Als ik aan jou vraag waarom je fotografeert. Wat zeg je dan? Wil je graag mooie foto’s maken of geniet je vooral van het in de natuur zijn en geeft fotograferen je een extra reden om op pad te gaan? Is het jouw doel bij het fotograferen om een zo mooi mogelijk plaatje te schieten? Of geniet je vooral van het proces naar dat mooie plaatje toe?
Meer dan een harde schijf vol mooie foto’s
Waarschijnlijk ligt het niet zo zwart-wit. Niemand fotografeert met veel tegenzin om plots superblij te zijn als er een mooie foto uitrolt. Maar er zijn ook weinig mensen die intens genieten van het fotograferen zelf, zonder op zijn minst een beetje blij te worden van de mooie foto die uiteindelijk ontstaat. Tenminste dat vermoed ik, het zou me niets verbazen als deze mensen wel bestaan. Zo divers als de natuur die we fotograferen, zo divers is ook de wereld van de natuurfotografen.
Natuurfotografie biedt me veel meer dan een harde schijf vol mooie foto’s. Ze heeft me de natuur nog meer leren waarderen, ze heeft me in contact gebracht met lieve en gezellige medefotografen en natuurliefhebbers, ze heeft mijn leven een mooie wending gegeven en brengt me in een fijne flow.
Druk, druk, druk
Deze column kwam niet zonder slag of stoot tot stand. Ik krijg soms een beetje kriebels van het woord ’druk’. Het is een woord, dat we allemaal zo vaak en makkelijk gebruiken, maar het dekt de lading nu wel het beste. Ik had mezelf toegewijd aan teveel grote – wel leuke gelukkig – klussen tegelijkertijd. Mijn hoofd zat vol, ik had het gevoel dat ik achter alle feitjes aanliep en mezelf in mijn enthousiasme compleet voorbij was gelopen. En dan móest er ook nog een column af. Zo’n column rolt op dit soort momenten niet bepaald soepeltjes uit mijn pen. Johan (van der Wielen) mailde mij zelfs: ik voel dat je adem hoog zit. Nou, dat zat hij. En dat is dus één van die momenten waarop ik zo ongelooflijk blij ben met fotografie in mijn leven. Want een uurtje met de camera de tuin in en mijn adem zit weer waar hij hoort. Er is weer ruimte en rust in mijn hoofd en mijn stresslevel zit weer op niveautje ‘acceptabel’.
Ik denk dat ik niet hoef uit te leggen hoe dit werkt. Velen van jullie zullen dit herkennen. De natuur zorgt ervoor dat de focus wordt verlegd. Ze helpt te relativeren. Ze vraagt niets anders dan dat je haar met respect behandelt en geeft daarvoor in ruil meer terug dan we ooit hadden kunnen denken. Rust, schoonheid, verwondering… Ze vertraagt ons en dat is zo ongelooflijk waardevol. Voor mij in ieder geval. Ik ga in mijn enthousiasme nog weleens een paar versnellingen te hard om er vervolgens achter te komen dat ik niet meer terug kan schakelen. Enkelen van jullie zullen zich hier zeker in herkennen. Toch?
Eerst kijken en dan pas zien
En zo zat ik dus gisteravond met mijn camera tussen de bloemetjes en de insecten. Ik had de camera in de aanslag en keek in het rond. De eerste minuten bij het fotograferen zie ik vaak nog niet écht iets? Ik kijk wel, ik kijk mijn ogen uit zelfs, maar écht zien kost wat tijd. Ik zie de struiken en de bloemen, ik zie de kleuren en de contouren van de bladeren. En heel langzaam merk ik dat mijn ogen zich van het grotere geheel beginnen te richten op de kleine wereld die zich daar tussen openbaart. En dan valt mijn oog ineens op een goudhaantje. Een klein, geweldig mooi gekleurd kevertje. Hij zit met zijn kont naar me toe. Uiteraard. Ik heb dat effect op veel insecten. Lieveheersbeestjes, spinnetjes, bijtjes… ze draaien me het liefst hun billen toe. Als ik mijn ogen scannend door het groen laat glijden, zie ik nog meer goudhaantjes! Ik zie ook plots een larve van een citroenlieveheersbeestje (prachtig geelzwart gekleurd!) en als ik naar de volgende struik loop, zie ik lieveheersbeestjes en een stukje verder op wemelt het van de bijtjes in de avondzon.
Andere perspectieven en invalshoeken
Ik weet niet of elke vorm van natuurfotografie dat effect op me zou hebben, maar macrofotografie helpt me te focussen op dat wat er écht toe doet. Tijdens mijn webinar vertelde ik over het innemen van andere standpunten, het bepalen van je compositie en vooral op het letten op de achtergrond. Eigenlijk gebeurt datzelfde proces ook met alle elementen in mijn gedachten. Terwijl ik bij het fotograferen de onrustige achtergrond vakkundig probeer te verzachten en verstillen, door andere perspectieven en invalshoeken in te nemen, voel ik de ruis in mijn hoofd wegebben. Het verstilt en geeft daardoor weer ruimte aan de zaken die aandacht verdienen.
Terwijl ik blij en relaxed met een sd-kaartje vol plaatjes van mooie bloemen en insecten weer het huis binnenloop, merk ik dat ik een voldane grijns op mijn gezicht heb. Of de foto’s nou gelukt zijn of niet, dit uurtje quality time met mijn camera en moedertje natuur, heeft me heel veel goed gedaan. Die column gaat er wel komen en ook al die andere dingen op mijn to-do-lijstje geven me geen buikpijn meer. En loopt mijn hoofd toch weer over, dan weet ik wat me te doen staat!
18 reacties
Ik fotografeer al 20 jaar maar nu geeft het me een extra impuls. Ben sinds 2 jaar hersenpatient en fotografie helpt me ontspannen in de natuur.
Ben mijn werk kwijt door mijn aandoening maar fotograferen helpt me om de dagen, weken en maanden door te komen. Al mijn artsen en behandelaars steunen me hierin. Het is mijn therapie geworden. Bijna dagelijks struin ik door de bossen om al dat moois vast te leggen dat ik zie.