Column: De onweerstaanbare lokroep van de lens

Het prachtige Terschelling

Na een voor ieder, om verschillende redenen, stressvolle periode was Terschelling een verademing. Ondanks de drukte van het Pinksterweekend, gaven rust en ruimte invulling aan de behoefte die we allemaal voelden: tijd voor ontspanning. En Terschelling liet ons wederom niet in de steek, wat een heerlijke plek! Omdat het een spontane actie was daar een lang weekend te verblijven, had ik niets voorbereid. En ik wilde het weekend vooral even genieten van het fijne gezelschap, wat wandelen en fietsen.

Al fietsend met onze bagage richting ons vakantieverblijf bij de Waddenzee, zag ik de eerste kluten. Wat een prachtige vogels zijn dat toch! Automatisch zocht ik naar een compositie en high-key zou het qua belichting goed doen. Aangekomen bij de accommodatie zocht ik toch even de tijden van eb en vloed op. Gewoon handig om te weten.

Vroeg op stap

De volgende ochtend stond ik in mijn eentje al voor zonsopkomst op de dijk. Opkomend tij bracht de vogels lekker dichtbij en het licht was prachtig! Een paar uurtjes genoot ik van de vele rotganzen, visdieven, kluten, bonte strandlopers en heel veel meer. Maar ik was deze keer natuurlijk niet alleen op pad, dus keerde ik op tijd terug naar de rest van het gezelschap om te ontbijten en plannen voor de dag te maken. Na het ontbijt pakten we de fietsen om de dag bij het strand door te brengen. Bo, de hond, was ook mee en die maak je niet blijer dan met zand en een tennisbal, en een lekkere wandeling langs de kustlijn zagen we allemaal wel zitten. Als automatisch slingerde ik mijn zware fototas op mijn rug.

De camera gaat mee, of toch niet

Debby en Sjaak keken even bedenkelijk naar de zware rugtas, maar ze kennen me langer dan vandaag. Vrolijk fietsten we naar de andere kant van Terschelling. Waar de regen in het zuiden van het land met bakken uit de hemel kwam, klom de zon op Terschelling gestaag de strakblauwe lucht in. De temperatuur liep flink op en met de zware rugtas op de fiets begon ik me af te vragen hoe ik die digitale detox eigenlijk precies zag als ik de camera overal mee naar toe nam. Met de camera op mijn rug bleef ik zoeken naar composities en zochten mijn ogen de lucht af naar de verschillende vogels. Ook niet echt gezellig natuurlijk. Dus halverwege de dag besloot ik de tas af te gooien bij het huisje en zonder camera de rest van de dag door te brengen. Dan zou ik ook niet steeds in de verleiding komen om toch even de camera erbij te pakken.

Gemist

Na de tussenstop fietsten we verder. Ineens wees Debby naar een laagvliegende roofvogel een stukje verderop. Hee Renaat, kijk daar! Voor een niet-fotograaf en niet-vogelaar heeft ze een verrassend goed oog voor composities en vogels. Met gemengde gevoelens keek ik naar de bruine kiekendief die zich prachtig en voor lange tijd liet zien. Hier was dus de kans op een prachtige foto van deze mooie rover en mijn camera lag in ons vakantiehuisje. Geweldig… Na een paar minuten fietsten we verder en ploften uiteindelijk neer op een heerlijk terrasje voor een maaltijd en koud drankje. Genietend van het gezelschap en het lekkere eten, vergat ik de bruine kiekendief. Voor even dan toch.

Niet nog een keer

De tweede dag besloten we ook weer lekker per fiets erop uit te trekken. Met de kiekendief nog in mijn achterhoofd, besloot ik toch maar weer de fotospullen mee te nemen. Maar ik beperkte me deze keer tot één camera en alleen de telelens. Je weet tenslotte nooit wat je tegenkomt. Al fietsend langs de dijk was het weer Debby die ze het eerste zag: een groep lepelaars foerageerde op niet al te grote afstand. Het grote verlangen was vast van mijn gezicht af te lezen. Met een “we zien je daar en daar wel voor de lunch” lieten ze me achter bij de lepelaars. Die digitale detox komt een andere keer wel.

Neem jij altijd je camera mee? Laat het hieronder weten in de reacties!