De ekster met de kale kop

Voorkeur voor ‘vlekkeloos’

Het internet staat bol van de foto’s waarbij de natuurlijke schoonheid van je scherm afknalt. Wij zijn gek op de natuur, genieten ervan met volle teugen en willen dat graag delen. Of het nu gaat om zoogdieren, vogels of insecten, het maakt niet uit. Natuurlijke schoonheid is wat ons treft en die schoonheid is wat we willen (laten) zien! En dat zonder uitzondering aan de hand van ‘perfecte’ exemplaren.

Ik heb inmiddels mijn computer vol staan met foto’s van allerhande beestjes. Vooral vogels, maar ook dieren met een vachtje of beestjes die zoemen hebben hun aandeel in mijn verzameling. Nu vraag ik mij wel eens af of een insect, bekeken door een macrolens, beantwoordt aan het algemene toonbeeld van schoonheid, maar dat terzijde. Wat opvalt – althans in mijn archief – is dat het altijd wel om ‘gave’ exemplaren gaat. Of het beestje qua uiterlijk ‘mooi’ is blijft een kwestie van smaak, maar er zit zelden ‘een vlekje’ aan. Die ‘bevlekte’ exemplaren fotografeer ik blijkbaar niet of belanden al bij de eerste schifting in de digitale prullenbak.

Voorgeprogrammeerd

Als ik de vele foto’s op bijvoorbeeld Birdpix of Nederpix bekijk, denk ik dat ik niet de enige ben die gefocust lijkt te zijn op de ‘Doutzens’ uit de dierenwereld. Op facebook is het al niet anders. Stuk voor stuk beeldvullende foto’s van mooie vosjes, elegante hertjes, parmantige vogeltjes, enzovoorts. Allen aantrekkelijk poserend met de vachtjes en veertjes keurig in de plooi. En daarmee het beeld oproepend dat er in de natuur alleen maar mooie en gave exemplaren rondlopen. Nee, vogels met een gebroken pootje of vossen met een kale vacht komen niet door de ballotage, die zie ik online nergens terug.

“Zijn wij met z’n allen zo (voor)geprogrammeerd? Genieten we bovenal van perfectie?” vraag ik mij af als ik terugdenk aan de kale ekster en met een schuin oog naar de televisie zit te kijken. Want ook daar zie ik eenzelfde patroon. Zo werd ik in augustus overspoeld met de prestaties van ’s werelds beste atleten tijdens de Olympische Spelen. En zie ik enkele weken later af en toe een korte samenvatting van de eveneens prijzenswaardige prestaties tijdens de Paralympics van atleten waar ‘iets mee aan de hand is’. Vinden we dit minder ‘fijn’ om naar te kijken?

Realistisch beeld?

Ik kan deze vraag slechts voor mijzelf proberen te beantwoorden. In mijn herinneringen is mijn liefde voor de natuur al op jonge leeftijd ontstaan met natuurseries op TV. Jacques Cousteau (ja…ik ben al zo oud!) en Sir David Attenborough brachten de wonderen van de natuur in de huiskamer. En voor zover ik mij kan heugen altijd met mooie beestjes. Ik kan mij geen serie herinneren waarin mij ‘minkukels uit de dierenwereld’ werden voorgeschoteld. Ontstaat daarmee een geromantiseerd beeld van de natuur? Ja, ik denk het wel. Wat wij voorgeschoteld krijgen of anderen voorschotelen, weerspiegelt het “mooiste in zijn soort”. En vind ik dat erg? Misschien… mijn portfolio doet vermoeden van niet maar ik denk er nog over na. Vanmorgen wees Moeder Natuur mij er in ieder geval fijntjes op dat de minder fraaie exemplaren zeker ook fotogeniek kunnen zijn. Benieuwd hoe mijn portfolio er volgend jaar uit ziet.