselaan. Volgens zijn digitale vrienden is hier vlakbij de plek waar hij wezen moet. Er staan meer auto’s. Gezellig, misschien zijn Pinkeltje, Poefmeester en Plopke er ook wel! Ziet hij eindelijk eens wie er achter die pseudoniemen schuil gaan. Zal het niet te ver lopen zijn? De jaren dat hij een afgetrainde, jonge god was heeft hij zichtbaar lang geleden achter zich gelaten. Hij loopt het duinpad op en ziet nog geen mensen. Zou hij de eerste zijn? Dát zou saai zijn! Maar hij heeft geluk. Na 600 zware meters lopen ziet hij zes fotografen zitten, liggen en staan. Het geratel van camera’s en geluid van opgewekte stemmen doet zijn pas versnellen. Zwetend arriveert hij bij de groep en pakt zo snel als ie kan zijn cameraspullen. Voorstellen doen we later wel.
Hondenbrokjes, kipkluifjes en leverworst
Daar, op een duintop een paar meter naast het wandelpad, ligt een prachtige vos te genieten van het zonnetje. De fotograaf vergeet alles en iedereen, en heeft alleen maar oog voor zijn object van affectie. Maar het dier ligt te ver weg om beeldvullend te fotograferen! Zonder zijn blik van de vos af te wenden graait hij snel in de zak bitterballen. Eentje, om mee te beginnen. Een bitterbal vliegt in de richting van de vos en een verhoogd stemgeluid klinkt. “Hierrr vosje vosje, hier vosje vosje! Kom dan, kom dan!”. De vos kijkt niet op of om. 
De omstanders glimlachen: “Gaat je niet lukken, we gaven hem net al hondenbrokjes, twee kipkluifjes, een homp leverworst en zelfs een stukje brood met kaas. Je moet even geduld hebben”. Geduld? Wat nou geduld, straks is ie weg! Drie, vier nieuwe bitterballen stuiteren naar de vos, terwijl zijn stemgeluid in volume toeneemt. De opmerkingen van de andere fotografen hoort hij wel, maar hij negeert ze volledig. Ook hij heeft recht op foto’s van een vos, tenslotte! Bemoei je er niet mee!
Eindelijk komt de vos in beweging. “Goed zo vosje, kom maar, kom maar…” De vos staat langzaam op, strekt zijn voorpoten, kromt zijn rug en gaapt zo uitgebreid dat al zijn tanden een paar seconden lang te zien zijn. Camera’s ratelen. Met twee kleine sprongen is de vos bij de bitterballen en pakt er voorzichtig drie op. Zonder de fotografen een blik waardig te keuren draait hij zich om en slentert weg. Het laatste wat de mensen zien is een pluimstaart die verdwijnt tussen de duindoorns. Missie geslaagd! De fotograaf kan niet wachten om zo snel mogelijk de foto’s online te zetten. Iedereen moet dit zien! Snel pakt hij zijn spullen, en ziet tot zijn blijde verrassing dat de meeste bitterballen nog bevroren zijn. Die kunnen mooi terug de diepvries in, voor vanavond!
A fed animal is a dead animal
De vos wandelt rustig naar een duindoornstruweel, goed verstopt en uit het zicht van de weg. Onder een van de struiken maakt hij een kuiltje en legt de bitterballen erin. Een appeltje voor de dorst. Het leven wordt zo wel erg makkelijk! Maar een paar weken later vergaloppeert de vos zich. Een jochie staat met zijn ouders naar de vos te kijken, op een paar meter afstand. In de hand van het kereltje ligt een boterham met worst. De vos is met zes korte passen bij het kind en grist de boterham uit de hand van het kereltje. De volgende dag wordt de vos door de beheerder doodgeschoten.
NB: Iedere overeenkomst met bestaande gebeurtenissen of personen berust waarschijnlijk op toeval.
13 reacties
Twee weken geleden fietsten wij door de waterleidingduinen. Plotseling zei mijn vrouw,: kijk nou! Langs het fietspad lag een vos. Wij stopten en hij bleef liggen. Ik kon mijn fotocamera pakken en van alle kanten foto’s maken. Ik vond het geen natuurlijk gedrag. We zijn door gefietst en de vos bleef liggen.
Het lijkt mij geen (bitter)bal aan om van die volgevreten vossen te fotograferen. Zo’n plaatje te maken dat iedereen kan maken. Onlangs was ik in mijn favoriete natuurgebied(je) en plotseling stond ik tegenover drie spelende jonge vossen. Ik kom daar nu een jaar en had daar nog nooit vossen gezien! En ik weet zeker dat die toevallige ontmoeting véél meer indruk heeft gemaakt, dan ooit mogelijk zou zijn op een voederplek waar een vos rondscharrelt tussen de kippenbouten, patatjes-oorlog en AH-maaltijd-salades.
Het is inderdaad jammer dat er steeds meer fotografen zijn die de foto belangrijker vinden dan wat zij fotograferen.
Waarom vroeg je bed uit als je deze “rugzak-vossen” ook om 12 uur in de middag kunt fotograferen. En een camouflagejas aantrekken …. volstrekt overbodig. Deze vossen zijn welhaast tam en het is geen kunst om ze te fotograferen. In dat licht zijn bovenstaande foto’s nog niet super ook. Maar goed, het levert weer een moment van extase op bij iemand met een camera.