Gemiste kans?
Ik herken de lome vleugelslag en de bouw. Hoewel op grote afstand zie ik direct dat wat mijn aandacht trekt een velduil moet zijn. Net als ik mij zowel verwonder als verbaas zie ik er nog één vanuit het hoge gras omhoog komen die de ander opzoekt waardoor ze samen dansend over het veld scheren. Twee velduilen dus maar liefst! Terwijl mijn vogel- en natuurhart een sprongetje maakt hoor ik mijn fotografenhart balen. Balen dat ik geen telelens onder handbereik heb om dit spectaculaire schouwspel vast te leggen. Tegelijkertijd balen mijn gedachten nog meer dat dat gevoel bij me opkomt. Dit moment is een ervaring waar ik ook zonder camera van kan genieten en eentje die ik niet op een geheugenkaart opsla maar op mijn netvlies.
De fotograaf in mij zou zeggen dat dit een gemiste kans was maar mijn gevoel zegt anders. Op deze plek met mijn dierbaren om mij heen deze ervaring meemaken levert qua euforie meer op dan de foto die ik er nooit van gemaakt heb.
Bewijsplaatje
Toch ga ik er naderhand over nadenken. Ik vraag me af waarom ik zo graag die foto had willen maken. Voor wie. Voor wat. Waarom? Is het omdat ik wil bewijzen wat ik gezien heb? De afstand was groot dus zelfs met een tele had ik moeten croppen om er een acceptabele foto van te maken. Misschien was die wel niet gelukt, onscherp of net naast het moment. Dan was ik teleurgesteld en had waarschijnlijk dat gevoel overheerst aan het moment. Terwijl ik nu alleen maar teleurgesteld zou kunnen zijn dat ik de camera niet bij me had of daar teleurgesteld over ben. Wel heb ik het moment intens ervaren en word ik daar ook achteraf nog blij van.
Het feit dat ik er nu over schrijf en daarmee ook de scene op mijn interne harde schijf in mijn geheugen voor me zie die direct dat euforische gevoel oproept zegt mij genoeg. Daar kan geen bewijsplaatje tegenop!
Interne eregalerij
Dat interne geheugen zal nooit crashen, misschien als ik oud en vergeetachtig wordt. Maar tot die tijd hangen er momenten ingelijst in mijn interne galerij. Ik kan ze oproepen wanneer ik wil, zonder trefwoorden of doorploegen van diverse mappen. Die momenten zijn instant paraat inclusief het bijhorend gevoel van dat moment. Hoe gaaf is dat?
Misschien zal het met de huidige technologie en kunstmatige intelligentie in de toekomst wel zo zijn dat we die momenten ooit fysiek kunnen delen met anderen, wie weet. Eigenlijk wil ik daar helemaal niet over nadenken, die momenten wil ik voor mezelf houden omdat ze puur zijn, zonder oordeel, onaangetast en van mij. Het zijn mijn kadootjes.
Geheugenmuseum
Het velduilenmoment hangt naast veel andere pareltjes in mijn geheugenmuseum. Zo hangt in de eregalerij één van mijn geluksmomenten die mij instant kippenvel bezorgt als ik eraan terugdenk..
Samen met 2 vrienden navigeerde ik een aantal jaar geleden ruim een week met een zeilboot op de Middellandse zee. Het trotseren van de elementen waarin je je nietig voelde als mens, één zijn met het water, de lucht, de sterren, de stilte en niets anders dan horizon om je heen. Het was een unieke ervaring!
Kippenvelmoment
Op een moment, ergens tussen de Italiaanse en Spaanse kust was er plotseling reuring in het water aan bakboordzijde. In de verte was duidelijk het omhoog spuiten van water te zien dat boven het wateroppervlak uitkwam. Dat was een moment dat je hart al sneller doet kloppen… Hoewel we alert waren kwam opeens uit het niets een vinvis pal naast de boot uit het water omhoog springen, om zijn as draaien om met een klap weer terug te vallen op en in het water. Het was letterlijk spetterend en adembenemend en een once in a lifetime moment! De camera was niet mee op reis maar de mobiel wel. Had ik er een foto van willen maken had ik het moment waarschijnlijk gemist of verprutst terwijl nu, vele jaren later, dit moment mij nog steeds kippenvel bezorgt!
De camera als obstakel
Inmiddels zijn er meerdere momenten in mijn galerij opgeslagen. Vreemd genoeg zijn het juist de momenten dat ik mijn camera niet bij me had om welke reden dan ook. Van de keren dat ik deze wel bij me had was ik dan ook dusdanig bezig met het betreffende moment vast te leggen. Alsof de camera dan fungeert als buffer of obstakel komen die momenten van net niet, gemist, te laat, te onscherp of welke onvolkomenheid dan ook niet in mijn eregalerij. Ze staan ergens fysiek opgeslagen als pixels op een schijf, geheugenkaart of cloud.
Misschien is het ontbreken van tastbaar bewijs in deze juist het bewijs dat de emotie en de beleving van een moment overheerst en de foto ondergeschikt is. Althans, dat is zo in mijn geval.
De foto die ik nooit ga maken
De foto’s die ik gemaakt heb koester ik en ben ik blij mee. De foto die ik nooit gemaakt heb en misschien wel nooit ga maken is mijn motivatie om vooral mijn ogen en mijn hart open te houden voor al het moois wat de natuur te bieden heeft en te genieten van het moment. Want die duurt in dat geval het langst.
Disclaimer
Vanwege het ontbreken van bewijsfoto’s voor deze column zijn de gebruikte afbeeldingen ter illustratie.
11 reacties
Ik word heel verdrietig van deze column en reacties. Ik heb namelijk afantasie. Als ik mijn ogen dichtdoe is het zwart. Ik kan niets voor me zien. Ik kan niet in beelden denken. Als een moment voorbij is, kan ik het nooit meer terughalen.
Heel herkenbaar. Een van mijn mooiste herinneringen was een zonsondergang bij de Gironde. De camera had een avondje vrij. Op zeker moment draaiden we ons om en we zagen een prachtige oranje gloed op de heuvels achter ons. Zo warm en intens, om nooit te vergeten.
De volgende dag terug met camera, maar toen werd het uiteraard niks.
Mooi dat je het herkent en ook kunt genieten wat er is, ook zonder camera!
Mooi verwoord. Zelf kan ik me een moment herinneren die me na vele jaren (decennia) nog helder bijstaat: Ik was op een heldere winteravond mijn paard aan het rijden in de buitenbak, terwijl alle anderen in de binnenbak reden. Het was doodstil buiten en opeens hoorde ik een fel geluid. Ik keek naar boven waar het geluid vandaan kwam en zag een uil en een blauwe reiger in gevecht. Wanneer zie je nou zoiets. ik heb mijn paard even stil gezet (hij was nog niet te warm van het rijden) en het schouwspel rustig bekeken. Misschien jammer dat ik het niet kon vastleggen, maar het moment was voor mij onbetaalbaar en zal me eeuwig bijblijven.
Dankjewel voor je mooie reactie!
Wat een bijzondere ervaring moet dat zijn geweest!
Mooi dat je het zo ook beleefd hebt en er de tijd voor genomen hebt.
Dit soort momenten zijn om in te lijsten en dan niet met de camera!