Quote quotum
‘Take nothing but photographs, leave nothing but footprints, kill nothing but time’
Een gevleugelde uitspraak die over heel het internet zwerft en die het blijkbaar goed doet als toonzettende binnenkomer op een website of als semi-diepzinnige tekst bij een willekeurige plaat in het zoveelste fotoboek. Hoevelen van ons betogen niet met hun fotografie te willen laten zien hoe mooi de natuur is, hopen daarmee een stukje (vreselijk woord) bewustwording en misschien wel conservatie te bewerkstelligen, en dat alles zonder enige schade te veroorzaken. Een leger aan één-persoons-goede doelen lijkt elk weekend onderweg in bos en op hei.
Ik heb een tijdje geprobeerd strikt volgens bovenstaande leer te fotograferen en mijn footprint zo beperkt mogelijk te houden. Daar kun je heel ver in gaan, en geloof me, het viel niet mee.
Scharrelquinoa
Ik verving mijn fototas, die immers door benige kinderhandjes in een door burgeroorlog geteisterd Aziatisch dwergstaatje met schaarse grondstoffen in elkaar was gepunnikt, door een eenvoudig bungelend linnentasje. Geen nieuwe camera voor mij, maar stug door fotograferen met mijn inmiddels antieke 20D. En zeker geen wegwerpcamera’s meer! De accu laadde ik op met een zonnepaneel op mijn WNF-petje. De krentenbollen en boterhammen van boeren met worst ruilde ik in voor een papieren (ongebleekt natuurlijk) zakje scharrelquinoa en de thermos met door de terrasverwarmer verhitte koffie liet ik voortaan thuis. Ik laafde me aan vrij beschikbaar Brabants venwater. De zuurtegraad werkt al langzaam door in mijn teksten. Uiteraard deed ik alles op loopafstand. Ik was halverwege de Lofoten toen mijn vrije dagen op waren en dus ben ik maar omgekeerd.
Het plezier in de fotografie raakte ik al snel kwijt en ik maakte nog maar weinig foto’s. De meeste tijd in het veld was ik bezig met het wegharken van andermans footprint. Vooral zwijn en ree laten diepe impressies in de bodem achter. Hufters. Wat ik nog aan foto’s maakte bewerkte ik niet meer want de computer representeert alles wat er tegenwoordig mis is met de wereld en moest het veld ruimen. Afdrukken maakte ik ook niet meer (giftige inkt!). In plaats daarvan hakte ik een soort van gelijkende versie van mijn foto in een rotswand. Met daaronder mijn nieuwe lijfspreuk, perfect aansluitend bij waar ik mee bezig was:
‘Kill nothing but footprints, leave nothing but photography, take nothing but time’
Bekentenis
Uiteraard ben ik er mee gestopt. Ik heb besloten de drang op te geven dingen mooier voor te stellen dan ze zijn. Hier is knorretjes grote bekentenis, op het boze internet dat nooit iets vergeet:
‘Ik doe de dingen die ik doe omdat ik het fijn vind en me er goed bij voel. Omdat ik het wil en omdat ik het kan.’
Als ik dan er ook nog iets goeds mee kan doen, dan is dat alleen maar een mooie bijzaak. Maar het is geen doel op zich, ik ben geen wereldverbeteraar, niet iemand die zijn enige leven offert voor dat van anderen of voor het grote goed. Ik stoot Gandhi cum suis niet naar de troon.
Matige ijsbeer
Misschien is er wereldwijd een enkeling of tien die het verschil kan maken met prachtige en/of confronterende foto’s. Die zich met recht conservatief fotograaf, opofferend beschermer kunnen en mogen noemen. Maar de overgrote massa bestaat net als ik uit klikkers in de marge die zeggen te willen laten zien hoe mooi de wereld is en via Facebook, Instagram en Flickr niet meer dan een paar honderd mensen bereiken die toch al interesse in de natuur hebben. Moet die massa echt en masse de hele wereld over vliegen om een matig portret van een tijger of ijsbeer te maken? Dat is allemaal al lang en veel beter gedaan. Dergelijke fotografie heeft geen enkele link meer met bescherming en journalistiek, en is alleen bedoeld voor het eigen plezier en ego van de fotograaf. Reizen als vehikel voor het verzamelen van foto’s, trofeeën.
En daar is absoluut helemaal niks mis mee.
Postzegelnatuurbeschermer (dubbele woordwaarde)
Laten we alleen stoppen met de vruchteloze pogingen dit alles te verbloemen met allerhande hoogdravende onzin. We zijn toch geen politici? Als iedere zondagochtendwereldverbeteraar zo nodig iets goeds wil doen, richt je dan eens op lokale gebieden en soorten. Documenteer die, breng ze actief lokaal onder de aandacht. Als over de hele wereld alle onbeduidende hobbyisten dat eens zouden doen, coveren we samen in no-time het hele aardoppervlak en kunnen we met recht ooit beweren dat wij natuurfotografen het verschil maken. Dan is onze footprint ineens een bijzonder grote. Change the world, one postzegel natuur at a time. Yes, we can.
En ga vooral lekker op fotoverzamelreis naar Verweggistan. Maar doe dat dan gewoon omdat je het leuk vindt, je maar een keer leeft, je iets van de wereld wil zien. Om je daarna weer vol overgave te storten op het behouden van datgene wat dichtbij is.
6 reacties
Helemaal gelijk wat mij betreft!
Van “puntjes op de i zetten” gesproken zeg! Ik worstel met dezelfde gedachten maar het beeld van die dampende koffie bij -5 is pas echt gruwelijk! 🙂
Verhaal naar mijn hart!