Foto verzadiging

Iedere fotograaf kent ‘verzadiging’, vooral in de nabewerking. Verzadiging zegt iets over de zuiverheid van een kleur. Kleuren met een hoge verzadiging noemen we levendig, fel, helder of diep. Kleuren met een lage verzadiging heten gedekt, flets of grauw.

Ik heb echter een andere vorm van ‘verzadiging’ ontdekt: “Ik heb er even meer dan voldoende van genoten”. Oftewel, ik heb even genoeg van fotografie. Net als na het kerstdiner wanneer ik even geen eten meer kan zien; ik ben verzadigd.

Kun je er genoeg van hebben

Een van de redenen dat ik er even genoeg van heb is (denk ik) door de intensiteit waarmee ik eind augustus en begin september heb beleefd. Tijdens een paar schitterende ochtenden heb ik zó kunnen genieten dat ik voor mezelf heb bedacht ‘beter dan dit wordt het gewoon niet meer!’. Dus waarom dan iets najagen, terwijl je al tevreden bent met wat je hebt? Dit zorgt ook voor een stuk ontspanning. Lekker genieten van wat je hebt kunnen doen, dankbaar zijn voor de mooie momenten en in alle rust een adempauze inlassen.

Vernielzuchtige fotografen

Wat me ook niet motiveerde om erop uit te gaan, is dat ik het wel gehad heb met die negatieve berichtgeving rondom natuurfotografie. Na een heerlijke ochtend buitenspelen in de Hatertse vennen, kwam ik enkele dagen later berichtgeving tegen over die dezelfde vennen. “Fotografen vernielen de natuur”. Nee, ik zou echt niet durven zo in het ven te gaan staan. Maar ik zal de laatste zijn die niet eens naar de waterrand loopt of over een hekje klimt. Dat alles doe ik niet met de intentie om natuur te vernielen. Dat doe ik juist die natuur op zijn mooist te laten zien en anderen te enthousiasmeren ook meer te genieten van die natuur. Als je dan de discussie leest onder zo’n bericht, dan heb ik er wel even genoeg van. Wat een gedoe!

Ik heb het wel een beetje gehad met dat gezeur over regeltjes en over niet buiten de gebaande paden mogen gaan. Wanneer je dat wel doet, ben je haast de ‘natuurterrorist‘. En dat terwijl verderop in datzelfde gebied de tegenwoordig zo populaire paarden, runderen en schapen vrijelijk door de natuur mogen stampen.

Waar we in Nederland steeds beter in lijken te worden, is iets volkomen buiten proporties te plaatsen. Ik heb veel respect voor natuurbeheerders maar in ons toch al zo overgeorganiseerde landje raak ik echt af en toe het spoor bijster. Dode bomen laten we liggen, maar een takje dat knakt door een enthousiaste liefhebber die fotografeert is vernieling. Soms vraag ik me af of je vanaf nu een natuurgebied wel in moet gaan met fotorugzak, statief of laarzen. Voor je het weet heb je een overtreding begaan, puur omdat je ‘fotografeert’.

Even afstand nemen

Wat ik dus heb gedaan is de ‘natuurgebieden’ mijden, de camera even weg leggen en heel gericht iets anders gaan doen. Of te wel ergens naartoe waar geen hekjes staan. Even dus figuurlijk afstand genomen van Nederland en de gebaande paden! Iets doen waar je de ruimte hebt en waar je hoogstens natte voeten kunt krijgen. Of te wel lekker een eigen bedachte fototrip beleefd met mijn fotovriendin in een voor ons beide onbekend gebied aan zee. Met onbegrensde mogelijkheden om toch bezig te zijn met mijn passie natuurfotografie als zelfbenoemd landschapsfotograaf, binnen het genre zeelandschappen.

Ontlading

En als je dan enkele dagen bezig mag zijn met wat je graag doet. Dan is er die positieve ontlading van fotografie verzadiging. Dan is het goed zoals het is. Dan laat je makkelijker even die koude en nevelachtige herfstochtenden aan je voorbijgaan en mis je de mooie Nederlandse natuurgebieden ook niet. Voor nu ligt de camera in de tas. en die tas in de kast op een schap. Altijd onder handbereik om er weer op uit te gaan, als de honger naar fotografie er weer is.

Wegstrepen van emoties

Verzadigd zijn dus in de betekenis van mijn buik er even vol hebben. Maar als je dan na een paar dagen intensief op een onbelemmerde plek met het risico van natte voeten oplopen na, heerlijk met je passie bezig geweest bent. Dan kun je ook maar zo weer thuiskomen met dat rijke gevoel van je fotografie passie.

Tel ik alles bij elkaar op, enerzijds de frustratie en de regeltjes en dat wegstreep ten opzichte van de positieve verzadiging van fotografie. Dan is het per saldo 0. En is een pauze inlassen een hele gewone reactie op dat verzadigde gevoel.

Inmiddels is de camera ook alweer uit de fototas geweest en mee op pad geweest. Geen epic condities, maar gewoon heerlijk genieten van de natuur en de zonsopkomst. Daarmee lijkt alles weer in balans. Ik ben klaar voor felle verzadigde herfstkleuren als slotakkoord op een magnifiek 2018 fotojaar. Jij ook?