De vrijetijd-weekend-fotograaf

Het is vrijdagavond in de avondspits, het gouden uur brengt de herfstkleuren tot leven. De fotografie zin is aan, maar zo vanachter het stuur kan ik er niets anders mee dan mijn gedachten laten gaan. Zo bedacht ik me dat sinds de zomer, sinds de #heidekoorts, ik bijna alleen nog maar op zaterdag of zondag gefotografeerd heb. Gekscherende noem ik mezelf de weekend fotograaf.

In mijn column van oktober schreef ik nog: “Inmiddels word ik steeds beter in het accepteren van dit soort situaties (vind ik zelf). Immers je kunt niet altijd aan staan en je baan en gezin combineren met je eigen gepassioneerde vrijetijdsfotografie-gedoe en denken alsmaar te kunnen fotograferen.” Dus logisch dat we op het weekend zijn aangewezen. Maar eigenlijk draait het daar niet alleen om. Immers om foto’s te maken moet je erop uitgaan. Gewoon gaan. En dat laatste deed ik de afgelopen weekenden.

Wat zijn jouw drijfveren?

Beantwoord eens voor jezelf de vraag; “Hoe vaak ga jij er op uit omdat je gewoon wilt fotograferen. Of hoe vaak ga je omdat de locaties, je checklist en vooral het weer alles beslissend zijn. Kortom wat is jouw echte drijfveer? Is het de foto of zijn het de condities?” In het verleden waren het voor mij vaak de condities. Ik dreef mezelf tot het uiterste om maar te gaan vanwege die condities. Maar waarom? Ja, ik kon er toen geen vinger op leggen. Ik ging van alles doen, om maar die momenten te na te jagen. Alleen raad maar wat er gebeurde. Precies op de momenten dat de condities er waren, was het uiteraard niet te combineren met privé en werk. Gek werd ik ervan.

Foto depressie

Langzaam ben ik losgekomen van de ongezonde drijfveer om iets na te jagen. Dat najagen bleef maar gevoed worden door die bubbel waar we in terecht komen als we anno nu foto’s willen kijken wat via de social media gebeurt. Ik wil ze er niet alleen de schuld van geven, want ik ben slotte zelf diegene die de beelden maar bleef bekijken. Als je alleen maar blijft zien wat er op dat moment is en je weet dat alleen het mooiste van het mooiste wordt gedeeld, dan maak je jezelf gek. Je ziet alleen maar mooie beelden van dingen die jezelf ook wil maken. Het ongezonde was een verminderd plezier in iets wat mij zoveel vreugde bracht, eropuit gaan en fotograferen. Het genieten van het buiten zijn en dat combineren met vastleggen en beleven. Ik bereikte bijna een foto depressie, maar in December 2021 besloot ik dat ik me dit niet moest laten gebeuren.

2022 had ik me voorgenomen en gezegd tegen mezelf: “Zo wil ik niet meer bezig zijn met mijn vrijetijdsbesteding en fotografie. Dingen nastreven en doen waar je niet vrolijk van wordt. Nu bijna 12 maanden later kan ik zeggen; “Ik ben afgekickt!”.

Vanzelfsprekend kriebelt het nog steeds, als ze op het weerbericht mist of storm voorspellen doordeweeks. Wat het medicijn was tegen deze ongezonde drijfveer? Selectief bezig zijn met sociale media. Niet constant bezig zijn met foto’s kijken, plannen, de weerapps en locaties.  Maar de momenten dat je wel kunt gaan, erop uitgaan met of zonder de gewenste condities. Wandelschoenen aan, hond mee, of zoals afgelopen weekenden, afspreken met fotovrienden.

Gewoon gaan

Wat wil het geval, ik had al geruime tijd geleden afgesproken met fotovrienden om te gaan fotograferen. Zonder verwachtingen, zonder plannen, gewoon gezellig samen erop uit. Ongepland werd ik voor de eerste afspraak veel te vroeg wakker. Stond op en dacht: “Ik ga gewoon alvast. Linea recta reed ik naar een bekende fotoplek. Hoewel ruim driekwartier voor zonsopkomst en eigenlijk maar 20 minuten om te fotograferen schoot ik een van mijn mooiste foto’s van deze herfst.

In goed gezelschap

Een weekend later had ik weer afgesproken. Vanuit fijne condities reis je het saaie grijze weer in. Over Nederland lag dat weekend precies een scheiding van bewolking over de lijn Den Haag – Nijmegen. Je raadt het al, we zaten in het grijze deel en het was koud!! Toch ging de fototas en statief mee. Na een stevige wandeling belanden we op het strand. Een vleugje roze in de lucht, wat wolken een rustige zee en voor je het weet verlaat je in het blauwe uur het strand na het maken van toch weer enkele foto’s.

Heerlijk gespeeld met camera en objectief, honderduit en gepraat en genoten. Laat thuis en aangezien het de volgende dag een ochtend met temperaturen onder het vriespunt zou zijn, besloten om er weer op uit te gaan. Ditmaal naar een bekende plek waar nog wat gouden herfstkleuren en hopelijk wat rijp van de vrieskou te zien zouden zijn. Wat we kregen die ochtend was nog veel mooier dan ik had durven verwachten. En dit alles spontaan en ongepland.

Moraal van dit verhaal; er is altijd iets te fotograferen.

Wil je het gepland en compleet voorbereid doen. Prima, daar is niks mis mee. Maar als je balans vindt in dingen die je wil doen, dan komt het vanzelf je kant uit. En zoals met zoveel, spontaan en zonder verwachtingen levert dan vaak de mooiste momenten op. Voeg eraan toe, doe het samen met vrienden, dan maak je onvergetelijke herinneringen en vriendschappen. Dit laatste, maak onvergetelijke herinneringen samen, is ook mijn fotografische nieuwjaarswens voor jullie in 2023.

Was getekend de weekend fotograaf.

Dave