Menu

Onderdeel van Pixfactory

Column 25 – Het laatste woord

Ruim tweeëneenhalf jaar geleden verscheen mijn allereerste column op dit medium. Sindsdien heb ik 24 keer de vinger op zere plekken gelegd, geroerd waar het stinkt, gepreekt voor en vooral tegen eigen parochie, lollige ervaringen gedeeld en voorspeld waar het met ons naartoe moet. Mijn taalbraaksels werden doorgaans positief ontvangen en het aantal discussies en reacties dat loskwam was aanzienlijk. Ik kan daarvoor alleen maar erkentelijk en dankbaar zijn. Gaandeweg kwam wel steeds meer het besef dat het aantal invalshoeken op één onderwerp beperkt is en dat het gevaar van herhaling op de loer ligt. En dus is het tijd column 25 te gebruiken als imodium tegen mijn woordendiarree. Met andere woorden, dit is de laatste, ik stop! Maar natuurlijk wil ik deze allerlaatste column goed besteden. En wel aan datgene dat aan onze hobby ten grondslag ligt: de immer wonderlijke natuur.
Fat Lip. Het houdt niet op, niet vanzelf. Daarom blijven wij in de auto zitten als we een leeuwin zien. Fotograaf: Marijn Heuts

Happy family

Eerder deze maand verbleef ik drie weken in een privaat wildpark in Zuid-Afrika. Daar leefden vier leeuwen, gelijk verdeeld over de geslachten. Sinds drie maanden was de familie uitgebreid met drie aandoenlijk speelse welpen. De taken waren goed verdeeld: de dames zorgden in en rond een droge rivierbedding voor huishoudelijk werk als kinderopvang en koken, de heren patrouilleerden langs de grenzen van het territorium en hielden potentiële kindermoordenaars op afstand.

Op 3 oktober zagen we de hele familie voor het eerst gezellig samen in de rivierbedding. Wat toen al opviel was dat de dames niets moesten hebben van een van beide heren en het al helemaal niet konden waarderen als hij zich met de welpen bemoeide. Een corrigerende tik met een klauw in het gezicht was vaak het gevolg. Hij realiseerde zich dat en lag meestal voor de veiligheid enkele meters verderop. De welpen zochten hem echter steeds op, niet andersom. Wetend welke straf er boven zijn hoofd hing, reageerde hij ietwat lomp en onbehouwen richting de donderstralen. Verder leek alles pais en vree.

Huishoudelijk geweld

Pas op 8 oktober kregen we weer leeuw in de zoeker. Beide dames en heren, in koppeltjes, een heel eind van de rivierbedding. Van de welpen geen spoor. Sneetjes in beide herengezichten en een bloederig druipende onderlip waren de stille getuigen van wat zich in het ondoordringbare struikgewas had afgespeeld. Buiten ons zicht, maar de geluiden wezen toch echt op flinke echtelijke twisten. Het houdt niet op, niet vanzelf.

De dames vertoonden paardrift en de heren sniften dan ook doorlopend met opgetrokken bovenlip aan het damesondergoed. Felien fetisjisme, niet voor de poes. Dat is normaal slechts nieuws voor de welpen, want leeuwinnen zijn alleen ontvankelijk als de welpen anderhalf jaar oud zijn. Of dood. Dat laatste leek een reële optie te worden, aangezien we de welpen of hun sporen niet meer zagen, en het kattige viertal dagenlang rond de dichte bosschages bleef rondhangen. De doodsoorzaak kon alles zijn van een olifant tot een luipaard, en van een python tot een doordravende kudde buffels. Een sprankje hoop hielden we, omdat de paardrift pas zou moeten optreden een ruime week na het overlijden van de welpen.

Boze Oom

Wat echter steeds opviel was dat zowel de leeuwinnen als een van de heren afwijzend gedrag vertoonden richting het andere heerschap, degene die eerder ook al ongewenst was. Voorzichtige aangepaste conclusie: het ene mannetje had met beide vrouwtjes gepaard, de drie welpen waren dus van hem. Het andere mannetje wilde ook wel een keer en om de dames ontvankelijk te krijgen moesten eerst de welpen sneuvelen. Boze oom Scar uit de Lion King in real life dus. Extragratis Cluedo-tip: boze oom heeft het gedaan, met zijn gebit, in de rivierbedding. We gaven onszelf nog twee dagen de tijd de welpen te vinden (die al een week van de ouders weg waren), daarna was de conclusie onvermijdelijk overlijdelijk. Die twee dagen verstreken al snel zonder verdere leeuwenwaarnemingen. Einde verhaal, we moesten ons er bij neerleggen dat het was gebeurd en onze aandacht op andere dieren proberen te richten. Met wat geluk zou over enkele maanden een nieuwe worp welpen het wildpark verblijden.

67%

Op 12 oktober kreeg het verhaal een verrassende wending toen we de leeuwen vonden nabij de rivierbedding, met twee welpen in hun gezelschap. Hello Kitty! Gedeeltelijke blijdschap maakte zich van ons meester. Conclusie: een van de welpen was gesneuveld. Omdat oom Scar op respectabele afstand bleef volgen en doorlopend door iedereen toegegromd werd, bleef hij de voornaamste verdachte van een potje infanticide. De volgende ochtend vonden we ze weer op een prachtige plek, en we genoten van de aanblik van de spelende twee welpen en de voortdurende strijd richting oom Scar. Die kreeg in de bosjes weer enkele flinke tikken van de rest, maar de welpen bleven nieuwsgierig naar hem. Moordenaar of niet, we kregen met hem te doen. Stockholmsyndroom in Afrika, topografie in de blender.

Voorlopig eind goed al goed. Drie hyperactieve donderstralen op een hoopje. Misschien hadden pa en ma gewoon even rust nodig. Fotograaf: Marijn Heuts

Later die ochtend reden we via een omweg terug naar de homestead. Een heel stuk van waar we die ochtend de leeuwen zagen, stak een van de leeuwinnen een pad over in de richting van het dichte struikgewas waar ze eerder met zijn viertjes zolang hadden vertoefd en gevochten. Nog verbaasd van deze waarneming vielen we een minuut later zowat helemaal van onze stoel toen moeders doodleuk met het derde welpje in haar spoor de andere kant op rende, richting de rest. Had de hele familie al die tijd in de stekels geleefd zonder dat we er iets van hadden gemerkt? We stonden er al die tijd zowat bovenop met onze wijsneuzen. En waarom waren de andere welpen al eerder opgehaald. Was deze moeder gewoon even ‘iets’ vergeten? Gas open laten staan, kind vergeten?

Vragen, vragen

Eind goed al goed dus, al blijven er aardig wat vragen openstaan. Waarom de woede richting oom Scar? Was hij gewoon een eikel van een leeuw? Waarom waren de dames in oestrus met de welpen nog in leven? Valse oestrus komt vaker voor, was dit om de heren wat meer van de welpen weg te lokken? Waar waren de welpen al die tijd geweest? Struikgewas, toch de rivierbedding? Gevoed of bijna verhongerd?

Het werd nog gekker toen we twee dagen later de boze oom in de bosjes vonden, als eenzame oppas van de drie welpen. Huh, dus daar was ie wel goed voor? En weer een dag later en alle dagen daarna probeerden de leeuwinnen met hun welpen de beide heren van zich af te schudden. Lekker dan, eerst lekker opdoffen en uitdagen en dan meteen weer afwimpelen. De beide heren hadden ineens iets gemeenschappelijk en waren weer de beste vrienden “hashtag me2”. Op de laatste dag troffen we de boze oom met een van de leeuwinnen in een intiem onderonsje in de bosjes aan, terwijl de andere leeuwen en de welpjes elders vertoefden. De kaarten waren blijkbaar wederom opnieuw geschud.

Mooiste onderwerp

Moraal: telkens als je denkt het verhaal te kunnen invullen, gebeurt er weer een verrassende, nieuwe wending. Of zoals de gids het verwoordde: when you think you understand animals, nature throws you another curveball. I know nothing.

Verwondering, dat is wat de natuur ons altijd zal blijven bieden. De natuur heeft altijd het laatste woord (want vrouwelijk?) en zal altijd nieuwe verhalen blijven schrijven. Blijf er van genieten. Wat hebben we toch een mooie hobby/passie/lifestyle (doorhalen wat niet van toepassing is)!

Geef een reactie

19 reacties

Reageer op dit artikel

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site wordt beschermd door reCAPTCHA en het Google privacybeleid en servicevoorwaarden zijn van toepassing.

19 reacties

Reageer op dit artikel

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site wordt beschermd door reCAPTCHA en het Google privacybeleid en servicevoorwaarden zijn van toepassing.

Marijn Heuts

Marijn Heuts

Marijn Heuts is een natuurfotograaf die met een creatieve insteek zowel landschappen, dieren, planten als abstracten fotografeert.

Meer columns van deze auteur

Deze artikelen vind je vast ook interessant: