De wonderlijke wereld van het Argentijnse landschap

Planning

Maar niks bleek minder waar, want zelfs met zorgvuldige planning bleek het reizen door Argentinië niet zo makkelijk als van tevoren gedacht. Het was laagseizoen en de winter begon ons met de dag meer in te halen. Vluchten werden gecanceld en bussen reden niet meer. Veel dagen waren dan ook gevuld met urenlang wachten op ijskoude stations, terwijl ik in mijn gedachten wegdroomde naar de aankomende bestemming en de beelden die ik daar zou maken keer op keer herhaalde in mijn hoofd.

Al deze uren van wachten en gecancelde vluchten horen natuurlijk bij het maken van een lange reis en waren een deel van de reden dat mijn reiscompagnon en ik waren begonnen aan dit avontuur. Wij noemden het dan ook onze ‘expeditie’ en tsja, tijdens een expeditie horen er dingen verkeerd te gaan.

Deze expeditie bleek een reis te worden door een paar van de meest spectaculaire natuurgebieden die ik tot nu toe heb gezien. Met avonden die zo koud waren dat ik het gevoel had dat ik bevroor tot in m’n botten. Maar ook dagen dat onze gezichten rood brandden door urenlange hike’s over de hoogvlaktes van de Argentijnse woestijnen in niks meer dan een korte broek en een T-shirt. Dit is dan ook kenmerkend voor de diversiteit van het Argentijnse landschap, waar het zuiden een koel tot subantarctisch klimaat kent en het noorden subtropische omstandigheden kent.

Ik maakte tijdens deze reis gebruik van een Sony a7ii body, een 25mm F2, 28-70mm F3.5-5.6mm en een 70-200mm F4 lens.

Tiera del Fuego, Patagonië

Om de expeditie te starten moesten we beginnen bij het einde van de wereld: Ushuaia. Dit was de eerste stop in Argentijns Patagonië, waarna we onze weg meer dan 4000 km naar het noorden vervolgden tot vlak aan de Boliviaanse grens (Iruya).

Omdat we in de maand mei waren begonnen, waren er bijna geen andere toeristen. Op zoek naar de meest wilde natuur zonder menselijke invloed, waren we soms dagenlang aan het reizen zonder een andere ziel tegen te komen. Dit had natuurlijk z’n voor- en nadelen. Aan de ene kant betekende dit dat alle busbedrijven, hostels en eetplekken hun deuren voor ons sloten. Aan de andere kant betekende dit dat zelfs in toeristische trekpleisters als het Nationaal park Tierra del Fuego of El Glaciar de Perito Monero, niemand te bekennen was en we hier vrij konden fotograferen zonder gestoord te worden door anderen.

Toen we voor het eerst in het Nationaal park Tierra del Fuego liepen werd ik met een klap in de realiteit gesmeten. Dít was het landschap waar ik maandenlang over gedroomd had. Ik kon niet bevatten dat ik daar eindelijk stond, met mijn Sony a7II in de hand. Klaar om elke bloem, vogel of boom te fotograferen waar ik mijn zoeker op kon richten. De kleuren van de gebergten en bomen om ons heen stonden op exploderen. Het was tenslotte al diep in de herfst en de winter stond om de hoek.

Dit bleek een periode te worden van fotografie die je niet kunt leren uit een boek of op school, maar alleen door te doen en te experimenteren (al ging dit lang niet altijd goed).

Zo heb ik geleerd dat het maken van long exposure fotografie een echte opgave is. Al gauw liep een ‘snelle foto’ uit naar een van vijf uur durende klopjacht naar de perfecte compositie, licht en filtertoepassing. Waarbij ik gedurende deze periode soms tot mijn middel in het water stond bij een temperatuur van -2 graden en vervolgens een week rondliep met een lichte longontsteking en kletsnatte kleren.

Ook leerde ik om te blijven kijken wanneer je plat op je buik een wilde grijze arendbuizerd (Geranoaetus melanoleucus) probeert te benaderen. Die met 1 oog het vreemde wezen dat langzaam naar hem toe komt gekropen in de gaten houdt en het waarschijnlijk heeft gemunt op zijn zuur verdiende lunch. Want voor je het weet ben je een stuk dichtbij dan je dacht. En dan zit je opeens in een situatie waar jullie allebei niet blij van wordt.

De woestijnen van Catamarca

Catamarca, gelegen in het noordwesten, is een van de 23 provincies van Argentinië en stond in mijn top drie met must-go-plekken om te fotograferen.

We waren hier heen gereisd voor El Campo de Piedra Pómez, een enorme woestijn van witte lava hoog in de Argentijnse bergen. Het was een van de plekken die mij had geïnspireerd om te beginnen aan deze serie en heeft mij van tevoren veel onderzoek gekost. Dit leek mij een plek die bijzonder moeilijk zou zijn om te fotograferen. Niet alleen door de verschillende lagen in het landschap erachter, maar ook door de kleuren van de lava en de gekke vormen waarmee het gesteente uit de grond steekt. Dit bleek dan ook de eerste keer in twee maanden dat ik de compositie van het beeld voor de volgende dag niet scherp in m’n gedachten kreeg en dus zou moeten improviseren.

We besloten om een tour te boeken van drie dagen, met geld dat we eigenlijk niet meer hadden. Maar dit was het dubbel en dwars waard! Want voor we het wisten reden we door de meest ongelofelijke maanlandschappen van Catamarca, met overal kuddes wilde guanaco’s of her een der een verdwaalde flamingo.

Omdat onze chauffeur Juan weer eens probeerden te pronken met zijn rijmanoeuvres door de wat ‘avontuurlijkere paden’ te kiezen, kwamen de banden van onze 4×4 voor de zoveelste keer vast te zitten en moesten we uitstappen om ons zelf uit te graven.

Als we uiteindelijk weer op pas waren zat ik naast Juan in de bijrijders stoel met mijn camera op m’n schoot. Nerveus voor de beelden die ik de volgende dag zou proberen te maken van El Campo Piedra Pómez.

De gebergten van noord Argentinië

De gebergten van noord Argentinië zijn weer compleet anders dan de rest van het land. Overdag is het warm met temperaturen rond de 30 graden en s‘avonds zakken deze tot onder nul. Dit zijn prachtige gekleurde gebergten gevuld met cactussen en schitterende kleine dorpjes.

Het leek weer eens alsof we op een andere plek in de wereld waren beland. Maar om bij het derde doel van mijn expeditie te komen, moesten we nog een stuk noordelijker reizen. Namelijk naar het dorpje Humahuaca. Hier zit je op een uurtje rijden van een van de meest ongelofelijke natuurlijke fenomenen die ik ken. Een stuk berg dat lijkt alsof moeder natuur het zelf beschilderd heeft: Serraia De Hornocal. deze ongelooflijk gekleurde V-vormige bergtoppen maken deel uit van een kalksteenformatie genaamd Yacorait en bevinden zich op slechts 25 kilometer van Humahuaca. Ze zijn te bereiken door een goede maar onverharde weg die je zelf kunt bereiken of door middel van een bustour.

Omdat de Serraia De Hornocal zich op een hoogte van 4300 meter bevindt kun je al snel te maken krijgen met hoogteziekte. Om dit te voorkomen worden in de bus zakjes met bladeren van de coca plant uitgedeeld die zouden moeten zorgen voor een stimulerend effect en het dempen van honger-, dorst-, en hoogteziekte signalen.

Een klein stukje naar beneden lopen is het een metertje of 80 en de terugweg een stukje steil omhoog. Makkelijk gedaan denk je, maar op een hoogte van 4300 meter veranderde dit voor mij al snel in een zware tocht. Waarbij ik mijn hart voelde kloppen in mijn hoofd, maar tegelijkertijd mijn lichaam voelde purificeren door deze frisse ijle berg lucht.