Twee uitgehongerde jachtluipaarden, met hun holle buiken, zijn samen aan het jagen op een grote gnoe. “Aan deze foto in het project The Magic of Hope heb ik de meest speciale herinnering”, vertelt Karin Van Couwenberg. “Ik heb in tegenstelling tot vele anderen, nooit echt de behoefte gehad om een kill te zien. Pas nadat ik mijn fotocamera – die denk ik als soort van buffer diende – had weggelegd realiseerde ik me wat recht voor mijn ogen was gebeurd. De geluiden die ik hoorde en de geur van stof en bloed drongen toen pas echt tot me door. Net als het besef: dit dier is wel recht voor mijn neus gestorven. De jachtluipaarden hebben zelf trouwens niets van de gnoe gegeten: de hyena’s en jakhalzen waren er als de kippen bij. Later rolden de tranen over mijn wangen en had ik ’s avonds echt effe een gin-tonic nodig om te bekomen.”
The magic of Hope
Samen met Pia Dierickx en Matthew Copham is Karin het tweede fotoproject The Magic of Hope gestart. Na hun eerste gezamenlijke project – The Magic of Botswana, waarbij ze met de lokale dichter Easy Molapisi samenwerken – begon het namelijk weer ’terug te kriebelen’. In totaal hebben zo’n 40 personen een bijdrage aan The Magic of Hope geleverd, waaronder niemand minder dan documentairemaker Sir David Attenborough. Het voorwoord in het boek is geschreven door dr. Jane Goodall, die tevens het project steunt. In dit boek worden foto’s uit Afrika afgewisseld met kindertekeningen. “Het is belangrijk om de jeugd bij de projecten te betrekken, zij zijn de toekomst”, geeft Karin aan. “De opbrengst van de verkoop van het boek gaat dan ook naar het programma Roots & Shoots, een onderdeel van Het Jane Goodall Instituut. Het programma heeft als doel jongeren te inspireren om zich in te gaan zetten voor een betere leefomgeving.”
Aan de kinderen wordt gevraagd om een tekening te maken over hoe zij de toekomst zien. Een zevenjarig jongetje tekent een olifant, zonder slagtanden. Karin is nieuwsgierig waarom hij de olifant zó afbeeldt. Hij antwoordt: ”De natuur gaat het zelf oplossen. In de toekomst worden er geen olifanten meer geboren met slagtanden, want dan zullen zij ook niet meer gestroopt worden.” Karin geeft aan dat zij dit een bijzonder ontroerend moment vond. “Zo’n jonge jongen, met zo’n mooie gedachte.”
Wakker schudden
Als meisje van zeven is Karin besmet geraakt met de ‘fotografie microbe’. Meestal neemt zij haar vader mee naar de dierentuinen, haar moeder gaat soms mee. Karin ziet zichzelf trouwens als hobbyfotograaf. “Het is wel een beetje de spuigaten aan het uitlopen”, lacht ze. Haar foto’s wil ze graag met het publiek delen om zo de schoonheid van de natuur te plaatsen tegenover de problematieken die er spelen. Een tip die zij ook aan de fotografen meegeeft: met je fotografie voor een stuk bewustwording zorgen.
Haar mooiste foto vindt de fotografe het beeld van een jong luipaard, die vanachter een boom je recht in de ogen aankijkt. Met deze foto heeft de fotografe een aantal weken geleden bij Memorial Maria Luisa in Spanje een prijs gewonnen. Alle prijswinnaars houden een korte speech. Karin is als voorlaatste aan de beurt. Waar haar voorgangers vertellen over de omstandigheden waaronder de foto is gemaakt en wat er op te zien is, spreekt zij over de boodschap van hoop, conservatie en aandacht voor de natuur.
“Ook al is het nu denk ik vijf voor twaalf, ik heb wel nog hoop. Hoop voor de natuur, de dieren en toekomst. Op het moment dat wij stoppen met hopen, is het denk ik gedaan.” Wat zij op dat moment niet weet, is dat er een journalist in de zaal zit en Karin eruit pikt voor een krantenartikel. Bescheiden zegt ze: “Misschien heb ik door deze publicatie iemand wakker weten te schudden, dan is mijn doel bereikt.”
Dr. Jane Goodall
Iemand die ook over hoop spreekt en mensen wakker weet te schudden is Karins grote voorbeeld: de wereldberoemde dr. Jane Goodall. “Eigenlijk ben ik altijd al gefascineerd geweest door deze inmiddels 84-jarige wereldvrouw”, bekent Karin. “De echte klik had ik bij een lezing van haar in Antwerpen in mei 2008. Zo’n tengere vrouw, met een enorme kracht en energie.” Met haar humor weet Jane Goodall het ijs snel te breken, want een beetje zenuwachtig was Karin wel toen ze de kans kreeg haar twee seconden te spreken. “Er zouden wel 10 Jane Goodalls moeten zijn.” Op de vraag of Karin zich als mogelijke opvolger van Jane ziet, schiet ze in de lach. “Ik ben maar peanuts, zij is zo’n icoon en wijze vrouw.”
“Are you waiting for me?” vraagt zij terwijl ze uit de bosjes tevoorschijn komt. Fotograaf: Sören Decraene
Met een daverend applaus werd diezelfde dr. Jane Goodall vorige week 23 mei 2018 in Carré Amsterdam door ruim 1500 mensen ontvangen. Deze dame reist nog steeds 300 dagen per jaar de wereld over om aan iedereen die het wil horen te vertellen met welke bedreigingen Moeder Aarde wordt geconfronteerd. Dr. Jane Goodall is vooral bekend als beschermvrouwe van de chimpansees, maar zegt zij: “Ik houd van alle dieren en de natuur.” Afgewisseld met grapjes spreekt Jane Goodall over de Reasons for Hope, dat iedereen een verschil kan maken en de impact op de aarde kan verkleinen. “Goed aan Janes werk vind ik dat zij aandacht besteedt aan mens, dier en de natuur én jongeren leert om beter voor de wereld te zorgen”, zegt Karin Van Couwenberg.
Geen planeet B
Karin van Couwenberg werkt op de afdeling Communicatie en Public Relations bij een Afval Energiebedrijf. “Wij verwerken afval van 1 miljoen inwoners, naar de strengste normen, en leveren daar groene energie voor terug.” Op de vraag hoe zij naar afval kijkt antwoordt zij: “Het plastic afval in water vind ik angstaanjagend. Ik ben echt wakker geschrokken. Nu denk ik wel twee keer na over het gebruik van rietjes, ballonnen en plastic zakjes. Iets waar iedereen in het dagelijks gebruik op kan letten en zo een bijdrage leveren aan het verminderen van jouw footprint. Alle kleine beetjes helpen.” Karin vervolgt: “Het beeld van een schildpad – met het plastic wat je om een tray blikjes vindt – vergroeid in zijn lijf, vind ik erg verontrustend. Net als schildpadden die plastic zakjes eten, omdat ze die voor een kwal aanzien.”
Er zijn dus helaas meer diersoorten in het nauw, en niet alleen in Afrika. Karin is nu met hetzelfde team bezig met een derde fotoboek The Magic of Life. Meer thema’s komen aan bod, zoals Europese dieren, Yellowstone en ijsberen. “Ik heb laatst gelezen dat een ijsbeer verdronken is, omdat de afstand naar de volgende ijsschotsen te lang is geworden, doordat ijsschotsen aan het smelten zijn. Dat klopt toch niet, een ijsbeer die verdrinkt? Daar krijg ik dus echt koude rillingen van.” Karin vervolgt: “Ik weet ook niet zeker of de natuur het gaat halen. Wat als bijvoorbeeld het biotoop van de ijsbeer verdwijnt, wat dan? Bij ons weten is er geen planeet B.”
Wil je het project steunen en het boek kopen (€40,= excl. verzendkosten)? Dat kan door dit contactformulier in te vullen.
