De eerste verschijnselen
Wat begon met een simpel compact cameraatje groeide uit naar een spiegelreflex camera… Ik denk dat dat reflex onderdeel zich in je ruggengraat vastzet, want naarmate mijn kennis groeide, maar mijn collectie niet… begon de kriebel te komen. In het begin was deze makkelijk te controleren. Gewoon lekker op pad met de camera en de kriebel was weg als ik mijn eigen foto’s terugzag. Maar op een gegeven moment kwam er een kriebel die niet wegging…de foto’s waren nog steeds mooi, maar er zat meer in mij…maar niet meer in mijn camera.
Dat reflex moest ik onder controle krijgen en de kriebel zien te dempen. Maar zo makkelijk was dat niet. Die portemonnee was nog best dun. Gelukkig zijn er ook goedkopere middeltjes op de markt, je moet er alleen even goed naar zoeken. En met wat advies van bevriende experts kwam de systeemcamera in mijn bezit…maar.
Een hulpmiddel
Met de objectieven waar mijn reflex in was gegroeid, kon ik alleen nog werken als er een adapter tussen zat. Alles handmatig en daardoor dus veel gevoeliger. Terwijl het systeem zei “Ik kan meer”. Weer die kriebel. Nog steeds een dunne portemonnee, nu bijna met de motten die eruit vliegen. Gelukkig vond ik ergens een goedkoop middeltje welke zonder adapter goed werkte. De kriebel was uit het reflex en het systeem werkte naar behoren.
De tijd ging soms langzaam, soms snel voorbij, maar de kriebel bleef lang weg. Ik dacht het nu eindelijk overwonnen te hebben, tot die ene dag in december. Een klein ingepakt cadeautje lag voor mij klaar. Een prachtig nieuw middeltje tegen kriebel, maar ik denk dat er in dit mooie cadeautje ook jeukpoeder zat, want ow ow wat kreeg ik hierna weer kriebels.
Het medicijn
Die kriebels werden ook nog eens versterkt door de vele kriebelbeestjes die ik nu prachtig mooi in beeld kon krijgen. Alsof je de vele pootjes van de mieren over je eigen benen voelde lopen. Alsof je de zachte haartjes van hare majesteit de hommel op je hand voelde aaien. Alsof je de knip van de kniptor in je vingers voelde slaan. Zo erg kriebelde het.
Nu heb ik hopelijk het ultieme middeltje gevonden. Het was niet duur, dus er is nog geld over voor het advies van experts hoe dit middel goed toe te passen. Daarnaast is het een middel wat ik veilig kan combineren met mijn andere middeltjes.
Aha!
Je zult je nu wel afvragen over welke middeltjes ik het heb. Dat zal ik je vertellen. Twee simpele tussenringen van 10mm en 16mm welke bij mijn macro-objectief van 30mm een nog grotere vergroting kunnen geven. Volgens de papiertjes zou het macro-objectief 1x vergroten. Dan heb ik geen kaas gegeten van alle omrekentrucjes met brandpunt x cropfactor enz. Dat laat ik aan de experts over. Maar ik zie wel of dat echte kriebelbeestje op mijn zoekschermpje groter in beeld komt of niet. En misschien ga ik het ooit nog echt snappen.
Dat zijn dus die kriebels. Kriebels die opleven bij het zien van prachtige foto’s van de experts. De meeste foto’s zijn mij (nu nog) een brug te ver. Die zijn voor mij prachtig om te zien, maar het gaat niet kriebelen om ze zelf proberen te maken. Maar er komen ook foto’s langs waarbij ik ga denken…goh dat zou ik zelf kunnen proberen, maar heb ik alles wat ik nodig heb. KRIEBEL.
De oplossing?
Hoe ga jij om met deze kriebels? Ik probeer om niet te veel toe te geven aan deze kriebels. Want…tja die portemonnee is niet heel dik zeg maar. Dus als er een keer iets binnen de marges valt en binnen mijn budget wat ik mag besteden om deze kriebels onder controle te krijgen…dan wordt die cameratas vanzelf meer gevuld (en zwaarder).
Mijn oplossing was om eerst maar eens op pad te gaan met een expert. In de hoop dat die mij kon uitleggen hoe ik mijn verzamelde middeltjes goed kon gebruiken. Ware het niet dat deze expert mij liet kennismaken met een heel oud middeltje…Het vintage objectief.
Daar zijn ze weer…die Kriebels!
