Ik maakte de foto in een periode van rouw, na het verlies van mijn moeder. De natuur bood me in die tijd niet alleen rust, maar gaf me ook richting. Fotografie werd mijn manier om te reflecteren, stil te staan en troost te vinden. Zonder dat ik het direct hoefde te benoemen, hielp het me betekenis te geven aan wat zich in mij afspeelde.
Van buiten naar binnen: een stille reis
Tijdens de ziekte en na het verlies van mijn ouders (mijn vader overleed een paar jaar later) was natuurfotografie in eerste instantie een uitlaatklep. Gewoon de natuur in, met een camera in de hand. Maar hoe vaker ik op pad ging, hoe meer mijn manier van kijken veranderde. Ik begon oog te krijgen voor details: minuscule schitteringen, reflecties in water, structuren die op het eerste gezicht onbeduidend leken, maar in hun eenvoud diepe betekenis droegen.
Op een ochtend viel het zonlicht precies goed op een takje met piepkleine dauwdruppels. Pas thuis ontdekte ik hoe het zich een hartvorm aftekende tussen de druppels. Zo klein en subtiel – en toch raakte het me onverwacht diep. Alsof een andere moeder, Moeder Aarde fluisterde: er is altijd licht, zelfs in donkerte.
De helende kracht van natuur en fotografie
Wat ik heb geleerd: de natuur spreekt, als je bereid bent te luisteren. Ze herinnert ons eraan dat alles in een natuurlijke kringloop beweegt: bloei, verval, rust en vernieuwing. In tijden van verlies gaf dat mij houvast. De seizoenen volgden hun ritme, ook als ik zelf stilviel. Juist dat ritme bood troost: de wetenschap dat stilstand óók een fase is. Zelfs in de diepten van een koude, donkere winter wacht de lente stilletjes onder het oppervlak.
Fotograferen helpt me niet alleen te begrijpen maar ook écht te ervaren. Elke foto is als een adempauze in de tijd. Een tastbare herinnering dat de diepste betekenis vaak in de kleinste details verscholen ligt.
Er zijn verschillende vormen van helende natuurfotografie. Voor mij betekent het: fotograferen vanuit stilte, ontvankelijkheid en verbinding met de omgeving. Geen therapie, geen stappenplan, maar een uitnodiging om echt te zien en te ervaren.
Troost in abstractie
Gaandeweg begon mijn fotografie te verschuiven. Eerst registreerde ik vooral wat ik zag. Later ontstonden er langzaam beelden die meer innerlijke lagen toonden: abstract, kunstzinnig, gevoelsmatig en verhalend. Mijn camera werd een verlengstuk van mijn binnenwereld.
Kleur speelt daarin een belangrijke rol. Blauw verzacht. Aardetinten gronden. In de eerste periode van mijn rouwproces overheersten koele, stille tinten in mijn werk. Later verschenen warme aardetonen: roest, oker, oudroze. Zonder het bewust te sturen, weerspiegelden de beelden mijn proces.
Abstracte natuurfotografie raakt me omdat ze ruimte laat voor interpretatie. In die openheid ontstaat verbinding: met jezelf, met het beeld, en met de ander. De foto’s zijn geen antwoorden, maar spiegels.
Mijn werkwijze is intuïtief. Sommige foto’s nodigen uit tot stilte, andere brengen beweging en energie. Wat ik wil delen is die gevoelswereld, niet het technisch perfecte plaatje, maar een beleving van vorm en sfeer. Dat betekent niet dat techniek geen rol speelt. Vooral in abstract werk is het essentieel om scherpte, contrast en compositie bewust in te zetten. Maar uiteindelijk draait het voor mij om één vraag: wat vertelt dit beeld?
Beelden die vertragen en begeleiden
We leven in een wereld die snel en vol is. Voor mij is fotografie een manier om te vertragen. Of liever: om terug te keren naar eenvoud, aandacht en adem.
Veel mensen die mijn werk bekijken zeggen: “Ik voel er iets bij, maar weet niet precies wat.” Dat vind ik het mooiste compliment. Want dat is precies wat ik hoop te bieden: een ervaring, geen uitleg.
Mijn foto’s worden inmiddels ook gebruikt door rouwcoaches, huisartsen, crematoria, natuurbegraafplaatsen en Alzheimer Cafés. Niet om te verklaren of op te lossen, maar om te verzachten. Als rustpunten, als ankers. Een ruimte waar je even mag zijn met wat er is.
Een zachte weg vooruit
Wat begon als een manier om mijn verdriet te dragen, is uitgegroeid tot mijn levenspad waarin natuur, verstilling en creatie samenkomen. Hoewel ik geloof in de helende kracht van natuur en fotografie, zie ik mijn werk niet als therapie in klinische zin. Ik ben geen therapeut. Maar ik geloof wél in de helende kracht van aandacht: die stille, open aanwezigheid waarin rust, aandacht en natuurbeleving centraal staan.
Ik ben bezig met een e-boek over dit onderwerp, en droom over een eigen hardcoverboek en een online academie en programma’s waarin ik anderen mag inspireren om hun eigen weg in helende natuurfotografie te vinden.
En misschien op een dag een klein boerderijtje in Noorwegen, omringd door stilte en natuur. Een plek waar ik mensen mag ontvangen voor workshops en retraites, om samen te vertragen, te kijken, te voelen en opnieuw verbinding te vinden door gebruik te maken van de helende kracht van natuurfotografie.
Meer van mijn werk is te zien op mijn website
Eén reactie
Schitterende fotografie! Het geeft mij inspiratie.