Column: Als fotografie pijn doet

Oogsnoepjes van de lente

Het is de zoveelste mooie lentedag begin maart. Het is nog vroeg in de ochtend, want ik wil voor de files op mijn werk aankomen. Ik voer mijn ochtendritueel uit. Zet koffie, smeer brood, laat de hond uit en zet de timer om de elektrische auto alvast te laten ontdooien. Als we onderweg zijn zie ik het al direct: een koele ochtendsfeer met her en der een sliertje mist. Naarmate ik de polder bereik en koers zet en de A50 naar Heteren op draai zie ik het polderlandschap rechts van me, vol met die overheerlijke stralingsmist boven de weilanden. Nu zul je denken wat is er aan de hand, Dave. Nou, ik heb mijn zonnebril maar opgezet, want het zijn voor mij als landschapsfotograaf te veel oogsnoepjes. Oftewel het doet me denkbeeldig pijn dat ik zo begin maart 2025 al deze fotografische momenten heb moeten missen. Het deed iedere ochtend weer pijn. Gelukkig bood de zonnebril uitkomst en het moderne veiligheidssysteem van mijn Toyota die me waarschuwde als mijn blik weer te veel van de weg afdwaalde.

Pijnlijke momenten voorkomen

Hoewel we er niet trots op zijn, hebben we allemaal wel zo onze eigen ervaringen met pijnlijke momenten. Laatst viel tijdens een fotoworkshop voor mijn ogen nog het statief van een cursist met de camera erop. Toen dacht ik terug aan dat ene moment toen ik mijn eigen camera, lens en filtersysteem in het water zag vallen. Het zijn maar spullen en spullen zijn vervangbaar. Op dat moment kun je echter wel door de grond zakken. Deze gebeurtenissen zijn geen geheim overigens. Ik probeer door ook nu er weer over te schrijven, iedereen bewust te maken hoe dit soort momenten te voorkomen. Het ging mis toen ik mijn camera van portret naar landschapstand opnieuw op mijn statiefkop had moeten vastzetten en dit dus niet goed deed. Om dit te voorkomen heb ik het vooral gezocht qua voorkomen, door enerzijds een technische oplossing te vinden die camera rotatie gondel heet. Zo kan ik zonder mijn camera los te maken tijdens het wisselen van staand naar liggend draaien.

Anderzijds doe ik dat, als ik dan toch moet losdraaien met een lenswissel, het heel bewust te doen. Kortom, deze fotografie-pijn kun je behoorlijk goed voorkomen.

Hoe lager hoe vager

De aanleiding van deze column is te vinden in de eerste week van maart. Dan doel ik niet alleen op die momenten van oogsnoepjes met vorst en mist. Ik doel dan vooral op de heerlijke aangename temperaturen van boven de 15 graden. In februari zag je ze al her en der uit de grondschieten, die ontzettend vrolijk makende krokussen en sneeuwklokjes.

Dus werd het tijd mijn macro lens, parapluutje, kleedje en de zogeheten ‘macro fototas’ uit de mottenballen te halen. En zo toog ik op een aangename zondagmiddag naar het eerder gevonden plekje. Een plekje, niet in een grasveldje langs de kant van de weg of in het park. Nee, ik had ze her en der gevonden tussen de beukenbomen in het bos. Want ik wilde proberen ze vast te leggen met een andere achtergrond en de Judith Borremans tip ‘Hoe lager hoe vager’ toe te passen.

Een week lang nagenieten

Feit is dat ik macrofotografie ontzettend leuk vind, maar het heel selectief toepas in mijn fotografie. Nu sport ik regelmatig, maar ik denk dat vaker hoe lager hoe vager doen, niet verkeerd voor mijn lenigheid zou zijn. Dat was enkele uren later al snel voelbaar. Want los van de andere type pijnlijke momenten zoals ik hierboven beschreef, de oogsnoepjes, pijnlijke momenten met je cameraspullen had ik nu toch echt pijn van het daadwerkelijk fotograferen. Je gelooft het niet, maar het bestaat echt. Gezien de reacties van andere fotografen, nadat ik deze krokusfoto’s deelde op mijn Instagram, bleek het heel herkenbaar. Ook thuis konden ze hartelijk lachen om me, want zeg nu eerlijk spierpijn na een anderhalf uur durende fotosessie met de vrolijke krokussen op de grond is wel hilarisch natuurlijk. De hele week lang heb ik fysiek nagenoten van dit fotografische moment.

Hier aan de kust

Mijn fotografie-motto is: Make your Memory Today. Vastleggen, beleven en herbeleven als missie. Het vastleggen leidde tot de spierpijn. Hoewel ik er tijdens het vastleggen totaal geen erg in gehad heb. Het beleven tussen de krokussen was letterlijk anderhalf uur van de wereld zijn. Fotografie brengt me helemaal in het nu. Ik verlies de tijd en vergeet de zorgen. Dat is ook wat ik zo bijzonder blijf vinden aan fotografie. Fotografie is meer dan fotograferen alleen.

Zo stond ik enkele dagen later aan de Zeeuwse kust waar een prachtige zonsopkomst me ten deel viel. Dan verzacht fotografie voor mij niet alleen de spierpijn, de blaren, de kou of alle andere onmogelijkheden. Fotografie wordt dan een helende meester en doe ik stilletjes van binnen steeds weer vreugdedansjes. En accepteer ik de (spier)pijn van een volgende keer ook vast wel weer.

Make your memory today.

Dave.