Eenvoud

Naakt

In een milliseconde schiet het door mijn hoofd. Twintig minuten eerder had ik mijn Leica 10×42 kijker aan een paaltje gehangen en mijn tas en camera op de grond gelegd om mijn praatje te doen. Het voelde zo goed om hem daar op te hangen, dat viel me op. Ik dirigeer het clubje deelnemers naar een plek en geef ze een foto-opdracht terwijl ik me terug spoed naar het paaltje! Het was gelukkig heel rustig in de Biesbosch en ik had niemand gezien, dus ik dacht “die hangt er nog wel!” Bij het paaltje aangekomen is hij echter leeg. Geen kijker! Outch!

Ik bel het bezoekerscentrum tevergeefs om te vragen of iemand zich gemeld heeft en vraag mij te waarschuwen als iemand dat doet en vervolg de workshop. En dat voelt heel naakt zonder kijker. Jeetje, wat gebruik ik dat ding veel, ik blijf maar misgrijpen.

Toch loop ik na de workshop nog even langs het paaltje en bel het bezoekerscentrum nog een keer; niks! De volgende dag bel ik met de verzekering en nog een keer met het bezoekerscentrum en besluit de kijker te laten gaan in de hoop dat degene die hem nu heeft er heel blij mee is en er net zo van geniet als ik er al weer 25 jaar van genoten heb. Ik heb ook nog een 8×32 en beslis dat dat nu mijn enige kijker is. Ik heb er vrede mee.

Kippenvel

Nog geen vijf minuten later gaat de telefoon. “Balie 2”, lees ik op het schermpje. “Vast de verzekering die terugbelt”, dacht ik. Maar nee, het was het bezoekerscentrum. Ze hadden een mailtje gekregen dat er een Leica kijker gevonden was! Hoe mooi! En hoe eerlijk van de vinder om dit te melden! Ik stuurde de persoon een mail met mijn gegevens en twee uur later heb ik hem aan de lijn. Ik uit mijn dankbaarheid en wil hem een 1:1 workshop aanbieden, of een print van een van mijn foto’s, als bedankje. Echter, tot mijn verbazing zei hij: “ik zag in je handtekening een van je sites, delevenscoachvannu.nl, heb de hele site gelezen en was zo onder de indruk dat ik graag een coachinggesprek met je zou willen, ik sta juist op een tweesprong in mijn leven en weet niet welke kant ik op moet”. Op dat moment krijgen we allebei kippenvel over ons hele lichaam. Had ik hierom zo’n goed gevoel gehad bij het ophangen van de kijker? Het voelde duidelijk dat dit hele verhaal klopte! Ik was mijn kijker niet verloren. Er gebeurde iets anders. Dezelfde avond zit ik bij hem op zijn woonboot, een ontmoeting met iemand die voelt alsof ik hem al heel lang kende.

Verdieping

Een intelligentie achter deze ogenschijnlijke “toevalligheid” vind ik makkelijk herkenbaar. Ieder zogenaamd verlies kan een les, kans of winst verbergen. De uitnodiging om dieper te kijken dan de oppervlakte is mij evident. Dit intrigeert mij en ik weet dat ieder mens als het ware aangesloten is op deze intelligentie.

Natuurfotografie is een prachtige tool om die verdieping te zoeken, te herkennen en in te tappen op die intelligentie.

Het woord “eenvoud” komt op. Eenvoud is een woord dat verhelderend kan zijn in deze.

Volgens het woordenboek is de betekenis van eenvoud niet eenduidig. Feitelijk zijn er ruwweg twee opties:

• Simpel, naïef, gewoon, sober, armoedig, niet ingewikkeld, minder verfijnd.
• Het ware, gemak, natuurgelijkheid, de bron, de onverdeeldheid, compleetheid, de intelligentie, verfijnd.

Wat betekent het woord eenvoud of eenvoudig voor jou?

Is eenvoud een kwalificatie van het denken, een oordeel, zoals “ik vind die handeling eenvoudig”, of beschrijft het een diepere intelligentie zoals “dat gebeurde vanzelf, ik kwam er eigenlijk niet aan te pas”, dus meer de beschrijving van een flow toestand.

Magie

Eenvoud is voor mij de intelligentie die los staat van het denken en die ik beschrijf in mijn inleidende voorbeeld. En er zijn legio voorbeelden waar het leven zich op deze wijze openbaart.

Ik merk dat hoe meer ik verstil en vertraag, hoe meer het leven gaat meewerken en de dingen vanzelf gaan, eenvoudig worden, hoe meer ik voldaan ben en de intelligentie erachter voelbaar is. Dan begint de magie. Hoe meer ik met mijn aandacht bij het denken zit, hoe meer ik nodig heb en hoe meer ik buiten mij ga zoeken naar vervulling. De creativiteit en magie zijn dan ver te zoeken. Dan ben ik mezelf even kwijt.

Hoe is dat voor jou? Beleef je meer vanuit wat je denkt van alles of herken je een diepere intelligentie achter alles?

Het is interessant om na te gaan of jouw plezier in je natuurfotografie vooral ligt in de herkenning van de werkelijke schoonheid en eenvoud in het moment? Is het feitelijk een ontmoeting met jezelf? Of is het dat je geest, je denken, op zoek is naar bevrediging door middel van een externe toevoeging; de bijzondere foto, het bijzondere onderwerp? Waar zit jij op deze virtuele lijn?

Om het voor de grap een beetje te chargeren, als speelse verkenning, zou je aan de beide kanten van het spectrum twee type natuur/dierfotografen kunnen onderscheiden.

1. De vanuit het denken opererende fotograaf is een “eenvoudige” natuurfotograaf die iets bijzonders zoekt, die zegt “doe mij maar een ijsvogel, wolf of een velduil” en dan blij is als hij hem “heeft”. De fotograaf die feitelijk een toevoeging zoekt die hem gelukkiger en blijer maakt. Een verzamelaar. Deze zoekt voldoening door middel van de foto.
2. De “eenvoudige” fotograaf die de herkenner is van de intelligentie achter alles, die het bijzondere herkent in alles. Die de schoonheid en eenvoud, het vanzelfsprekende, de magie herkent in alle dingen, de hele natuur, en dat herkent als zichzelf. Die dus het “eenvoudige” bestaan zelf is, voldaan is en zich vanuit die eenvoud uitdrukt.

Verwondering vind ik een sleutelwoord in deze. Als het niet erg voor je is om de foto niet te hebben en de ervaring en de dankbaarheid voor het samenvallen met (het eenvoudig zijn in) de natuur de boventoon voert zit je aan de kant van het spectrum dat jezelf herkent in en als de natuur. Omgedraaid, wordt je toch wel wat geïrriteerd als je het plaatje niet hebt, dan zit je meer aan de kant van het spectrum, ben je meer iemand die iets nodig heeft, iets komt halen in de natuur. En uiteraard kan dit ook van dag tot dag verschillen, dat herkennen we denk ik allemaal.

Hoe eenvoudig ben jij?