De twitch-itch
Wie eerder columns van mij heeft gelezen en mij een beetje kent weet dat ik dol ben op vogels en deze dan ook graag op beeld vastleg. En dat ik graag struin door en langs bos, waterkant, tuin en duin. Ik laat me bij voorkeur verrassen en kan net zo blij zijn met een roodborstje in fijne setting als een zelf ontdekte bosuil. Genieten van de natuur, de vogelgeluiden en mijn trofeeën op beeld op de manier waar ik zelf blij van word staan altijd voorop.

Vele discussies zijn al gevoerd en net zoveel conclusies getrokken: een vogelfotograaf is niet per definitie een twitcher ofwel vogelaar. Maar waarom worden deze 2 zo vaak met elkaar verward? Ik krijg er een beetje jeuk ofwel itch van.
Op mijn lijf bungelt een camera, op mijn rug een rugzak maar er bungelt geen verrekijker, vogelgids of kijkerstatief. Sterker nog, er bungelt ook geen fotostatief.
Roepie roepie vogel
Toch word ik bij een exercitie in het veld zo goed als elke keer uitgehoord wat ik zoal gezien heb die dag. Of gevraagd wat voor bijzonders ik zie als ik door mijn oculair de wereld bekijk. Wanneer ik dan antwoord dat alles in de natuur bijzonder is word ik nog net niet hardop uitgelachen en zeker niet geloofd. “Laatst was hier nog een puntje puntje vogel gezien, heb je wel eens een hoe-heet-ie-ook-alweer voor de lens gehad? Nou, weet je wáár je naartoe moet gaan voor die ene niet bij naam genoemde wereldberoemde vogel?” Zucht…ik kom hier voor mijn plezier, rust en een poging een soort van creatieve foto te maken van ja, bij voorkeur vogel. Welke dan ook, voor mijn part de roepie roepievogel. En ik zoek er niet naar, het vindt mij.
O ja, ik heb ook soorten die ik graag voor mijn lens krijg. En ook graag van mijn emmerlijst schrap. Simpelweg omdat die soort me fascineert om de beelden die ik ervan in mijn hoofd heb wil maken. En niet om het bewijsplaatje te maken.

Bewijsmateriaal
Ik zie ze voorbijkomen, de foto’s van drommen fotografen om één vogel. Rücksichtslos in een voortuin of woonwijk, alles om maar een glimp op te vangen en liever nog met een mega gecropte foto huiswaarts te gaan als bewijsmateriaal en als eerste op de socials. Op moment van schrijven is naast de Pacifische parelduiker in Zeeland de brileider op Texel hot en happening. Vast mooie verschijningen maar no way voor mij…ik word liever gevonden.

De beflijster
Daarvan heb ik een mooi voorbeeld. Een paar jaar geleden was ik zelf op Texel. Net aangekomen op het eiland reed ik even naar de kleine Slufter. Via een steil pad omhoog kwam ik bij een platformpje vanwaar je een mooi uitzicht hebt op de duinen en een watertje met veel vogels.
Ik had bedacht daar lekker te gaan zitten en genieten met de camera en mijn eerste plaatjes te schieten.
Maar het was een drukte van jewelste…
Een stuk of 20 imposante verrekijkers op statieven stonden opgesteld met daarachter een zelfde aantal verstokte twitchers in camouflage outfits luid kletsend op te scheppen tegen elkaar.
Op mijn vraag wat ze voor bijzonders zagen werd ik uitgenodigd om via een van die kijkers een volgens hen zeldzame vogel te bewonderen. Ik zag niks.
Op mijn vraag wat ik dan had moeten zien kreeg ik als trotse antwoord EEN BEFLIJSTER!
“Een wát???” antwoordde ik, vermoedende dat ik het net zo slecht verstaan had als ik het gezien had.
Maar ik had t goed gehoord en er nog nooit van gehoord.
Met dat getetter, geklets en opschepperij om me heen besloot ik maar weer eens ergens anders te gaan kijken en de beflijster voor de vogelaars te laten.
De volgende avond kwam ik terug, hopende op iets meer rust.
Ik parkeerde mijn auto onderaan het duin en toen ik mijn deur op slot deed zag ik uit mijn ooghoek een vogel leuk zitten tegen de achtergrond van de bloemenvelden.
Door de schemering en de afstand was de foto niet heel scherp maar toch een leuk plaatje vond ik.
Het vogeltje herkende ik niet dus heb ik die later opgezocht.
Eén keer raden wat ik onverwacht voor mijn lens had… ik was gevonden!

Twitchy
Nu ga ik niet de discussie aan over het twitchen van vogelaars, het lijkt me niet meer dan logisch dat je in die activiteit enthousiast wordt van nieuwe soorten en die probeert te vinden. Wel zie ik zelf toch echt wel een scheidslijn en significant verschil tussen vogelfotografen en vogelaars. De overeenkomst is dat ze beiden van vogels houden, dat lijkt me duidelijk. Maar een vogelaar is niet per definitie een fotograaf en een fotograaf niet per definitie een vogelaar. Natuurlijk kun je beiden combineren maar voor een fotograaf is twitchen niet het doel maar kan dat het middel zijn.

Merel of spreeuw
Dus als je denkt dat ik als fotograaf automatisch een vogelaar ben word ik daar een beetje “twitchy” van. Laat mij maar lekker genieten van een merel, spreeuw of andere vogel die niet eens op waarneming.nl genoemd wordt! Sterker nog, laat de vogels mij maar vinden in plaats van dat ik er naar op zoek ga, dat zijn de kadootjes voor mij als fotograaf!

12 reacties
Zo herkenbaar.
Ik vind vogels heerlijk om te fotograferen. Ik ga zeker op pad om ze te vinden maar niet naar die waar iedereen naar toegaat omdat die zo zeldzaam zijn. Maar inderdaad is het zelf vinden of zelf gevonden worden. Het is voor mij een mix van beiden. Een de rest van de natuur is zeker mijn ding. Heerlijk struinen en dat zien wat je wilt fotograferen.
Jou een beetje kennende weet ik dat je het herkent, Cathy!
Het blijft heerlijk om te struinen en de kadootjes tegen te komen, het onverwachte dus.
En blijf genieten van al het moois!
Gelukkig is het allemaal niet zwart-wit en sluit en een het ander niet uit. Ik ga nooit ergens speciaal naar toe om tussen de bulk fotografen een speciale vogel te fotograferen. Omdat ik nooit op de Brouwersdam kom heb ik gisteren een omwegje gemaakt om daarover te rijden. En daar stond dus een hele groep fotografen. Wat blijkt, er zat een zeldzame eend. Natuurlijk ben ik er even bij gaan zitten maar dat beest zat veel te ver. Ondertussen kreeg ik twee soorten voor mijn neus die ik nog niet gefotografeerd heb dus…Ben ik ook gevonden. Ik ben een grote fan van hutfotografie maar het onverwacht vinden in de natuur blijft toch het meeste voldoening geven. Ook als dat een hele “gewone” soort is.
Zo is het precies, Gina!
Mooi om gevonden te worden, of het nu een zeldzaam soort is of niet. Natuurlijk is het ook leuk om iets voor je lens te krijgen wat je nog niet eerder gefotografeerd hebt. Om het na te jagen als fotograaf is weer iets anders. En de gewone soorten zijn ook bijzonder, het is maar net wat je er van maakt. De kunst is vooral te blijven genieten en je te blijven verwonderen van alles wat op je pad komt!
Mooi zoals je het omschrijft Pauline, je begrijpt het pas als je er een bent.
Laat mij ook maar alleen op pad gaan met mijn camera …
Ik kan daar intens van genieten vooral als ik “gevonden” word
Dankjewel Ron voor je reactie. Ik vind het gewoon het leukst om me te laten verrassen en te genieten van wat ik tegenkom.
Blijf vooral genieten!