Ellebogen op de Triple-A spot

Het uitzichtpunt met een Triple-A view over een vallei, is een met een hek afgezette pijpenla. Met z’n tweeën inclusief statieven kun je hier redelijk ruim naast elkaar staan. Wil je er met meer fotografen met statieven staan dan moet er ingeschikt worden. En helaas staan er nu al 4 mensen! Het zijn fotografen en ik hoor aan hun toon dat ze balen dat ik eraan kom. ‘We zullen nog wel zien of die er tussen komt’ hoor ik één van hen zeggen. Ik voel me door deze uitspraak direct uitgedaagd en mijn bloeddruk stijgt ten top. Ik maak me breed, loop op ze af en wring me naar voren. Hierbij loop ik opzettelijk tegen de één na de ander op. Bij één ga ik keihard op de tenen staan. Geen pardon! Ik zet hun reeds klaarstaande statieven een stuk opzij en plaats mijn eigen statief ertussen. Ik klik mijn camera erop vast. Vervolgens draai ik me om met mijn armen over elkaar. ‘Zo, en durf hier maar eens iets van te zeggen!’………

Ellebogen met de zachte hand

Deze actie gebeurt echter alleen in mijn gedachte. In werkelijkheid lukt het mij tot 10 te tellen en 3 x diep adem te halen, en zo mijn eerste ergernis over de opmerking en mijn teleurstelling weg te slikken. Met wederzijds bot gedrag gaat het er hier namelijk niet gezelliger op worden, en kom ik zeker niet aan fotograferen toe. Daarom groet ik ze op mijn allervriendelijkste toon en begin ik gezellig te kletsen. Gemurmel en gebrom stijgt op uit het groepje. Dan vraag ik of er misschien ook nog een plekje voor mij is waar ik mijn statief kan opstellen. Ik wijs naar een punt waar ik redelijk vrij zou kunnen staan als ik 2 statiefpoten buiten het hek zet.

‘Sta ik dan niemand in de weg? Kunnen jullie dan ook nog goed foto’s maken?’ Vraag ik. Door mij kwetsbaar op te stellen én te wijzen naar het nog vrije plekje kunnen ze eigenlijk niet weigeren. Gelukkig doen ze dat ook niet. Terwijl ik volop foto’s sta te maken ga ik vrolijk verder met mijn kletspraatje, waardoor de sfeer verder ontspant. De volgende stap is dat we elkaar foto’s laten zien via onze smartphones en zelfs Facebook gegevens uitwisselen. En als toetje krijg ik nog een paar goede tips voor andere fotolocaties.

Ik een beetje meer dan jij

Hoewel ik de eerste reactie van het groepje fotografen als lullig en asociaal zou kunnen bestempelen, heb ik er ook wel begrip voor. Want als ik zelf veel moeite heb gedaan om op een fotolocatie te komen hoop ik eerlijk gezegd ook dat ik de plek voor mezelf heb. Hoe minder zielen, hoe meer vreugde! Ook ik heb me wel eens bij een vriendelijk verzoek van een fotograaf tot het delen van de plek in eerste instantie non-coöperatief opgesteld. Uiteindelijk vond deze zijn plekje tussen de poten van mijn statief onder de toezegging: ‘Je zult écht geen last van me hebben’.

Omgaan met teleurstellingen

Een andere keer kwam ik ’s-ochtends in het pikkedonker bij een vermeende Triple-A spot die ik de dag ervoor had gelokaliseerd. Je raadt het misschien al: de plek was ondanks het hele vroege tijdstip bezet. Het was ook niet mogelijk deze te delen, dus zat er voor mij niets anders op dan een ander plekje te zoeken. Dat was lastig, want ik keek in een diep zwart gat en ik had geen idee waar ik mijn camera op richtte. Langzaam werd het lichter, en werd het mij duidelijk dat ik ook op een hele mooie plek stond: mijn eigen Triple-A spot.

Zoekt en gij zult vinden

Hoewel ik vind dat Triple-A spots vaak bijzonder mooie locaties zijn, weet ik ook dat juist het zelf zoeken naar plekken de meest originele beelden oplevert. Veroorzaken Triple-A spots eigenlijk niet vooral fotografische beperkingen?

Tijdens een 3-daags verblijf in een natuurpark in de VS viel in één van de nachten sneeuw. Hoeveel geluk kun je hebben? Ik heb in alle vroegte mijn vrienden uit hun bed gerammeld en we zijn direct op pad gegaan. Overal om ons heen was het één groot winterwonderland. Soms kruiste ons wandelpad een weg en kwamen we groepjes fotografen tegen die met auto’s van de ene Triple-A spot naar de andere reden. Comfortabel, maar zij hadden waarschijnlijk niet zo’n intense outdoor beleving als wij. We hebben die dag 15 kilometer door een prachtig en maagdelijk winterlandschap gewandeld. De fotografen met auto konden op de meeste plekken waar wij doorheen liepen niet komen. Zo maakten we in alle rust de ene na de andere originele foto. De hele omgeving was eigenlijk één grote Triple-A spot.

Waar is het gras groener?

Fotograferen vanaf een Triple-A spot levert vaak mooie foto’s op. Maar het beeld is ook tot in den treure beproefd. Velen zijn je voor gegaan en soms moet je, eenmaal ter plaatse, knokken voor een plekje. Meestal sta je de foto van een ander na te maken en dat prikkelt bepaalt niet je eigen creativiteit en fantasie.

Triple-A spots worden veel minder belangrijk naarmate je je meer openstelt voor de omgeving en deze goed op je in laat werken. Juist wegblijven van de menigte en zelf zoeken naar interessante locaties en onderwerpen levert de bijzondere plaatjes op. Deze beelden zijn namelijk écht van jou en dat geeft uiteindelijk veel meer voldoening; daar kan geen Triple-A spot tegenop.

Maar als je dan toch op de Triple-A spot aangewezen bent, wees dan inschikkelijk en gun iedereen zijn ruimte. Zoals jij ook wilt dat jou door anderen ruimte gegund wordt.