Thuiskomen
Het is windstil en nog schemerig wanneer ik aankom bij één van mijn favoriete plekjes aan de zoutmeren in mijn geliefde Spanje. Hoewel ik al jaren met regelmaat vertoef in mijn “segundo casa” van mijn ouders heb ik deze plek pas een paar jaar geleden met mijn camera ontdekt. Het voelde meteen als thuiskomen, de plek waar ik wil zijn en waar mijn ziel ligt. Het is er rustig, meestal ben ik daar helemaal alleen en kom ik geen mens tegen. Onthaasten en genieten is het enige dat ik doe, met en ook zonder camera. Tijd is slechts een begrip, de lucht is blauw en het water pastel.
Slim en gezond
Door de zoutwinning in de meren en lagunes van de Costa Blanca vormen zich zoutkristallen waardoor het water bijna roze kleurt. Op deze plekken groeien roodkleurige algen die gretig aftrek vinden bij schaaldieren. En deze schaaldieren staan weer op het favoriete menu van de flamingo die de gebieden rondom de zoutmeren als broedplek heeft uitgekozen. Leuk feitje: omdat de zoutmeren veel vocht onttrekken aan de lucht, is het klimaat hier volgens de World Health Organisation (WHO) één van de gezondste ter wereld. Ze hebben het dus slim bekeken, die flamingo’s daar.
Roze varkentjes
Inmiddels is het zonnetje aan het opkomen wat zorgt voor een diffuus sfeertje. De zachte kleur van het rimpelloze water laat mijn roze vrienden mooi reflecteren. Geen zuchtje wind te bekennen, de enige die af en toe zucht ben ik zelf want met het opkomen van de zon is de zomerhitte direct voelbaar. Het enige geluid is dat van de krassende overvliegende sterns die voor hun kroost ontbijt scoren vanuit de naastgelegen zee. Hun broedplek is op de aangelegde kiezeleilandjes midden in de zoutmeren. Verder is het stil genoeg om het knorren van de flamingo’s te horen. Ja, je leest het goed, ik vind hun communicatie klinken als het knorren van varkentjes. Waarschijnlijk geen toeval dat ze beiden roze zijn.
Yoga-master
Ze lijken echt op flamencodansers in een wit/roze jurk. Met verenpluimen op hun achterwerk ook een beetje op een cancan danseres maar ik hou het bij Spaans in dit geval. Hoge poten die je eerder benen zou noemen en prachtige contrasten in de kop met indringende lichte ogen met zwarte snavelpunt. Ik denk dat de schepper een goede dag had toen hij deze creaties ging maken. In tegenstelling tot de Spaanse dans die behoorlijk expressief is zijn ze meesters in balans. Als een volleerd yoga-master verstaat de flamingo de kunst om op één been ogenschijnlijk in totale ontspanning te vertoeven.
Misschien heeft deze kunst zijn weerslag op mij want ik word altijd direct rustig en zen wanneer ik mij in de buurt van deze schoonheden begeef. Ten allen tijde blijft de flamingo gracieus. Bij het foerageren en bij opstijgen en vliegen, maar zeker ook wanneer hij aangeeft zijn partner interessant te vinden. De echte balts is spectaculair als een onvervalste flamencodans maar gedurende het jaar zijn de oefenbewegingen in de begroeting net zo indrukwekkend en mooi om te zien. Alleen het landen wil nog wel eens voor een uitdaging en iets minder gratie zorgen maar dat is niet zo gek met die lange stelten.
Gelukkig hebben we de foto’s nog
Ik nestel me aan de rand van het zoutmeer en geniet. De omstandigheden, de rust, de kleuren, de vogels, het bestuderen van hun gedrag vergezeld door het knorren maken mijn dag. Ze maken mijn week. En soms noodgedwongen ook langer. Want ook als ik weer in Nederland ben kan ik dat gevoel onmiddellijk oproepen, zeker als ik weer mijn foto’s bekijk. Daar heb ik er gelukkig velen van…
Knorren in Zeeland
Via slingerende polderweggetjes rij ik door het Hollandse landschap. Ik parkeer mijn auto aan de dijk. Wanneer ik mijn autoportier open probeer te doen heb ik echt kracht nodig. Door de harde wind moet ik deze bij het sluiten ook weer goed vasthouden zodat hij niet uit mijn handen waait. Ondertussen striemt de regen in mijn ogen en belemmert mijn zicht.
Door deze omstandigheden twijfel ik om de toren met smalle treetjes te beklimmen. Mijn camera hang ik in een riem goed op mijn heup en met beleid en gevaar voor eigen leven klim ik naar boven. Niet voor niets ben ik naar deze plek in Zeeland gereden om de “Hollandse” familie van mijn vrienden met eigen ogen te zien. Eenmaal op het platform krijg ik ze in mijn beperkte zicht en terwijl ik mijn camera laat steunen tegen een paal schiet ik een paar beelden. Eigenlijk is 500 mm veel te weinig en de flamingo’s te ver om er nog wat redelijks uit te krijgen. En zeker om ze te horen knorren. Het enige dat knort is mijn maag dus ik besluit weer in mijn auto te kruipen voor een broodje en een bak koffie uit de thermoskan. De kachel gaat zelfs aan om op te drogen. Ik krijg zin in flamencomuziek. Maar ik heb ze weer even gezien, mijn roze vrienden.
4 reacties
Fantastische column Pauline ook ik vond het een geweldige ervaring om ze in het Zeeuwse te zien en die trap was wel n dingetje hè 😅
Dank je Anke!
Ja bijzonder hè die groep in Zeeland!
En die trap met storm is niet echt heel fijn nee 😉
Heerlijk geschreven en prachtige foto’s. Fijn om in gedachten even mee te lopen onder de heerlijke Spaanse zon, op deze grauwe Hollandse herfstochtend.
Groet, Arnoud
Dankjewel Arnoud!
Ik krijg het ook altijd warmer als ik de foto’s terugzie, heerlijk!