Column: Stilte tussen de foto’s

Haat-liefde

Zolang ik me kan herinneren heb ik een haat-liefde verhouding met de vele sociale media platforms. Ze hebben me immers veel gebracht: zonder Facebook zou ik hier nu waarschijnlijk niet deze column hebben geschreven. Daarnaast heb ik heel veel mooie mensen via (destijds nog) Twitter en Facebook leren kennen, waarvan ik een aantal nu in het “echte” leven als goede vrienden beschouw.

Maar deze platforms hebben voor mij ook een andere kant. Een kant die ik helemaal niet aantrekkelijk vind. Steeds weer greep ik naar mijn telefoon. Elke ochtend als ik wakker werd, was het eerste wat ik deed mijn telefoon pakken. Sociale media zaten zo genesteld in mijn dagelijkse routine, maar de vraag drong zich op: Wat krijg ik er nu echt voor terug?

Waardevol

Het probleem is niet dat sociale media alleen maar slecht zijn: integendeel zou ik bijna zeggen. Collega fotografen inspireren me. Ik kan mijn werk er delen en ontvang feedback, wat mij een betere fotograaf kan maken. Zeker voor professionele fotografen kan ik me voorstellen dat het een belangrijke plek is om partners of opdrachtgevers te ontmoeten. En ook erg belangrijk wat mij betreft, het is een prachtig middel voor natuurbescherming en educatie. Dat helpt om bewustzijn te creëren.

Aandacht

Ik betrapte mezelf erop dat ik bij een foto die ik maakte toch steeds een beetje afvroeg hoe die het op sociale media zou doen. Algoritmes bepaalden wanneer ik mijn foto’s moest posten, welke hashtags ik moest gebruiken en ik voelde een steeds groter wordende druk in het bepalen van welke foto ik het beste kon plaatsen. Om nog maar niet te spreken van de steeds groter wordende irritatie over de vele advertenties, negativiteit en de kant waarop sommige platforms zich naar toe bewegen in deze bijzondere tijd.

Ik besefte dat ik steeds meer aandacht kwijt was aan het posten, antwoorden en scrollen op de telefoon, in plaats van het daadwerkelijk beleven van de natuur. De rust, de verwondering en het plezier van het fotograferen raakte een beetje op de achtergrond.

Een stap terug

Dus nam ik een stap terug. Niet rigoureus, geen dramatische afscheidspost met een diepzinnige tekst over “ontkoppelen”, maar gewoon… minder. Minder platforms, minder posten, minder checken. In plaats daarvan begon ik gewoon opnieuw te kijken, echt te kijken.

Het resultaat? Ik voel me lichter, minder geleefd door mijn telefoon en de druk van sociale media. En dat voelt bevrijdend. Ik hou meer energie over om gewoon buiten te zijn, met of zonder camera. Sommige momenten hoeven niet gedeeld te worden om waardevol te zijn. Begrijp me niet verkeerd, sociale media kunnen geweldig zijn: ze verbinden, inspireren en kunnen zelfs deuren openen naar nieuwe mogelijkheden. Maar ze kunnen ook verstoren. De vraag is: wie bepaalt jouw tempo? Jijzelf of het algoritme?

Balans

Zoek jij die balans als natuurfotograaf? We houden van de stilte, de traagheid van de natuur, het geduld dat nodig is om een ijsvogel precies op het juiste moment vast te leggen. Maar zodra we de foto hebben, voelen we de haast om hem te delen. Alsof het moment pas echt bestaat als het online is. Terwijl de werkelijkheid precies andersom is: het moment bestaat juist omdat wij er waren, omdat we keken, wachtten en voelden. Dus laat ik de stilte toe. Soms maak ik een foto en deel ik hem. Soms niet. Soms zit ik gewoon op een omgevallen boom en luister ik naar de vogels in de bomen. En dat is genoeg.

Want tussen de foto’s in ligt de echte magie.