Menu

Onderdeel van Pixfactory

De nieuwe werkelijkheid

Een tegenstander van internetshoppen kun je mij niet noemen, sterker nog, ik koop regelmatig online. Geheugenkaartjes voor mijn camera, nieuwe batterijen, een draadloze ontspanner. Laat het lekker thuis bezorgen! Toch probeer ik de winkels van het winkelcentrum waarboven ik woon (Hesseplaats, te Rotjeknor) te supporten door er zoveel als mogelijk te kopen.
vogelfotografie
Voortaan zal ik zelf wormen moeten vangen… Fotograaf: Chris van Rijswijk

Vette patat

Dat gaat over het algemeen best goed, maar het heeft er wel toe geleid dat ik een stofzuiger heb aangeschaft die ik eigenlijk niet wilde, een goudvis die na drie hele uren al op zijn rug dreef (ja meneer, op levende dieren zit geen garantie). En oh ja, dat ik kiwi’s bij de groenteboer koop die niet rijp zijn (en dat dan ook niet meer worden) en patat haal bij de patatboer die klef is en veel te vet (de patat dan hé, niet de patatboer, alhoewel, die gast is ook aardig aan de maat bedenk ik nu). Lastig allemaal, maar ik kan nu wel stoer zeggen dat ik de lokale economie steun. En dat doe ik dan ook, tegen een ieder die het horen wil.

Leuke verkoopster

Ondanks mijn goede inzet verdwijnt de ene na de andere winkel op ‘mijn’ winkelcentrum. De kaasboer die van die heerlijke Franse kaasjes verkocht is gesloten, de banketbakker met die meer dan leuke verkoopster is overgenomen door een landelijke keten en ‘mijn’ verkoopster is spijtig genoeg als eerste overgeplaatst en de hengelsportzaak waar ik regenwormen kocht voor mijn steenuilen heeft de deuren moeten sluiten. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Elke winkel die ik leuk vind verdwijnt.

Het nieuwe Birdpix

Daarvoor in de plaats zijn er nu wel vier opticiens, drie kappers, een handvol drogisterijen en een Euroknaller. Ook aan broodbakkers geen gebrek. Bijna allemaal nieuwe shops van een landelijke keten. Veel van hetzelfde dus.

Dag Koos, bedankt voor het waadpak, de lieslaarzen en de vele wormen die ik de afgelopen jaren bij je heb gekocht.
Dag Koos, bedankt voor het waadpak, de lieslaarzen en de vele wormen die ik de afgelopen jaren bij je heb gekocht. Fotograaf: Chris van Rijswijk

Het lijkt wel een beetje op vogelfotografie. Daar zie ik ook heel veel van hetzelfde. Zit er ergens een makkelijk te fotograferen woudaap, een velduil, of een ijsvogeltje met een waterbak met visjes, dan gaat iedereen daar naartoe. Makkelijk winkelen. Op Facebook (Facebook is het nieuwe Birdpix, maar dan zonder moderatoren, zonder regeltjes en verklaringen dat je niet verstoort) zie ik hordes min of meer dezelfde foto’s voorbijkomen met even veel ‘vind ik leuks’. Voel je niet aangevallen als je hieraan mee doet, of zo’n locatie exploiteert, want ook ik sta met mijn lange neus vooraan.

Plaats voor creativiteit?

Creatief ons ‘eigen winkeltje runnen’, doen veel fotografen niet meer. Is dat erg? Welnee, zoals het uiteindelijk ook niet erg is dat de winkels op mijn winkelcentrum verdwijnen en dat we steeds meer via internet kopen. Het is de nieuwe werkelijkheid. Wen er maar aan! Voor de unieke creatieve fotograaf is blijkbaar geen plaats meer, die zal zijn ‘winkeltje’ op den duur moeten sluiten. Of is er voor echte kwaliteit en creativiteit altijd nog wel een plekkie?

Keep on shooting…

Op ‘mijn’ winkelcentrum woont een bosuil, dat wel…
Op ‘mijn’ winkelcentrum woont een bosuil, dat wel… Fotograaf: Chris van Rijswijk

 

Geef een reactie

7 reacties

  1. Ik heb altijd een vreselijk dubbel gevoel bij fotograferen van onderwerpen die gespot zijn, online gedeeld en vervolgens massa’s mensen trekken.

    Aan de ene kant schreeuwt een stemmetje in mij dan altijd moord en brand. Belachelijk hoe al die beunhazen vaak zonder enig respect voor het dier er bovenop duiken en zich een slag in de rondte fotograferen. Ik ben persoonlijk veel trotser als ik zelf een onderwerp heb gevonden en daar helemaal alleen, rekening houdend met dat ik het dier vooral niet verstoor (wat in sommige gevallen inhoudt dat ik terugkom zonder foto).

    Aan de andere kant weet ik ook hoe vreselijk moeilijk het is om een goede fotografische kans te krijgen. Er steekt in die vlammende eerste reactie dus ook gewoon een stukje jaloezie. Wat ik er niet voor over zou hebben om ook eens die uil voor de lens te hebben… Zeker als je fotografie er als hobby bij doet, met een druk gezinsleven en een baan, dan zijn de uren die je kunt fotograferen spaarzaam. Dan kun je die tijd maar beter zo efficiënt mogelijk indelen. Als ik er een keer een dag op uitga en ik heb geen fraaie foto weten te schieten dan duurt het soms gerust een maand voordat ik weer in de gelegenheid ben om een dag te gaan fotograferen. En ik kan je garanderen: er is niets zo frustrerend als er net een dag op uit te zijn geweest, je te beseffen dat dit je enige kans op een mooie foto was deze maand, en dan terug te komen met niets, nada, noppes.

    Lastig dus, maar desondanks heb ik mezelf nog nooit “verlaagd” tot opzoeken van een 100% zekerheidje waar ik dan in de rij mag gaan staan met andere fotografen. Dan loop ik toch liever alleen door de natuur, met de kans dat ik terugkom zonder foto.

  2. Koos Rodrigo van de hengelsportzaak is met pensioen. Ik was jaren lang klant bij hem. Ik doe namelijk naast fotograferen ook aaan hengelsport.

Reageer op dit artikel

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site wordt beschermd door reCAPTCHA en het Google privacybeleid en servicevoorwaarden zijn van toepassing.

7 reacties

  1. Ik heb altijd een vreselijk dubbel gevoel bij fotograferen van onderwerpen die gespot zijn, online gedeeld en vervolgens massa’s mensen trekken.

    Aan de ene kant schreeuwt een stemmetje in mij dan altijd moord en brand. Belachelijk hoe al die beunhazen vaak zonder enig respect voor het dier er bovenop duiken en zich een slag in de rondte fotograferen. Ik ben persoonlijk veel trotser als ik zelf een onderwerp heb gevonden en daar helemaal alleen, rekening houdend met dat ik het dier vooral niet verstoor (wat in sommige gevallen inhoudt dat ik terugkom zonder foto).

    Aan de andere kant weet ik ook hoe vreselijk moeilijk het is om een goede fotografische kans te krijgen. Er steekt in die vlammende eerste reactie dus ook gewoon een stukje jaloezie. Wat ik er niet voor over zou hebben om ook eens die uil voor de lens te hebben… Zeker als je fotografie er als hobby bij doet, met een druk gezinsleven en een baan, dan zijn de uren die je kunt fotograferen spaarzaam. Dan kun je die tijd maar beter zo efficiënt mogelijk indelen. Als ik er een keer een dag op uitga en ik heb geen fraaie foto weten te schieten dan duurt het soms gerust een maand voordat ik weer in de gelegenheid ben om een dag te gaan fotograferen. En ik kan je garanderen: er is niets zo frustrerend als er net een dag op uit te zijn geweest, je te beseffen dat dit je enige kans op een mooie foto was deze maand, en dan terug te komen met niets, nada, noppes.

    Lastig dus, maar desondanks heb ik mezelf nog nooit “verlaagd” tot opzoeken van een 100% zekerheidje waar ik dan in de rij mag gaan staan met andere fotografen. Dan loop ik toch liever alleen door de natuur, met de kans dat ik terugkom zonder foto.

  2. Koos Rodrigo van de hengelsportzaak is met pensioen. Ik was jaren lang klant bij hem. Ik doe namelijk naast fotograferen ook aaan hengelsport.

Reageer op dit artikel

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site wordt beschermd door reCAPTCHA en het Google privacybeleid en servicevoorwaarden zijn van toepassing.

Chris van Rijswijk

Chris van Rijswijk

Chris van Rijswijk is een Rotterdamse vogelfotograaf, met een voorkeur voor vogels van het hoge noorden.

Meer columns van deze auteur

Deze artikelen vind je vast ook interessant: