Die passie voor de natuurfotografie heb ik al langer en werd door mijn opa in 2008 aangewakkerd. Opa experimenteerde in zijn tijd ook met fotografie en het ontwikkelen van foto’s. Eerst in zwart wit en later ook in kleur. Van hem mocht ik mijn eerste camera kopen. Trots als een pauw was ik op mijn Sony Alpha 300 spiegelreflex. Twee kitlenzen zaten erbij, een 18-70 en een 50-200. Het oefenen kon beginnen. Een kennis van mij had een fotoclubje opgericht die om de week op maandag avond samen kwam. Ik mocht gerust eens komen kijken. Mijn oefenen begon dus eerst bij een fotoclub. Achteraf bleek dit voor mij niet de juiste optie. Het clubje was wel enthousiast en elke bijeenkomst werden de foto’s van elkaar bekeken en besproken, maar het oefenen in de praktijk kwam weinig aan bod. Iets wat ik wel graag wilde. De camera bleef liggen en de passievlam dimde tot een klein waakvlammetje.
Van fotoclub naar workshop
Een paar jaar later leerde ik Bob (natuurportret.nl) kennen. Zijn passie voor de natuurfotografie deed het vlammetje bij mij weer aanwakkeren. De Sony werd afgestoft en ik ging weer op pad. De sporadische workshop (zwart-wit, boshyacinten, herfst), die ik volgde bij Bob, werkte voor mij beter en ik ontdekte dat de macrowereld mijn katalysator voor de fotografie was. Tijdens zo’n workshop kon ik van een mede deelnemer een macrolens uitproberen. Ik was verkocht! Ik kocht mijn eerste macrolens. Een tweedehands Tamron 70-300. Doordat er een macroknopje op zat kon ik deze lens ook gewoon gebruiken voor dat sporadische vogeltje wat voor mij wilde poseren. En zo oefende ik verder met vogels en macro.
Van hobby naar…
Weer een aantal jaar later, vond ik mijzelf werkend in die natuurfotografiesector. Omringd door collega’s met eenzelfde passie. Ik hield nog vast aan mijn trouwe Sony, maar de nieuwe techniek lonkte. Na een jaar werken en de snelheid te zien en de stilte te horen van andere camera’s, ging ik overstag. Ik bleef trouw aan de Sony, maar het werd een tweedehands mirrorless. De Sony alpha 6500 werd aan mijn materiaal toegevoegd. Ik begon wederom met een Tamron, maar dit keer een 18-200. Ik kon weer verder met oefenen. Al werd dit wel gerichter. Ik wilde zelf die stilte en snelheid gaan ervaren.
Met een krukje en een statief zat ik bij de lavendelstruik in mijn eigen voortuin. Het rozemarijnhaantje bleef hier zo mooi stil zitten dat ik alles uit kon proberen. De diverse objectieven die ik in bezit had, kwamen op mijn body. Maar mijn vertrouwde 70-300 met een adapterring bleef in het begin mijn go to lens. En met zoveel oefenmateriaal in handbereik werd het makkelijker om even ‘snel’ een uurtje te kunnen ontsnappen. Gewoon door een rondje tuin te maken met de camera in de hand. Ook de planten in de achtertuin ontsnapte dus niet aan deze oefenjacht. Uitgebloeide grasaren, daslook en sieruien. Al dan niet met een sporadisch beestje erbij.
Van zoom naar prime
Een jaar oefenen verder kocht ik als cadeautje voor mezelf een nieuwe macro primelens van 30 mm. Dat was even raar. Ja ik kon tot op mijn onderwerp kruipen, maar het zoomen…tja. Dat moest nu letterlijk door dichterbij te komen. De start was even wennen en ik durfde niet echt te beginnen. Ik besloot dat een uitje met collega’s het perfecte moment was voor een nieuwe oefenjacht. En met veel trial and error ging ik aan de slag. Ondersteund door de kennis van collega’s werden de eerste foto’s gemaakt. Er werd een flink houtblok bij mijn passie gegooid. Mijn vlam is niet meer te doven.
Zo heeft iedereen zijn eigen manier om een passie te ontwikkelen, voor iedereen wordt deze op een andere manier aangewakkerd. Ik heb het geluk dat ik omringd word door professionals op alle vlakken van de natuurfotografie. Landschap, vogel en macro om er maar een paar te noemen. Ik probeer ze allemaal uit zover mijn kunnen reikt. Nee ik heb geen grote collectie lenzen, geen teletoeters of objectieven van duizenden euro’s. Maar met dat wat ik wel heb, maak ik de mooiste foto’s. Want ik maak ze voor mezelf en ik ben mijn eigen criticus.
Ben jij net als ik die natuurfotograaf voor zichzelf? Wie is jouw criticus en door wat wordt jouw passie aangewakkerd. Ik ben erg benieuwd.
Kim Reijners
9 reacties
Hoi Kim, dank voor je column. Ik herken dat je fotografeert voor jezelf. Ik doe dat ook, geniet ervan, maar soms vind ik het lastig. Uiteindelijk ben en blijf ik een “eenzame” fotograaf. Ik ben daarom blij met de workshops en cursussen die ik heb gedaan. Ik heb ook externe input nodig. Soms lukt het me heel goed om erop uit te gaan, soms voel ik me gefrustreerd omdat ik niet goed weet waar naar toe. Maar het is en blijft heerlijk om te spelen met mijn camera en te ontdekken wat er allemaal mogelijk is.
Beste Dolly? Ik vind het soms ook eenzaam maar het voordeel is dat je zelf je onderwerpen kiest en zo lang kan rond zwerven tot je er genoeg van hebt. Het boek ” de Mooiste fotolocaties van bv. West Nederland biedt vaak een goede uitkomst voor een mooie bestemming en veel inspiratie. Ik ben daar heel blij mee.
Ha Dolly,
Ik snap dat het soms ook lastig is als “eenzame” fotograaf. Zelf ben ik behoorlijk introvert en zoek ik liever de rust op van de natuur dan een ‘vollere’ cursus. Ik merk dat ik in een dergelijke cursus niet echt naar voren durf te stappen. Maar gelukkig heb ik in mijn kleine vriendenkring genoeg kennis rondlopen. En ook ga ik soms op stap en kom ik zonder foto’s terug. Is ook niet erg. het ermee bezig zijn is vaak genoeg om het vuurtje te laten branden.
Leuk geschreven Kim! Heel gaaf dat brandende vuur en prachtige foto’s in mijn ogen.
Leuk column. En laat dat vuurtje vooral lekker branden!