In-de-knoop-hoofd
En dus ook dit jaar. Het was dus eigenlijk een heel normaal jaar, maar ik merkte dat ik vaker dan normaal vastzat in mijn eigen gedachten. Zoals elke fotograaf weleens meemaakt, trapte ik weer in de ‘comparison-is-the-thief-of-joy-but-I’m-comparing-anyways-val’. En ik trapte flink. Toen ik net voor de zomer mijn nieuwe camera kreeg, maar vervolgens wekenlang nauwelijks leuke vogels zag en dus geen leuke foto’s maakte, terwijl op sociale media een ieders’ meest fantastische reisfoto’s zag, zakte de moed mij behoorlijk in de schoenen.

Alpenk(auw)d
Het was duidelijk. Ik moest er even uit. Ik boekte vrij spontaan een paar dagjes ‘bergen’, met als doel mijn hoofd leeg te maken en mijn creativiteit eens flink te porren. Dus daar ging ik. Als een bezetene in een mentale ruk doorstomend van bus naar trein naar nog een trein naar hotel naar bed naar bus naar gondelbaan. Een kleine cabine met nog vijfentwintig andere ‘toeristen’. Zij op zoek naar het mooiste uitzicht, ik op zoek naar mezelf.…
Nee. Dat laatste is een leugen. Ik was op zoek naar broodjatters.

Mijn zwart-rode spiegel
Eenmaal met mijn achterste in het natte alpengras besefte ik me dat ik nog steeds niet gekalmeerd was. Tijd om dat eens te forceren. Misschien dat die dennen- en bergtopjes daarbij helpen? Nee? Die koeienbellen erbij? Ook niet? Sjips man, wat doe ik dan hier!
TIK TIK. TIK. TIK.
En, poef, hoofd leeg. Een jonge zwarte roodstaart scharrelt voor me. Hupsend van steen naar steen. Jagend op kleine beestjes die ik niet kan zien. Mijn tweede sparkbird en inmiddels lievelingsvogel. Ik kon niet anders dan kijken naar dat kleine ding dat de wereld helemaal niet zo ingewikkeld leek te vinden.. “Volgens mij is dit mijn lesmomentje”, praat ik mezelf aan. Al is het maar een placebo-roodstaart. Misschien moet ik vaker luisteren naar die momenten waarin ik alleen ‘hoef te zijn’.

Meerkoetshoot
Dit was ook het jaar van de schaamteloosheid. Ik heb me door heel wat bochten moeten wringen om toch tot leuke fotokansen te komen. Hoogtepunt was een meerkoetshoot, languit liggend op de oever, net de modder ontwijkend, in een megadruk park waar mensen mij toe- en sowieso ook uitlachten. Daar gaf ik even geen jota meer om. Waar mijn zelfbewustzijn het moment van ‘pak de camera in een druk gebied’ altijd even uitstelt, verdwijnt dat als sneeuw voor de zon zodra ik een modelletje gezien heb. Ik laat me niet meer tegenhouden door mijn zelfbewustzijn. En dat voelt als een verademing.

Honde- ehh vogelweer
Maar ondanks die vrijheid bleef ik maar malen. Want ja, het was echt het jaar van het overdenken. Net zoals elk jaar dus. Maar misschien is dat overdenken geen slecht iets. Hooguit vermoeiend. Ik snap ook eigenlijk niet zo goed waarom ik altijd zo in mijn hoofd ga zitten voor en na het fotograferen. Want tijdens het fotograferen? Geen last van! Zelfs niet tijdens een regenstorm toen ik samen met mijn kraaienvriendje zeiknat werd. Of die andere keer dat ik met een alpenkauwtje in de mist verdween waardoor ik even het restaurantje op de berg niet meer kon zien. Oeps. Maar juist in die momenten was het fijn om even te verdwalen. Gelukkig was ik niet helemaal alleen.

Van kuif tot staart
Misschien is het juist nog wel even mijn kracht dat ik niet weet hoe en wat. Ik kan en wil nog geen stijl kiezen, en ik kan en wil nog geen voorkeur uitspreken voor bepaalde onderwerpen of bepaalde technieken. Daardoor kan ik nog zo lekker chaotisch zijn. Verward om me heen kijken omdat ik aan de ene kant een kuifeend en aan de andere kant een staartmees heb en niet weet welke kant ik op moet draaien. Gelukkig vraagt niemand mij om te kiezen. Behalve ikzelf soms een beetje. En wie zegt dat dat moet eigenlijk? Het idee dat ik nog lekker mijn gang mag gaan, zelfs op mijn leeftijd (😉), voelt als een cadeautje. Ik ga het even vieren. Met mezelf. En een kuifee- ehh staartmee- ehh.. Allebei weg? Oef.

TJIELP
Als ik terugkijk naar wat ik dit jaar geschreven heb, valt me iets op. Verhalen, stadsvogels, ondergewaardeerde eendjes.. Ik was mezelf iets aan het vertellen. Ik probeerde te begrijpen waarom ik doe wat ik doe en welke keuzes ik maak. Waarom ik elke huismus meepak en de twitch oversla, of waarom ik uit de lijntjes van het hokje wil stappen waarin ik mezelf soms lijk te duwen. Maar ik hoef dit allemaal nog niet te begrijpen. Ik hoef niemand te vertellen waarom ik die mus zo interessant vind. Dus dat ga ik ook niet meer doen.

Het all-in jaar
Dit was het jaar waarin ik duidelijk heb gekregen dat al dat ontdekken geen zwakke afleiding is, maar een proces. En dat dat okay is. Want, ondanks dat alles beter had gekund, was ik er wel. Die keren om 6 uur ’s ochtends toen het licht toch niet zo mooi was als ik had gehoopt en er was voorspeld. Die uren in de modder, bijna die eendjes voor mijn neus, met een hond net op het slechtste moment. Die gondel omhoog naar de bergtoppen met vijfentwintig anderen met een overprikkeling van jewelste. Nee, het was geen perfect jaar. Maar wel een jaar waarbij er bij elk moment iets bleef hangen. En dat is een behoorlijke reden om door te gaan. Volgend jaar hopelijk meer modder en minder honden.

Terwijl ik nog na de deadline dit stuk mooi probeer te krijgen, komt mijn ‘vensterbankekster’ langs. Ekster ziet mij nog niet, anders was ze wel weggeweest. Op die maximaal vier centimeter brede ‘sta-ruimte’ probeert ze door het raam mijn oxalis te bereiken. Dat lukt natuurlijk niet. Maar het diertje tovert wel weer een gigantische lach op mijn gezicht. Misschien nodig ik haar wel uit voor mijn verjaardag. Ik betwijfel of ze komt. En dat is helemaal prima. Ik trakteer mezelf wel.
7 reacties
Je had je misschien geen mooier verjaardagscadeau kunnen wensen; lekker fris en redelijk helder winterweer.
Hoewel.. ik weet natuurlijk niet of 1 van je gevederde dierenvriendjes ook zo aardig was om je te trakteren op een top-shot. En nee, daar bedoel ik geen lekker drankje mee.
Anyway, ik heb op alle fronten weer genoten van je column, thanx!
Over vogelvriendjes op mijn verjaardag hoefde ik niet te klagen.. Maar dat is wellicht voor de volgende column 😉 Ontzettend bedankt!