Gelukkige dagen
Even terug in de tijd naar het jaar 2016. Op dat moment ben ik nog maar kort wat serieuzer bezig met het maken van foto’s. Ik beleef er veel plezier aan en in een korte tijd ben ik volledig verslingerd geraakt aan de fotografie. Mijn Nikon D3100, een instapmodel spiegelreflexcamera, lijkt in die dagen wel vergroeid met mijn arm want elk vrij moment besteed ik aan de fotografie. Ondanks dat ik nog veel te leren heb, levert dat zo nu en dan wel een mooie foto op. Kennelijk vindt de eigenaar van een fotozaak dat ook, want in de zomer van datzelfde jaar ontvang ik een mail van hem dat hij geïnteresseerd is in de aankoop van één van mijn foto’s.
Lang verhaal kort: uiteindelijk koopt hij de foto, als afdruk in de winkel en op zijn bestelbus en kan ik mijn camera upgraden naar een Nikon D7200. Wauw… wat was ik blij met deze camera! Ik voelde mij zo trots als een pauw. Ten opzichte van mijn eerste camera was dit een hele verbetering en ik heb er in de daarop volgende jaren vele mooie avonturen mee beleeft en er fijne herinneringen en mooie foto’s aan overgehouden. En nu ligt diezelfde camera dus op de bodem van een sloot…
Dweilen met de kraan open
Een paar luchtbellen geven nog een indicatie van waar de camera te water is geraakt. Verder is er niets meer te zien. Even hebben mijn hersens tijd nodig om te verwerken wat mijn ogen gezien hebben, maar zodra de informatie binnenkomt spring ik in een reflex mijn camera achterna. Met mijn handen speur ik de bodem van de sloot af. Al snel voel ik de camera en kruip ik weer op de kant. Ondanks dat dit voorval niet langer dan drie seconde duurde, is alles wel doorweekt en nat. Snel verwijder ik de accu en SD-kaart en schud ik zoveel mogelijk water uit de camera. Wat volgt zijn enkele minuten waarin ik wanhopig probeer de spullen zo goed mogelijk te drogen met lensdoekjes.
In de rit naar huis zie ik de gebeurtenissen van zojuist, als in een nare film weer voorbijkomen en begint langzaam door te dringen wat er gebeurd is. Emoties als ongeloof, teleurstelling en boosheid komen in mij op. Ongeloof, omdat ik, die altijd wel driemaal checkt of alles goed vast zit, niet kan geloven dat de camera toch is losgeschoten van het statief. Teleurstelling, omdat ik weinig vertrouwen heb in een goede afloop. En boosheid… op mijzelf en op de situatie. Waarom moet mij dit nu overkomen? Waarom heb ik niet nog eens extra gevoeld of hij echt wel goed vast zat? Wat doen we onszelf toch aan met dat stomme fotografie? En wat moet dat wel allemaal niet kosten? Ik ben er helemaal klaar mee en ik raak nooit meer een camera aan!!!!
Drijfveren
Wanneer de emoties na een paar dagen weer enigszins bekoeld zijn, besef ik dat het natuurlijk onzin is dat ik nooit meer zou fotograferen. Scrollend door het fotoarchief op de computer, komen allerlei herinneringen boven en wordt langzaam duidelijk waarom ik zo van natuur- en landschapsfotografie ben gaan houden. Ten eerste geniet ik enorm van het buiten zijn en de camera vormt een mooi excuus om er vaker op uit te trekken. Daardoor zijn er plaatsen ontdekt en heb ik mensen ontmoet die je anders wellicht nooit had leren kennen. Landschapsfotografie maakt dat je anders leert kijken en je bewuster wordt van mooi licht en unieke weersomstandigheden. Door deze realisering ben ik ook de verschillende seizoenen meer gaan waarderen. Het heeft me veel geleerd over techniek, over de natuur maar bijvoorbeeld ook over mijzelf door het geven van cursussen en workshops.
Naast mooie beelden heeft het mij ook wat geld opgeleverd. Dit kon ik investeren in nieuw materiaal en -nog belangrijker- weekendjes weg met het gezin waar we nog met veel plezier aan terugdenken. Maar boven alles is het een heerlijke uitlaatklep en (over het algemeen dan) een fijne bezigheid om je te ontspannen en te genieten van de mooie omgeving. Het is een manier om momenten vast te leggen als herinnering voor later en een mogelijkheid om je creatief te uiten. Dat alles zou ik vreselijk gaan missen wanneer ik nooit meer zou fotograferen. Hoe zit dat bij jou? Waarom is fotografie voor jou belangrijk?
Nieuwe avonturen
Inmiddels is de D7200 vervangen door een D780 en heb ik daarmee een mooie upgrade gemaakt van een APS-C naar een Fullframe camera. Ik was altijd al erg tevreden over de D7200 en had eigenlijk niet veel haast om dit systeem te vervangen. Maar nu ik toch de overstap naar een fullframe heb gemaakt zie ik een wereld van verschil. Allerlei kleine details worden nog scherper vastgelegd en het dynamisch bereik is ongekend, waardoor langer door fotograferen bij hogere ISO-waarden mogelijk wordt. Zo aan het einde van de winter zat ik een beetje in een foto dip. Het grijze en grauwe weer maakte het voor een landschapsfotograaf niet heel aantrekkelijk om er op uit te gaan.
Maar nu is het lente en ben ik enthousiast over de nieuwe camera. Dat maakt dat ik weer geïnspireerd ben geraakt om naar buiten te gaan en dat de laatste foto zeker nog niet is gemaakt. De D780 zit vanaf nu dus in de fototas, klaar voor nieuwe avonturen. Naast het waadpak en de snorkel, want die behoren na dit voorval vanaf nu tot de standaard foto uitrusting.
6 reacties
Heel herkenbaar Arnoud,
Ik fotografeer omdat mijn opa mijn leerde kijken met een foto oog. Hij was ergens midden jaren ’70 winnaar van een beste natuurfoto. Had zijn eigen doca op zolder gemaakt.
Ik ben gaan fotograferen met een goede camera in een hersenrevalidatie proces. Lopend door de kroondomeinen mijn evenwicht weer leren vinden, zandpaden, heuvels en boomwortels, wat nog meer te wensen om te revalideren. Het wild en de vogels die me groeten op hun manier. In goede doen vastgelegd op camera. Stilstaan en focussen, camera stilhouden waren ideaal oefenmateriaal voor de armen en benen.
Ik houd van de ‘jacht’ op onverwachte lichtvallen, schaduwen en reflecties in wat mijn oog en camera kan vinden.
Fotografie opende mijn wereld verder dan ik dacht nog te kunnen vinden. De columns een extra cadeautje.
Hallo Nienke, dank voor het delen van je verhaal en bijzonder om te horen wat de fotografie jouw gebracht heeft. En herkenbaar dat de fotografie je wereld verrijkt heeft. Dank voor je reactie!
Hoi Arnoud, ik ben “een dagje ouder” en heb vlak voor mijn pensioen mijn oude liefde weer opgepakt. Ooit begonnen met een Nikkormat hield ik toen al van natuurfoto’s maken. Door kinderen en werk, maar ook digitalisering binnen de fotografie was alles op een laag pitje. In 2005 mijn eerste digitale camera, coolpix en in 2010 kreeg ik een D3200. Na een Summerschool van vier dagen drie jaar geleden was het hek van de dam en sindsdien ben ik heerlijk aan het spelen buiten. Inmiddels heb ik een D7500. Langzamerhand begin ik een eigen stijl te ontdekken waar Grip op Groei me mee geholpen heeft. Diverse leuke workshops zetten me verder aan. Leuk en herkenbaar, de eerste en latere liefde voor de natuur. Met ook dipjes en zelfonderzoek. Jammer van je D7200, maar opent dus ook weer nieuwe mogelijkheden. Succes en bedankt voor je collum!
Hallo Dolly, leuk om te lezen hoe een en ander bij jou is verlopen. Fotografie is een heerlijke uitlaatklep. Dank voor je reactie!
Heel herkenbaar – ooit gebeurde me hetzelfde, en heerlijk geschreven met fijne foto’s
Ai… dan weet je hoe pijnlijk dat was. Maar gelukkig heb ik inmiddels dus een fijn nieuw systeem waar ik erg blij mee ben. Dank voor je reactie, wordt gewaardeerd!