Chris groeide op in de –naar eigen zeggen– platte, rechte en hoekige Wieringermeerpolder. Hij studeerde af als tuin- en landschapsinrichter en werkt nu bij een advies- en ingenieursbureau, waar hij ontwerpen maakt m.b.t. natuurinrichtingsprojecten zoals beekherstel en rivierverbreding. De koppeling met natuurfotografie is dus al aanwezig. Dat Chris zijn natuurfotografenhart kan volgen wordt mede mogelijk gemaakt door zijn vrouw en steun en toeverlaat Ankie, die op de momenten dat de natuur haar lokroep laat horen, de zorg voor drie jonge kinderen automatisch oppakt.
Wie is Chris Ruijter?
Ze zeggen wel eens dat een serie zo sterk is als de zwakste schakel, maar ik zou het liever omdraaien: Als je als fotograaf één topbeeld hebt, dan kun je je met gemak wat ‘zwakkere schakels’ permitteren. Die ene winnaar eist alle aandacht op. Zo verging het mij bij Chris. Ik kende zijn werk in het geheel niet, maar zag één beeld en was op slag overtuigd van zijn feel voor fotografie. Want zelfs al presteer je niet altijd op dat niveau, het bewijs dat het er in zit is geleverd.
Het risico van zo’n topper is natuurlijk wel dat je daar niet meer overheen komt en altijd in je eigen schaduw blijft opereren. Een valkuil die Chris schijnbaar moeiteloos pareert. Die ene foto zette me op het spoor, maar ik werd niet teleurgesteld, integendeel. Na dat ene beeld blijft hij doodleuk verrassen met het soort foto’s dat je tijdens een routinematig stukje scrollen spontaan wakker schudt en weer doet kíjken.
Dezelfde nieuwsgierigheid, interesse en verwondering waarmee Chris fotografeert ervaar ik als kijker. “Wat is het? Hoe doet hij dat? En wat is het toch met die foto dat me intrigeert…?” Beekjuffers en bosanemoontjes zijn nu niet bepaald de minst gefotografeerde soorten, maar Chris bewijst maar weer eens te meer dat dat ook totaal niet relevant is. Hij fotografeert ze gewoon op zijn Chris’, waardoor ze vanzelf weer uniek worden. Van onderwerpen waar een ander aan voorbij loopt, maakt hij iets dat kamerbreed aan de muur mag. En dat is een gave op zich…
Apparatuur
- Pentax K-x
- Pentax K-S2
- Pentax DA 18-50mm
- Pentax A 50mm f/1.7
- Tokina 90mm f/2.5 Macro + Tokina 1:1 converter
- Pentax F 100mm f/2.8 Macro
- Pentax FA 100-300
- tussenringen
Portfolio
“De aanleiding voor mij om te gaan fotograferen was een reis van 7 weken gemaakt door West-Canada in 2010. Het aantal dieren dat je daar tegenkomt is overweldigend. Zwarte beren, Grizzlyberen, zeearenden, walvissen, gieren, otters, wasberen, grondeekhoorns, kolibries en…pika’s! Daar is voor mij de liefde voor natuurfotografie wel begonnen. Als we een dier zagen en daar een toffe foto van konden maken kon ik daar ontzettend van genieten. Tijdens een lange bergwandeling ging ik pas écht om. We zaten ergens even pauze te houden en zagen steeds pika’s tussen de rotsen door schieten. Veel te ver, veel te snel, onmogelijk te fotograferen. Omdat je op vakantie alle tijd hebt, hebben we het 1,5 uur uitgezeten voordat er eentje zomaar ineens heel dichtbij kwam, met als bonus een bek met hooi. 3x schieten en weg was ‘ie weer. Wat een kick!!!”
“Natuurfotografie spreekt me vooral aan omdat ik er mijn liefde voor natuur in kwijt kan. Door mijn eeuwige gebrek aan tijd pak ik fotografie vaak bijna projectmatig aan. Voorafgaand aan de eigenlijke foto onderzoek en analyseer ik en ik heb de foto al in mijn hoofd die ik maken wil, waarbij ik dankbaar gebruik maak van sites als bijvoorbeeld Waarneming.nl, Facebook en Wikipedia. Wat maakt het dier bijzonder? Kun je dat vangen op de foto? Als álles dan samenkomt en je kunt de foto maken die je al die tijd al in je hoofd had kan daar weinig tegenop!! Soms is de hele onderneming vooraf een bijna mooiere ervaring dan het resultaat zien op je scherm. Ik kan ook ontzettend genieten van details in ogen, in vleugels, in haartjes. Verwondering voor mezelf en de kijker; dat je even kunt ontsnappen aan de realiteit en je even kunt wanen in een wereld waarin je alleen op de wereld bent.”
“Mijn stijl is denk ik best wel divers, maar mijn lievelingsonderwerp is toch wel echt macro. Ik probeer altijd verder te gaan dan de platte ‘registratiefoto’. Er moet altijd iets bijzonders in de foto zitten, een bepaalde sfeer. Dat kan een personificatie van het onderwerp zijn (een libel die je aankijkt in plaats van een helikopterview van bovenaf) maar natuurlijk ook bijzonder licht, een bijzondere situatie (jacht, paring, eitjes leggen, etc.) of een bokeh-explosie. Een simpel bloempje met een spectaculaire achtergrond kan zo ineens wél een interessante foto worden.”
“Ik ben begonnen met het maken van zogenaamde ‘registratiefoto’s’, waarbij het voornamelijk ging om de kick van het scoren van de soort. Op een gegeven moment gaf me dit niet echt meer voldoening en ik nam een fotografiepauze. Totdat een vriendin een interview met me wilde plaatsen, waardoor de vonk weer werd aangewakkerd en ik eigenlijk als vanzelf nieuwe inzichten kreeg. Insecten hebben op een gegeven moment mijn hart gestolen en er ging een wereld van creativiteit voor me open. Als er een libel overvliegt, maakt niet uit waar of wanneer, dan ben ik even niet meer aanspreekbaar en volledig afgeleid.”
“Begin 2015 ben ik op Instagram verzeild geraakt. Wat ik daar allemaal zie inspireert me enorm. De verscheidenheid aan stijlen, fotografen en invalshoeken is enorm! Ook op Facebook komt heel veel moois voorbij. Ook de passie bij andere fotografen en wat ze allemaal voor elkaar krijgen inspireert me.”
“De foto van de bosbeekjuffer die onder water eitjes legt is voor mij een hele bijzondere. Een typisch geval van onderzoek, planning en dat dan alles samenkomt op één moment. Een soort die ik nog niet eerder had gezien, een geweldig zonovergoten dag, niemand te bekennen en veel, heel veel bosbeekjuffers op die plek. Ik had de hele dag de tijd om foto’s te maken, van alles te proberen, lekker te experimenteren. Het meest bijzondere was het onder water leggen van eitjes, dat had ik nog nooit gezien. Het vrouwtje werd niet lang daarna door een stokje van haar plekje afgetikt en om te voorkomen dat ze stroomafwaarts wegdreef heb ik haar uit het water geplukt en laten drogen op mijn hand. Het klinkt idioot, maar de connectie die je op zo’n moment met de natuur hebt is onbetaalbaar. En onbeschrijflijk. Even helemaal alleen, met alleen de natuur. De nominatie voor de WNF Frans Lanting Award voor deze foto was een kers op de taart en de mooie woorden van Frans Lanting over die foto staan in mijn geheugen gegrift.
In die periode was ik ook nog eens erg op zoek naar mezelf en merkte dat ik even lekker alles kon vergeten als ik aan het fotograferen was. Als dan ook nog zoiets lukt? Epic.”
Tips van Chris:
- Ga foto’s maken. Veel. Heel veel.
- Verdiep je in je onderwerp.
- Probeer een verhaal te vertellen.
- Maak jouw foto. Laat iets bijzonders zien als het kan. Maar vooral, doe het voor jezelf en heb lol in wat je doet!
Fotografie: Chris Ruijter
Het artikel van Chris Ruiter over het fotograferen van zomermacro’s lees je in de nieuwste editie van Natuurfotografie Magazine.
Ben je nog geen abonnee, klik dan hier om voortaan niets meer te missen.
11 reacties
Onbeschrijflijk mooi!!! Elke foto is hier een topjuweel! Oogstrelend, dus heel veel dank!
Blauwe glazenmaker? Nog nooit van gehoord, ik kijk mijn ogen uit!
Top beelden en interview.