Column: Waar zit de ontspanknop?

Beroepsdeformatie

Bovenstaande is kenmerkend voor een stukje beroepsdeformatie. Mijn werk bestaat uit fotografie, mijn passie is fotografie, mijn denken en mijn zijn is fotografie. De scheidslijn is dun of soms niet aanwezig en dat is ok. Zo lang ik daar geen last van heb of liever nog, zo lang ik ervan geniet is dat juist helemaal ok. En ik mag er ook nog mijn geld mee verdienen. Als je doet wat je leuk vindt en je krijgt ervoor betaald hoef je nooit meer te werken.

Wanneer er geen scheidslijn is, lopen werk en privé in elkaar over. Daardoor is er altijd wat te doen. Ben ik op het ene moment bezig met een fotoshoot en nabewerking, het andere ben ik bezig met artikelen voor dit platform. Een volgend moment schrijf ik deze column waar ook weer foto’s voor uitgezocht moeten worden. Voor mijn ontspanning duik ik een dagdeel de natuur in waardoor ik thuiskom met foto’s die worden uitgezocht en nabewerkt. Voor de broodnodige variatie doe ik dat laatste wel met een lekker muziekje op de achtergrond, want muziek is ook een passie al kan ik best een dagje zonder.

Waar zit de uitknop?

De camera en ik zijn vergroeid, mijn rechterarm is zo langzamerhand gedeformeerd in een camera. Net zoals je bijvoorbeeld met autorijden niet bewust aan het schakelen bent kan ik onbewust mijn camera bedienen. De werking heeft weinig geheimen meer voor me en de bediening ervan is in mijn onderbewustzijn en intuïtie gekropen.

Mijn ogen zijn de oculair en de lens van mijn camera. Door de open sluiter scan ik mijn omgeving op beelden. Mijn denken is beeldgericht, alles wat ik denk, hoor of ervaar vertaal ik in beeld. Mijn camera en ik, we hebben een klik. Het enige dat mist is de uitknop, ik sta altijd aan. Ik denk soms dat ik hem laat vervangen door een holistische ontspanknop.

Verschil

Er is wel degelijk een verschil tussen mij en mijn camera. Mijn camera is digitaal en ik ben analoog. En dat wil ik graag zo houden. Wat de mens van de machine onderscheidt is emotie en het vermogen tot denken en communiceren. De camera heeft mij nodig om tot beelden te komen en niet andersom. Mijn emotie en denken zeggen mij dat we best wel even zonder elkaar kunnen en waarschijnlijk ook moeten. Dat houdt onze relatie leuk.

Ontspanknop

Eigenlijk ben ik best wel toe aan ontspanning. Tegelijkertijd vraag ik me af of ontspanning in deze hetzelfde is als ontsnapping. Op internet speur ik naar last-minute vakanties, het ene zwembad nog blauwer dan de andere groene palmboom. Ik proef de cocktails en ruik de knoflook. Zand tussen mijn tenen en zout op mijn huid…zucht….Wegdromend over zonnige oorden terwijl ik de druilerige zomer voorbij zie trekken gooi ik meteen een beer op de weg. In die hitte wil ik niet fotograferen, daar heb ik een hekel aan.

Ondertussen open ik een ander tabblad in mijn browser met de zoekterm “fotoreizen”. Via Scandinavië naar Schotland zie ik de mooiste plekken en soorten voorbijkomen. De andere beer krijgt geen eens kans om op de weg te gaan lopen want de reizen die mij verleiden zijn of te duur of al vol. Zucht…

Lokroep

Ontspanning is loslaten van iets dat inspanning kost. En dat kost het mij niet. Tenslotte kan ontspanning overal maar zit het vooral in je hoofd.

Ach, een paar dagen op de Veluwe of een tripje naar Texel is ook leuk. Dan kan ik doen wat ik wil en heb ik de keuze en wellicht ook de balans tussen wel of niet fotograferen. Als ik de lokroep van de lens kan weerstaan, zoals Renate al eerder in haar column schreef.

Ik besluit het laatste te doen. In deze vakantieperiode ga ik even mijn eigen geheugenkaart formatteren en mijn interne accu opladen. Naast een weekje naar mijn vader in Spanje ga ik lekker hier en daar een dagje of paar daagjes op verkenning in eigen land. En mijn rechterarm gaat mee!