Camilla Lee
Schilderij
Het eerste waar ik aan dacht toen ik dit beeld in de grid tussen de vele andere beelden zag was een impressionistisch schilderij. Het ogenschijnlijk amorfe vlak bleek later, toen ik het beeld groter bekeek, ineens een heel assortiment aan facetten en vormen te hebben. Hoe langer ik er naar kijk, hoe interessanter het beeld wordt. Je ziet steeds meer kleuren en langzamerhand ook meer diepte, Er komt bijna een soort 3D effect bij. Erg intrigerend.
Dubbele belichting
Ik moet eerlijk bekennen dat ik het nooit zo op heb met al die fotografische trucjes zoals dubbele belichting. Dit nog buiten het feit dat ik het bijzonder vreemd vind dat het op een of andere manier wel in de camera mag plaatsvinden, maar als je dit later in Photoshop doet dan is het ineens ‘digital Art’ en geen fotografie meer. Alsof het eindresultaat anders is. Net als bij speciale vintage lenzen of Fisheye effecten moet je wat mij betreft ook met dit soort technieken vooral kijken of het ondersteunt aan het beeld. Geen effect om het effect maar een effect om iets te ondersteunen. En dat is wat mij betreft in dit beeld enorm goed gelukt. Zonder de dubbele belichting en de onscherpte van de tweede foto denk ik hou je een heel saai beeld over. Het intrigerende zit juist in het feit dat je zowel scherpte als onscherpe door elkaar heen ziet en daardoor al die driedimensionale facetten naar voren komen.
Het grappige is dat als je door je oogharen kijkt De donkere delen in het beeld ineens een stuk donkerder worden waardoor het lijkt alsof er iets geschreven staat. Probeer maar eens.
Compositie en contrast
Composities in dit soort gevallen zijn enorm lastig. De originele foto’s zijn beide al zonder een duidelijk onderwerp en hebben daardoor meer weg van een structuur dan vaste compositie. Ze ondersteunen elkaar wel degelijk en dat maakt het geheel heel prettig om naar te kijken. Toch is er mijns inziens nog wel iets te halen in de compositie. Linksonder lijkt het vlak leger dan in het midden of rechts boven, een dergelijk verschil in invulling van het beeld zorgt ervoor dat je als vanzelf toch gaat zoeken naar bepaalde lijnen of een bepaald zwaartepunt in het beeld. Als het je doel is om vooral de structuur en vorm van het geheel naar voren te brengen is het denk ik van belang om zoveel mogelijk te zorgen dat je niet een bepaalde leegte of juist zwaarte hebt aan de ene kant van het beeld, maar dat het hele beeld en alle kanten gelijkelijk verdeeld is en in perfecte balans.
Wat nabewerking betreft kan ik mij voorstellen dat je het lokaal contrast misschien nog iets ophoogt want mijn oog heeft wat moeite om te focussen op de toch wel scherpe delen.
Al met al een gewaagde compositie die denk ik heel inspirerend kan werken voor andere fotografen om op deze manier aan de slag te gaan met het thema voorjaarsbloeiers.
Peter De Greef
Sneeuw, wit en dood in het voorjaar
Best gewaagd om in een tijd dat iedereen aan de slag gaat met de lente de bloemen en het voorjaar een foto in te sturen van sneeuw op dode takjes in een zwart-wit landschap. En juist daarom trok hij mijn aandacht, anders dan anders en heerlijk als tegenhanger tegen alle voorjaarsbloemen. Toch voelt de foto voor mij niet doods aan, Het zachte in de onscherpte geeft mij toch uiteindelijk hetzelfde gevoel als de vele voorjaarsbloeiers die we in gestuurd hebben gekregen.
Scherptepunt
De onscherpte in voorgrond en achtergrond door de keuze van een kleine scherptediepte is erg vrij en benadrukt het zachte van het beeld. Daarbij is het van belang een goede keuze te maken waar de scherpte in het beeld moet liggen. Afhankelijk van hoe klein de scherptediepte is vallen de onscherpe delen minder op omdat ze duidelijk onscherp zijn. Nu zie je dat bij de onscherpte in de voorgrond een aantal elementen nog dermate veel scherpte bevatten dat ze alsnog de aandacht trekken en een beetje afleiden van het scherpe punt. De onsscherpte in de achtergrond, met name rechts in het beeld, vind ik erg prettig kijken en door de keuze van zwart-wit gaan de vormen langzaam over in een serene lege ruimte. Ik zou er zelf voor gekozen hebben de scherptediepte nog kleiner te maken of het scherptepunt iets verder naar voren te leggen.
Je hebt al een laag diafragmagetal van 4.0 gekozen om de scherptediepte zo klein mogelijk te maken. Dat er toch nog veel scherpte in het beeld aanwezig is komt door het feit dat je hier relatief ver hebt uitgezoomd namelijk 35mm. Door iets naar achteren te gaan en tegelijkertijd iets meer in te zoomen zul je merken dat de scherptediepte alsnog kleiner wordt omdat het brandpuntsafstand effect op de scherptediepte verreweg overheersend is.
De omzetting naar zwart-wit benadrukt de sereniteit en het zachte in het beeld en vind ik bijzonder fraai. Al met al een inspirerend beeld op een moment dat iedereen al bezig is met het voorjaar. Wellicht dat het mensen kan aanzetten om alsnog te kijken naar de laatste kale takken en die met zwart-wit te gaan benaderen.
