De eeuwige twijfelaar – vermoeiend of juist handig?

Zoveel keuzes

Als fotograaf heb je te maken met heel veel keuzes. Dat geeft vrijheid en de mogelijkheid om creatief te zijn. Maar hoe meer keuzes, hoe lastiger ook. Ik maak uiteindelijk de keuze om naar de heide te gaan. Ik ben er al wat langer niet geweest en het lijkt een mooie zonsopkomst te worden. Het is winter en het gaat flink vriezen vannacht. Bovendien heb ik ook wel zin in een flinke wandeling en het gebied leent zich daar goed voor. Maar wat als het nu heel glad wordt? Mijn autootje heeft alleen maar zomerbanden en ik ben geen held met rijden als het erg glad is. Hmm, misschien toch maar iets dichter in de buurt, op loopafstand? De uiterwaarden dan, of dat leuke vogelgebiedje? Ik laat de locaties door mijn hoofd gaan, maar besluit uiteindelijk toch maar voor de heide te gaan. Het zal best meevallen met die gladheid.

Op pad

Ik ben vroeg wakker en als eerste check ik de weerapp. Gelijk valt de weerswaarschuwing op. Code geel in verband met gladheid in Gelderland. Ik twijfel weer. Ga ik nu wel in de auto stappen of toch maar lopend? Buiten lijkt het mee te vallen en dus besluit ik toch voor de autorit te gaan. Maar dan de volgende vraag. Wat neem ik mee? Mijn hele foto uitrusting, of maar één body en lens? Ik wil tenslotte ook wandelen en om dan met zoveel gewicht op pad te gaan, is misschien niet handig. Mijn tas heb ik al klaar staan en alles zit erin. Toch maar een body thuislaten? Eigenlijk heb ik altijd twee body’s bij me. Eén met de telelens er standaard op en de ander wissel ik met groothoek, macro of een vintage objectief. Zo heb ik altijd een camera klaarliggen voor de vogeltjes die onverwachts opduiken en hoef ik niet steeds van objectief te wisselen. Wat wil ik nu echt fotograferen vandaag? Ik besluit voor de verandering eens de camera met de grote telelens thuis te laten en alleen een 70-200mm mee te nemen. Ik ga voor landschap! En misschien toch een vogeltje als die een beetje dichtbij zit!

Geen herten op de foto dus

Het rijden is prima te doen en zonder problemen kom ik bij de heide aan. Vol enthousiasme en goede moed ga ik op pad. Ik heb de juiste keuze gemaakt. De heide is wit van de rijp en het licht wordt steeds mooier. Terwijl ik mijn statief en camera klaar maak voor een landschapsfoto met een wat langere belichting, hoor ik achter me opeens een hoop lawaai. Omdat ik al een paar keer mountainbikers ben tegengekomen, verwacht ik nu ook weer een groepje fietsers. Maar op enkele tientallen meters komt een groep edelherten op me afrennen. Ik grijp naar mijn tas en bedenk dan dat ik had besloten om de tweede body met telelens niet mee te nemen. En voordat ik mijn camera van het statief heb gehaald en de instellingen heb aangepast, verdwijnt de groep edelherten over het pad en steekt het veld over. Een paar tellen later zijn ze alweer uit zicht. Even balen, maar ach, ik heb ze toch maar mooi gezien!

Opnieuw naar de heide, of toch maar niet

Een paar dagen later komt dan een flink pak sneeuw. Eindelijk weer een echte winter! Ik besluit om weer richting de heide te gaan. Maar op het allerlaatste moment bedenk ik me toch. Eigenlijk wil ik ook wel leuk de vogels in de sneeuw fotograferen. Vlakbij huis is een mooi vogelgebiedje. De telelens gaat deze keer natuurlijk wel mee.
Ik loop een flinke ronde met een veel te zware rugzak. Het valt tegen met de vogels. Zouden ze allemaal een ander plekje gezocht hebben, nu de plassen hier dichtgevroren zijn en er flink wat sneeuw ligt? Alleen een paar torenvalkjes laten zich van dichtbij fotograferen.
Plotseling zie ik vanuit mijn ooghoek een bolletje over het ijs schuiven: een baardmannetje! Nooit eerder zag ik ze van zo dichtbij en eens een keer niet hangend tussen het riet. Langzaam laat ik me, op gepaste afstand, zakken op het ijs en even later lig ik vrolijk een groepje baardmannetjes te fotograferen. Wat een geweldige ochtend weer!

Dat getwijfel elke keer

Even later zit ik met een kop thee op een bankje te genieten van het heerlijke weer. Ik weet nu al dat ik blij ben met een aantal foto’s en ik heb een goede keuze gemaakt om hier te komen. Aan de andere kant weet ik dat ik me ook prima vermaakt zou hebben op elke andere willekeurige locatie. Ik twijfel dan wel altijd, maar ik ga uiteindelijk altijd erop uit. Het houdt me niet tegen. Misschien maakt het twijfelen me juist wel kritisch, omdat ik over zoveel locaties nadenk, kijk hoe het licht daar valt, wat de voor- en nadelen van een locatie zijn. Wat wil ik fotograferen en hoe wil ik het vastleggen? Dat motiveert me ook wel weer enorm. En gelukkig heb ik nooit spijt van dingen die ik misschien gemist heb, maar geniet ik extra van de dingen die ik wel zie en weet te fotograferen.
Een wijs man zei: “Twijfel is het begin van wijsheid”. Ik geloof wel dat het eeuwige getwijfel je nieuwe kennis, energie en creativiteit kan brengen, zolang je je er maar niet door laat weerhouden of beperken.

Ben ik nou de enige die altijd twijfelt of heb jij dit ook? En hoe ga jij daarmee om?