Menu

Onderdeel van Pixfactory

Zorgen over de zeehondenpups van Helgoland

Op onze redactie kwam de onderstaande bijdrage binnen van Riet Pijnappels die zich grote zorgen maakt over de zeehondenpups van Helgoland na een bezoek aan dit Duitse eiland afgelopen december. Omdat wij deze zorgen delen publiceren wij graag deze oproep.
zeehondenpups
Pasgeboren zeehondjes hebben vooral rust nodig! Fotograaf: Riet Pijnappels

Riet Pijnappels schreef ons:

Half december verbleef ik 3 dagen op Helgoland. Het Duitse eiland in de Noordzee is vooral ’s winters populaire bij natuurfotografen. Want dan worden de zeehondenpups geboren. En wat nergens anders mag, – zeker in ons land niet! – mag hier wel. Je mag het unieke spektakel van zeer dichtbij bewonderen. Je mag als het ware de kraamkamer binnentreden. En met je neus boven de wieg gaan hangen.
Ik heb prachtige foto’s gemaakt. Van schattige, pasgeboren pups. Met hun donzige witte vacht, hun grote donkere puppy-ogen, zogend bij hun moeder, en zelfs met de navelstreng eraan. Ze waren om op te vreten.
Ben ik er blij mee? Nee. Erger nog, ik zit met een dikke, dubbele knoop in mijn maag. Al vanaf de eerste dag bekroop mij een naar gevoel. Dat werd de dagen daarop alleen maar erger. Ik kon – net als alle andere fotografen – de verleiding moeilijk weerstaan. Alles voor het plaatje toch? Maar het is niet goed. Sterker nog, het is fout. En bizar dat het toegestaan is.zeehondenpups

De maatregel om 30 meter afstand te houden is onmogelijk en onhoudbaar. Overal op het strand liggen zeehonden met hun pups. Langs de wandelpaden, bij de ingangen, in de branding, bij de rotsen en in de duinen. Overal worden pups geboren en gezoogd. Fotografen kruipen er bijna bovenop en er worden zelfs selfies gemaakt met jonkies. Moeders kunnen niet bij hun jong komen omdat er een cordon van plaatjesmakers om heen ligt. De gefrustreerde strandwachten waarschuwen de hele dag, maar zijn niet in staat om het in goede banen te leiden.

Hier worden (bewust en onbewust) grenzen overschreden. Nogmaals, ik ben daar ook schuldig aan. Maar ik had tegen mezelf beschermd moeten worden. Volgens mij is er maar één goede oplossing: de stranden moeten tijdens de geboorte- en zoogperiode worden afgesloten. De dieren moeten in deze kwetsbare tijd met rust gelaten worden.
Of dat gaat gebeuren is zeer de vraag. Fotografen brengen immers geld in het laatje. Daarom moeten we zelf de verantwoordelijkheid nemen. Dit kan echt niet door de beugel. Niet als je behalve natuurfotograaf ook een natuurliefhebber bent. Daarom is er maar één conclusie mogelijk.
Zeehondenbabies fotograferen op Helgoland: niet (meer) doen!

25 reacties

  1. Tja, als Riet niet trots is op zichzelf, dan ook die pupfoto, met copyright, niet plaatsen hier. Weggooien!
    Die foto lokt alleen maar meer nepnatuurfotografen.

    T Berouw komt na de zonde, blijkbaar.

  2. Wat goed dat dit onder de aandacht wordt gebracht. Ook ik ben zeer bezorgd over de Grijze zeehondenkolonie op Helgoland. Het is schijn dat de zeehonden juist in die de kwetsbare tijd van geboorte en bronst geen last ondervinden van de zich niet gedragende bezoekers. Moet er dan eerst sprake zijn van ongelukken, sterfte voordat de conclusie getrokken kan worden dat het niet goed gaat? Een populatie regelt zelf de groei, omgeving dicteert gedrag. De onderlinge agressie van de zeehonden groeit naar mate er minder plaats is op het strand, sterfte onder pasgeboren zeehondenpups neemt ook toe als verstoring toeneemt. Zelfs als er een enkele moeder met haar pup is, wordt door het gros van de bezoekers de minimale afstand en het respect ‘vergeten’. En voor de fotografen: de mooiste foto’ s zijn die waar een dier zichzelf is, vol vertrouwen en zich veilig voelend. Maar waar kunnen Duitslands’ grootste roofdieren naartoe? De mensen van de Naturschutz doen hun uiterste best een middenweg te verzinnen tussen wel of niet meer mogen gaan; het toerisme is er de belangrijkste inkomstenbron. Zo is er een speciaal pad aangelegd waar op afstand de kolonie gezien kan worden. Andere paden worden afgesloten zodat de moeders en pups én aanstormende liefdes een rustige plek hebben. Hetgeen bedacht wordt kán dus werken. Grootste bedreiging is de mens: zij die advies in de wind slaan, grof uitvallen, zelfs agressief worden, selfies makend en fluitend, schelpen, stenen gooiend voor een mooi plaatje. Om hulp vragen als ze in de drukte geen uitweg weten. Om met een vol kaartje naar huis te gaan, in tegenstelling tot de zeehonden want die zijn immers al thuis. De hulpvraag komt ook van hèn. Aan de mens. Gezond verstand en respect is het antwoord daarop.

Reageer op dit artikel

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site wordt beschermd door reCAPTCHA en het Google privacybeleid en servicevoorwaarden zijn van toepassing.

Geef een reactie

25 reacties

  1. Tja, als Riet niet trots is op zichzelf, dan ook die pupfoto, met copyright, niet plaatsen hier. Weggooien!
    Die foto lokt alleen maar meer nepnatuurfotografen.

    T Berouw komt na de zonde, blijkbaar.

  2. Wat goed dat dit onder de aandacht wordt gebracht. Ook ik ben zeer bezorgd over de Grijze zeehondenkolonie op Helgoland. Het is schijn dat de zeehonden juist in die de kwetsbare tijd van geboorte en bronst geen last ondervinden van de zich niet gedragende bezoekers. Moet er dan eerst sprake zijn van ongelukken, sterfte voordat de conclusie getrokken kan worden dat het niet goed gaat? Een populatie regelt zelf de groei, omgeving dicteert gedrag. De onderlinge agressie van de zeehonden groeit naar mate er minder plaats is op het strand, sterfte onder pasgeboren zeehondenpups neemt ook toe als verstoring toeneemt. Zelfs als er een enkele moeder met haar pup is, wordt door het gros van de bezoekers de minimale afstand en het respect ‘vergeten’. En voor de fotografen: de mooiste foto’ s zijn die waar een dier zichzelf is, vol vertrouwen en zich veilig voelend. Maar waar kunnen Duitslands’ grootste roofdieren naartoe? De mensen van de Naturschutz doen hun uiterste best een middenweg te verzinnen tussen wel of niet meer mogen gaan; het toerisme is er de belangrijkste inkomstenbron. Zo is er een speciaal pad aangelegd waar op afstand de kolonie gezien kan worden. Andere paden worden afgesloten zodat de moeders en pups én aanstormende liefdes een rustige plek hebben. Hetgeen bedacht wordt kán dus werken. Grootste bedreiging is de mens: zij die advies in de wind slaan, grof uitvallen, zelfs agressief worden, selfies makend en fluitend, schelpen, stenen gooiend voor een mooi plaatje. Om hulp vragen als ze in de drukte geen uitweg weten. Om met een vol kaartje naar huis te gaan, in tegenstelling tot de zeehonden want die zijn immers al thuis. De hulpvraag komt ook van hèn. Aan de mens. Gezond verstand en respect is het antwoord daarop.

Reageer op dit artikel

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site wordt beschermd door reCAPTCHA en het Google privacybeleid en servicevoorwaarden zijn van toepassing.

Deze artikelen vind je vast ook interessant: