Column: Nét niet…!

Natuurfotografen zijn ook maar mensen. Hoe bedreven, gedreven, ervaren of voorbereid je ook bent, er zijn altijd factoren die roet in het eten van de perfecte plaat kunnen gooien. Natuurfotografie is nu eenmaal een optelsom van veel. Veel doen, veel kijken, veel meters maken, en vooral veeeeel geduld en veel onderuit gaan.

Storende factoren

Laatst was ik op het strand om die leuke vogeltjes te fotograferen. Tientallen drieteentjes is samen heel veel teentjes, snellen zich steeds aan voorbijtrekkende golven. Als fotograaf moet je al behoorlijk snel zijn om de focus te behouden en op het juiste moment toe te slaan. Met zigzaggende beweging kom je als een sluipmoordenaar heel voorzichtig steeds een beetje dichterbij. Je modelletjes zijn zo druk met heen en weer rennen dat ze jou als fotograaf totaal niet in de gaten hebben. Juist op het moment dat je ze goed in je zoeker hebt en wilt afdrukken dendert een losgeslagen hond je beeld in waardoor de buit gevlogen is, jij een zanddouche krijgt en je foto mislukt. Je had ‘m nét niet….

Uit de bubbel

Het kan mij ook gebeuren dat ik lekker in mijn bubbel aan het fotograferen ben. Er is niets bijzonders te zien wat mij juist uitnodigt om lekker te spelen. Ik doe een beetje lange sluitertijd, een beetje meervoudige belichting en speur naar alles dat anders is dan geijkt. Helemaal in mijn eigen wereld en flow sta ik gewoon maar wat te prutsen. Zonder doel of zonder verwachting. Hoe meer ik alles los laat, waarbij vooral mijn hoofd en mijn denken, hoe interessanter de foto’s worden. Dit zijn de foto’s die ik met mijn onderbuik en intuïtie maak, juist omdat de ratio niet meedoet.

Totdat er opeens een stem naast mij klinkt met DE vraag: “zie je iets bijzonders?” En weg is de inspiratie en flow, de stem nestelt zich direct weer in mijn hoofd en zijn. De foto’s die ik daarna maak zijn het niet, gewoon nét niet.

Nog niet

Soms verheug je je als natuurfotograaf enorm op een bepaald seizoen of soort. In mijn geval kan ik echt uitkijken naar de vroege lente wanneer de grutto’s weer massaal in ons land komen. Elk vrij momentje kun je mij dan ook vinden in mijn inmiddels befaamde achtertuin om deze prachtvogel te bewonderen. De eerste gruttogeluiden zijn voor mij de eerste tekenen van de lente, wat een feest! Sinds een paar jaar heb ik voor ogen de perfecte “Escher Grutto Vogel Foto” te maken.

Vele denkbeeldige rolletjes heb ik al volgeschoten en ondanks de vele uren wachten op hét moment heb ik die ene foto niet. Nét niet. Nog niet…

Net gemist

Je hebt ze vast wel gezien, de fantastische foto’s van de keer dat Nederland in de ban was van het meest spectaculaire noorderlicht ooit. Terwijl leek alsof alle fotografen en liefhebbers op de hoogte waren van dit zeldzame fenomeen lag ik heerlijk te slapen. Toen ik de volgende dag ging voor de herkansing omdat de voorspelingen deze keer wel tot mij gekomen waren moest ik het doen met een slap aftreksel. Ik had dé kans dus gemist en hoewel er iets van kleur te zien was waren mijn foto’s het bij lange na nét niet…

Het is trouwens niet de eerste keer dat ik een moment miste waar ik als fotograaf bij had moeten zijn omdat ik niet kon, het niet wist of gewoon geen zin had. Want ook dat kan gebeuren, soms is even niet fotograferen ook wel eens fijn. Maar of het nu de gewenste rust geeft of juist onrust omdat je het moment hebt gemist weet ik zo net niet…

Had je ‘m?

Soms zijn de omstandigheden ideaal. Je plant een bezoekje aan een mooi gebied en hebt de gewenste foto al in gedachten. De ene kans na de andere kans doet zich voor dus een keertje missen kun je je veroorloven, er komt wel weer een nieuwe kans. Dat ene keertje kan zijn omdat je nét niet je onderwerp scherp in beeld hebt. Of de vogel is net wel gevlogen. Of je kijkt juist net wel de andere kant op terwijl een fotogeniek tafereel zich aan die ene kant afspeelt.

Ik hoor de historische en retorische vraag van een bevriende fotograaf in mijn hoofd: “had je ‘m?” Ehhhh nee….nét niet!!

Net niet door

Net niet kan zich ook voordoen wanneer je meedoet met een fotowedstrijd. Voor jou is die ene foto vast wel een kanshebber en uniek in zijn soort. Je rekent nergens op maar hoopt het natuurlijk wel. Uiteindelijk komt je foto nét niet door de selectie…

Al met al geven mij de mislukkingen juist weer bodem voor nieuwe uitdagingen. Zonder verwoede pogingen en geen resultaten zou ik wellicht de lat minder hoog leggen. Dat ene moment dat nu niet gelukt is lukt een volgende keer vast wel. Er komen altijd weer nieuwe kansen en mogelijkheden. Om teleurstellingen te voorkomen verwacht ik niks. Al hoop ik wel. Want ooit is net niet juist net wél. Die momentjes doe ik het voor en zijn voor mij de krenten in de pap. Stiekem hoop ik dus op nog heel veel meer net-niet-momentjes!