Devote Zeloten

Zelfkastijding

Zelfkastijding is het zichzelf pijn doen. Dit wordt vaak gedaan uit religieuze overtuiging. De Rooms-katholieke Kerk kent onder andere het cilicium; dit is een band van metalen ringen, voorzien van haakjes die naar binnen gekeerd zijn. Deze band wordt om het bovenbeen gedaan en veroorzaakt pijn. Deze pijn is een soort boetedoening voor de kruisiging van Jezus (bron: Wikipedia).

Ik had de link nog niet gelegd, maar mijn wekelijkse tochten met zware rugzak op de schouders en statief met telelens in de nek doen als ik het zo lees toch behoorlijk denken aan de tocht die JC (die zonder bal aan de voet) aflegde naar de berg Golgotha. Inclusief bloedvergieten, want het aantal keren dat de statiefklem open wonden veroorzaakte in nekvel en vingers is niet meer op één hand te tellen. Verbazingwekkend dat er nog geen statiefmerk is dat Cilicium heet. Waar de verlosser tijdens zijn strijd om de bolletjestrui door massa’s mensen werd begeleid en toegehuild, loop ik mijn treurmars doorgaans alleen. Hoogstens keihard uitgelachen door zo’n humorloze groene specht. Always look on the bright side of life. Gezellig geselen. Mijn ouders hadden me beter Job kunnen noemen.

Kruistochten

We trekken ten strijde. Tegen jagers, natuurbeheerders, vervuilers, klanten, maar vooral tegen onze eigen soort. Waar het maar kan kruisen we de statieven, beschuldigende vingers wapperen als vaandels in de wind. Het beloofde land, de vrije natuur, moet veroverd worden en daarna beschermd tegen de Judassen in ons midden. De ongelovigen, zij die vertrappen, bevriezen, verjagen, aanrijden, kopiëren, Photoshoppen en postzegels verzamelen worden met veel meer dan 10 geboden om de oren geslagen. We zijn keien in digitale steniging. Met zulke vrienden hebben we geen vijanden meer nodig. Beeldenstorm 2.0.

Belijdenis

Onze religie belijden we in een gewijd bouwwerk. Niet zo groots en protserig als de gemiddelde kathedraal of moskee, maar veel bescheidener in een tochtige hut met beperkte afmetingen. Geen glas-in-lood, maar spiegelglas-met-driepoot. In deze hut of tent zijn we uren in stilte, en bidden op onze knietjes (niet naar het oosten want tegenlicht) om een verschijning. Niet die van Maria, maar die van ons beoogde onderwerp. Werkt het niet en blijft het zorgvuldig geënsceneerde altaar leeg, dan vallen we van ons geloof en twijfelen meteen aan het bestaan van de nemesis. Meestal herpakken we ons en blijven trouw aan onze levensbeschouwing, maar een enkeling wil er na herhaalde tegenslagen niets meer mee te maken hebben, zet de symbolen en relikwieën van zijn religie op marktplaats en gaat als cameratheïst door het leven.

Preken

Een aantal medegelovigen is om onverklaarbare redenen boven de rest uitgestegen (primus inter paris) en beklimt bij tijd en wijlen een aangeboden kansel om het plebs te bestoken met preken over ethiek, techniek en heilige huisjes. Gekleed in een camo-kazuifel spreken zij afwisselend zalvende woorden en opruiende teksten die voor velerlei interpretatie vatbaar zijn. Deel van het ritueel is het breken van de droge cracker en het schenken van een kelk (nee, dat is geen Chinese kerk) lauwe koffie. Belichting van Christus.

In naam van

Geen geloof zonder een verzonnen figuur, de godheid in het grote niks, de mythische kalief van het cameralifaat. Grootheden die door eenieder blindelings worden aanbeden en gevolgd zonder dat iemand ze ooit in levende lijve heeft ontmoet. De verhalen die over hen de ronde doen komen uit de overlevering, zijn opgeschreven door al even mythische apostelen en zijn niet of nauwelijks op waarheid te controleren.

Als zij nieuw werk presenteren gaan de trouwste volgelingen vol op het orgel en al prosternerend van genot over de digitale snelweg, de duimen omhoog. Hun geschriften worden nageleefd zonder dat iemand ooit vraagtekens durft te zetten bij werkwijze en resultaten. Want doe je dat, ben je een afvallige, een ketter, en doorgaans loopt het daar slecht mee af. In het beste geval krijg je postuum eerherstel als later blijkt dat je het als roepende in de woestijn het wel bij het rechte eind had. Heel soms valt zo’n geestelijk leider dan van zijn voetstuk. Wegens verdraaide woorden en een onjuiste voorstelling van zaken (St. Eve Mc Curry, iemand?) Of vanwege de Melkweg boven een Zeeuwse vuurtoren. Het ene moment reikend naar de sterren, het andere geëindigd met de neus in de aardse klei. Keihard van de Olympus geflikkerd omdat het Ni-kon.

En van de grootsten der grootsten bestaan gek genoeg maar weinig portretfoto’s. Meestal wordt betoogd dat Hij of Zij beter achter de camera is dan er voor, maar ik vermoed dat het gewoon verboden is Hem of Haar af te beelden.

Houvast

Maar misschien wel de belangrijkste overeenkomst is de houvast en de vastigheid die een diepgeworteld geloof en een leven gewijd aan de natuurfotografie een mens kunnen geven. De ontsnapping aan de dagelijkse sleur die het je biedt, de positieve draai aan een anderszins verloren dag, maand of jaar. Dus wat anderen ook vinden van mistdienaars en fotografanaten, zolang ze een ander geen kwaad doen en hun toewijding niet aan iemand met een andere levensbeschouwing op leggen (dus niet langs de deuren gaan om mensen een belichting te brengen), zijn er geen fijnere mensen dan natuurfotografen.

In de naam van de Canon, de Zoom en het Prijswinnende Beeld, Amen! Of voor meer Midden-Oosters georiënteerden: Diafragma is groot, diafragma is machtig, wijd open is ie liefst 1,80.