De tegenpolen geduld en ongeduld

Wat ik meestal doe als ik in mijn hoekje achter mijn computer zit, dan kijk en luister ik op YouTube naar een vlog over fotografie, gear, sport en soms ook gewoon een DJ-set van bijvoorbeeld Armin van Buuren. Maar dit keer besluit ik een video van de bekende Thomas Heaton te kijken. Opeens zegt hij min of meer vrij vertaald in de vlog die ik dan zit te kijken: ‘Fotografie is een spel van geduld hebben, totdat het licht verandert.’ Dat zette me aan tot denken en schrijven.

Verslaafd aan het delen

Laat ik beginnen bij het begin en dat is licht. Da’s immers waar wij (natuur)fotografen van houden en nodig hebben. Voor mijn gevoel ontbrak het al vanaf eind december tot ver in januari aan licht. Dat zie je direct terug online en in mijn geval in mijn foto bibliotheek. Naast het gezucht, gepuf en gesteun trekken we onze fotoarchieven leeg met de mooiste beelden. Prachtig om al die beelden te zien. Iedere dag weer nieuwe, de ene nog mooier dan de andere. En dan zie je de teller bij de start van een nieuw jaar in je eigen nieuwe bibliotheek nog steeds op 0 staan. In mijn geval ga ik wel naar buiten, maar zonder licht nodigt het me niet uit om te fotograferen. Als liefhebbers van licht klagen we er als fotografen lekker op los dat we dat licht missen! Niks mis mee, want wat kan het bar en saai zijn.

De archieven plunderen

Maar welk geduld brengen we dan op in relatie tot landschapsfotografie en het spel van geduld. Is het verlangen wat we uiten, de dwangmatige passie naar licht en kleur dat we dan geen geduld hebben? Of is dit vergelijkbaar met wat we zien in onze voeding? Ik bedoel, we vinden het inmiddels heel normaal dat we in de winter fruit hebben, denk aan de aardbei, terwijl deze normaliter niet verkrijgbaar is in ons kikkerlandje in de winter, alles kan anno nu. Dit ongeduld van hebben en verlangen naar licht lijkt er haast op, door hartje winter maar de zomer online te delen….

Zou iedere dag het mooiste licht hebben niet gaan vervelen?

Zelf heb ik deze periode van weinig licht omarmd en heb ik even afgekickt van deze mooie veeleisende vrijetijdsbesteding. Want stel je voor dat je iedere dag het mooiste licht had, dan zou je toch helemaal verzadigd raken? Zouden we dan niet zo verwend zijn dat het zou gaan vervelen? Gelukkig kennen we dit niet, alhoewel als ik om mee heen kijk lijkt het anders. Schijnbaar zijn we zo verslaafd aan delen van onze content, waar we trots op zijn zodat we geen dag onbenut mogen laten om dat te delen! Ik chargeer hier natuurlijk. Laten we eerlijk zijn, we maken zoveel mooie foto’s het hele jaar door, week in week uit dat je soms al zou je geen nieuwe foto’s maken, nog weken, maanden vooruit kan met delen.

Boerenkool eet je toch ook niet in de zomer?

Zelf ben ik niet zo goed in delen van ‘oud beeldmateriaal’. Eerder schreef ik al eens “Mijn mooiste foto maak ik morgen!”. Inmiddels heb ik geleerd geduld op te brengen met delen en maken van foto’s. Mijn archief is om op het juiste moment uit te putten, zoals in deze column. Dat merk ik ook zomers als de mussen van het dak vallen. Grapjes om als het dan snikheet is buiten de foto’s van de winter te delen en visa versa doe ik niet aan mee. Ik heb er niks mee en vind het gewoon flauw. Waarom? Omdat ik merk aan mijn gevoel dat ik boerenkool en jus in de winter eet en niet in de zomer!

Ongeduldig zijn

Terug naar het spel van geduld wat benoemd werd. In het dagelijks leven ben ik enorm ongeduldig. Vandaag besteld, de volgende dag in huis vind ik geweldig. Op mijn werk heb ik dat ook. Je wilt antwoord of reactie. Ik baal er dan van als ik moet wachten. Ik wil het nu, direct meteen. Thuis kan ik ook vreselijk ongeduldig zijn. Laten we het maar niet over de openbare weg en rijden op zondag hebben. Kortom ik kan ongeduldig zijn.

Fotografie als tegenpool

Is fotografie dan een manier om de tegenpool van je wie je bent te tonen? In mijn geval lijkt het er wel op. Ik zat daar door de uitspraak “Fotografie is een spel van geduld hebben, totdat het licht verandert.’ over na te denken. Juist in mijn fotografie ben ik geduldig. Sterker nog, fotografie heeft me zelfs geleerd geduldig te zijn. Door te wachten op het licht en net zo lang te blijven staan tot het licht komt. Mooiste voorbeeld voor mij van deze tegenpool is te vinden in macrofotografie. Bij macrofotografie vertaal ik geduld door naar rustig werken. Stapje voor stapje je ding doen en concentreren op dat kleine. En dan ook nog eens op een manier dat je soms denkt bezig te zijn met yoga. En als dan zoals in de bovenstaande foto alles samenkomt, dan wordt het geduld beloond en is het weer spelen met licht en verandert alles weer.