Eerlijk zullen we alles delen, zoonlief een paar lensjes meer dan ik…

Een plan maak je samen

Bij één van onze eerdere pogingen om de zonsopkomst vast te leggen heb ik hem wat apps laten zien (o.a. WheatherPro en TPE, een bekende bij de meeste fotografen) om te bepalen hoe het weer lijkt te gaan worden en waar de zon op en ondergaat. Het weer kan een sterk bepalende factor zijn tussen je bed uit gaan of je nog eens lekker omdraaien met de gedachte dat de zon morgenochtend een nieuwe poging doet.

Een aantal keren stonden wij naast elkaar door het raam naar buiten te kijken om te ‘beoordelen’ wat voor soort zonsopkomst het zou worden. Als we al hoopvol naar buiten gingen, keerden we vaak teleurgesteld weer terug.
Ik vertelde Youri dat de aanhouder wint. De vorige keer was er een frisse, snijdende noordenwind. Ikzelf kan wel redelijk tegen de kou, maar Youri had het wat onderschat. De zon liet zich niet zien en we besloten maar weer naar huis te gaan. Lekker aan de chocomelk.

Aanhouder wint

Vandaag is het anders. Vandaag wil de zon wel achter de horizon opkomen. Hoe gaaf is dat? Wat bewolking en een mooie voorgrond doen al veel in je beeld. Nu die knul van mij ook het enthousiasme in fotograferen heeft gekregen, heb ik er een enorm probleem bij. Het door mij zo zorgvuldig aangeschafte materiaal moet ik nu ineens gaan delen. Eerst een groothoeklens. Oké, kan ik mee leven… ik heb er nog wel één, ergens… in de tas geloof ik. Nee, toch thuis.
Vervolgens een filterhouder… “…en weet je wat pa? Doe mij die filters ook maar even. Nu ik die filterhouder vast heb, kun jij die filters toch niet gebruiken.”

‘Ba… W…. Euh… Huh?’ is het enige wat ik nog kan uitbrengen en voor ik het weet sta ik aan de zijlijn. Met een half lege tas, een statief minder en mijn ogen zo groot als schoteltjes.

Op een afstandje

Unesco heeft ook in de Noordoostpolder een werelderfgoed aangewezen, namelijk Schokland. In het bijzonder de Schokkerhaven. Een prachtig stukje cultuurerfgoed waar een eiland op het land is komen te liggen door het droogleggen van de Noordoostpolder. Ik leun tegen het hek van het lichtwachtershuisje . Ik ben hier al zo vaak geweest. Prachtig hier en door de omstandigheden op dit moment zelfs erg rustig. Het feit dat ik hier nu ben samen met mijn zoon is een magisch moment. Ik begin steeds meer waardering te krijgen voor de vrijheid die we nu even hebben genomen. Met mijn handen diep in de broek gestoken kijk ik naar mijn zoon, die zit te worstelen met het geleende materiaal.

Een statief is toch maar een raar ding. “Kan het ook zonder pa?”. “Nee jongen, een statief is je beste vriend”. Met een glimlach hoor ik hem mopperend verder klooien.

Ik begin me echter wat zorgen te maken. De zon zelf gaat niet liggen wachten tot zoonlief eindelijk klaar staat en de tijd begint te dringen.

Helpende hand

Ik besluit mijn handen ook maar te laten wapperen en help hem met het initieel opzetten van het statief en de camera. Hij slaakt een zucht. Ik geef hem wat tips, handreikingen en hij gaat weer verder met het bepalen van de compositie.
De ene na de andere filter komt uit de tas of gaat er weer in. “Gaat het goed?” vraag ik hem en ik krijg alleen een duim terwijl hij door de zoeker heen kijkt.

Ondertussen kijk ik naar mijn tas en pak één van de camera’s. Zo goed en kwaad als het kan probeer ik de zonsopkomst en de prachtige haven vast te leggen. En natuurlijk, zo trots als ik ben, maak ik een foto van een hardwerkende knul. Zo, voor in het familie jaarboek. Mama ook blij.

De zon komt op en we zijn een tijdje lekker bezig. Het moment komt dat ik de standaard lens (u weet inmiddels waar de groothoek is…) wil omruilen voor de telelens. Als ik hem na uitgebreid zoeken in mijn tas niet kan vinden krijg ik een donkerbruin vermoeden. De vermoedelijke dader staat een eindje verderop met de telelens in de aanslag de overvliegende ganzen uit de ‘lucht te schieten’.

Het is officieel. Het idee dat ik alléén kan beschikken over al mijn eigen materiaal is vanmorgen tijdens de zonsopkomst in pakweg 30 minuten de kop ingedrukt. Vind ik het erg? Nee, eigenlijk niet.

Resultaten

Na thuiskomst worden de beelden van de camera’s gehaald en in de LichtKamer bekeken. ‘Ga je gang’, zeg ik tegen hem. En als een vader die aan de passagierszijde van de auto zit, geef ik de muis af aan de volgende in de bloedlijn.
Met argusogen bekijk ik hoe hij de instellingen en schuifjes heen en weer haalt om vervolgens trots te kunnen zeggen: ‘Ja, dat is gaaf jongen, daar mag je trots op zijn!’

Ik ben het in ieder geval wel.