Inspiratieloos terug naar huis
Het is eind januari, een paar dagen na de eerste en laatste sneeuw van dit jaar. Ik rij naar het Lankheet, mijn lokale fotoproject, om wat foto’s te gaan maken. Parkeer de auto, stap uit en pak mijn rugzak met cameraspullen en statief. Dan het gebied in, het is stil in het bos en grauw. Ik ben nog geen honderd meter op weg als ik me besef dat ik hier eigenlijk helemaal geen zin in heb. De rugzak klemt, mijn nek en rug doen zeer (nota bene de reden waarom ik een jaar terug op een lichtere camera ben overgestapt) en ik ben volledig inspiratieloos. Nog vijftig meter verder en ik besluit terug te gaan. Vandaag wordt’m niet. Nog geen half uur na vertrek ben ik al weer thuis. Mijn vrouw kijkt me verbaasd aan, nu al terug? Ik knik en mompel een zwak excuus, “slecht licht, grauw, niets te beleven”. Normaal gesproken niets voor mij, ik weet eigenlijk in elke omstandigheid wel iets positiefs te vinden en beelden te maken. En kom ook vrijwel altijd thuis met wat foto’s. Vandaag niet.
Geen interesse meer in fotografie
En was het maar bij die ene dag gebleven. Maar thuisgekomen heb ik de fotorugzak in de hoek gegooid, het statief heeft nog dagen in de auto gelegen en de fotodip werd alleen maar groter. Mag ik anders graag in verloren uurtjes op facebook foto’s bekijken van collega fotografen of op YouTube surfen naar mooie video’s over fotografie, het interesseert me op het moment helemaal niets. En terwijl ik anders vrijwel elke dag tot laat in de avond nog foto’s aan het bewerken ben ga ik nu niet eens achter de computer zitten. Sterker nog, het afgelopen weekend heeft de computer meer dan 60 uur helemaal niet aangestaan, iets wat me sinds mensenheugenis nog nooit is overkomen. Er liggen nog honderden foto’s te wachten van de vorige zomervakantie, van diverse tripjes in de herfst en van de wintermaanden, maar het trekt me helemaal niet om er mee aan de gang te gaan. Wat is dat toch?
Vernieuwends
Terwijl buiten het voorjaar al enkele dagen veel te vroeg aanwezig is, temperatuurrecords dagelijks gebroken worden en het leven weer voorzichtig uit de winterslaap komt voel ik niet de minste prikkel om er mee aan de gang te gaan. Waarom zou ik nog foto’s maken van al die voorjaarsbloeiers, al die foto’s die op internet voorbij komen zijn toch allang door een ander gemaakt. Wat kan ik daar nu nog voor vernieuwends aan bijdragen? De zoveelste plaat van een sneeuwklokje met vage randen, een vliegend insect of van de eerste jonge vogels, het is allemaal al eens voorbij gekomen. Ik geniet nog steeds van de natuur als ik buiten loop, maar die tot kort geleden aanwezige prikkel om alles vast te leggen is er op het moment gewoonweg niet. En ik heb geen idee waarom niet.
Beelden zien
Ben ik oververzadigd, is het de teleurstelling dat ik geen vernieuwende foto’s weet te maken, leg ik de lat voor mezelf te hoog of is de prikkel gewoonweg verdwenen? Ik weet het niet. Ik loop hier al enkele weken over na te denken. De visie en het zien van mooie plaatjes is niet verdwenen. Als ik buiten loop en de hond uitlaat dan kijk ik nog steeds in beelden, een mooi met mist bedekt landschap, een paard in een bedauwde wei, zonneharpen tussen de bomen. Ik zie ze nog steeds in mijn gedachten als foto’s. Maar de prikkel om snel naar huis te lopen en de camera te pakken is totaal niet aanwezig. Ik kan me niet herinneren dat ik dit ooit zo heftig heb gehad. Wel eens een dag of een paar dagen. Maar nog nooit met de diep gewortelde gedachte dat ik zinloos bezig ben. Dat de foto’s er niet toe doen.
Waakvlammetje
Waar dit toe leidt? Ik weet het niet. Diep van binnen brandt er gegarandeerd nog wel een waakvlammetje, dat weet ik gewoon. En er zal best een moment komen waarop er weer inspiratie is en ik weer lekker aan de gang zal gaan. Misschien morgen al wel. Maar op dit moment kan ik me er niet toe zetten. Zoekende naar de richting waar ik naar toe wil, naar een eigen stijl met onderscheidende foto’s. Naar een gevoel dat er twee maanden terug nog volop was en naar het gevoel van artistieke vrijheid dat de fotografie mij altijd gegeven heeft. Boven de massa uitsteken. Ik zie het op dit moment niet. En wie weet sluit ik mij binnenkort wel weer bij de massa aan en voel ik me daar weer prima bij. De toekomst zal het leren. Soms kan een waakvlammetje gauw een bosbrand worden tenslotte. En als er iemand tips heeft om over de fotografische megadip heen te komen dan hou ik me aanbevolen.
Fotogroet Jan
Ps : Sorry “rot” Johan 🙂
En wat als je tijd weet te vinden om jouw kennis van fotografie over te brengen op anderen middels workshops?
Al zal het alleen maar zijn om een stok achter de deur te hebben om toch die camera weer op te pakken.
En dan niet meteen 80 in de week doen. LOL
Maar gewoon eens kijken of je het toe kan passen in je dagelijkse programma.
Ik weet zeker dat er genoeg mensen met DE Jan Dolfing een dagje op pad willen en kennis op willen doen.
Hoop dat je niet stopt met fotografie.
Groet, Jos Snijder
2019 is een jaar van in jezelf zoeken naar wie en wat je bent, loslaten van oude pijnlijke zaken en kijken wat je nog wilt in dit leven. Kijken waarvoor je hier bent. Daar hoort dit bij. Is heel normaal gedrag en niet verontrustend zolang je het accepteert. Er niet tegen gaat vechten. Dat is al in 2018 begonnen en zet dit jaar de eerste maanden sterk door. Geef er zonder schuldgevoel lekker aan toe en doe eens dingen die je steeds maar uitstelde en toch graag wilde ontdekken. Het levert een nieuwe kijk op en geeft nieuwe inzichten.
Herkenbaar verhaal, ik zit op het moment ook al vanaf november in een inspiratieloze dip. Mede door een zeer drukke en rommelige periode op het werk is de focus een beetje weg. Om de camera niet te laten vastroesten ben ik teruggevallen op een andere hobby, vliegtuigspotten bij Schiphol. Dat kan ik min of meer op de automatische piloot 😉 doen zonder me al te druk te maken om compositie, wisselende lichtomstandigheden en het onderwerp. Gewoon richten op het vliegtuig, scherpstellen, meetrekken en de sluiter laten ratelen. Waarschijnlijk komt de zin wel weer met de zon in het voorjaar.
Hoe herkenbaar en dan ben ik maar een voor zichzelf fotograferend amateurtje. Het vorige jaar begon eigenlijk wel mooi met die strenge vorst en een ritje langs het IJsselmeer richting het paard van Marken gaf een warm gevoel ondanks de diepvriestemperaturen en ijskoude wind. De vogelvakantie op Lesbos begon een week eerder voor ons; we wilden de vogeltrek ook wel eens meemaken daar. Helaas die zomer begon al vroeg en door de sterke stroming uit het zuiden waren de vogels de laatste week van april het eiland al lang voorbij of lieten het links liggen. De zomer was te warm en te droog en dat laatste was niet bepaald aantrekkelijk om inspiratie op te doen, alles wat je zag was op sterven na dood. Het enige pluspuntje was mijn eerste bandheidelibel. De herfst liet ook al verstek gaan, teminste hier in het zuid-oosten van Brabant en dat enkele kabouter Spillenbeenhuisje dat je zag was of verschrompelt of omver gelopen. De winter was grijs en saai, niks vorst, niks schaatsen en de sneeuw was al weer weg voor je buiten was. Februari dit jaar ineens lente, je wilde naar buiten, ja wij mensen wel, al het andere was nog in winterslaap. Dan maar de bosanemoontjes, ook al een bittere teleurstelling, op de plek waar ik al jaren geniet van een mooi wit lentetapijt, waar je uren en uren door kunt brengen met spelen met je camera, hebben ze platgewalst en om de teleurstelling van de lente nog wat groter te maken waren de blauwe blobbende smurfen, ook wel bekend als heikikkers, dit jaar hier op één hand te tellen. Tja, je bent niet de enigste die met een dipje zit 😉
Wat een herkenbaar verhaal, heb er zelf ook al maanden last van maar nu de lente begint, begint het bij mij langzaamaan weer te kriebelen.
Wel fijn om te lezen dat ik niet de enige ben die hier last van heb!
Succes met het maken van die brand van je waakvlam!
Proficiat. ‘Gewoon’ een fase in je persoonlijke ontwikkeling. Tijdje verpoppen en opnieuw uitvliegen.
Allemaal heel erg dank voor de meelevende reacties , tips en adviezen. De tijd zal leren hoe lang deze dip gaat duren. En heren B. te B. en R. te L. we gaan zeker weer wat actie ondernemen. Is het niet voor de fotografie, het geheel eromheen is (en was) ook uitermate gezellig en voor herhaling vatbaar. Maar eens een nieuw gebiedje of eiland uitzoeken ? Verder via p.m. lijkt me.
Fotografische Megatip 🙂
Komt ie: Ga iets doen met uw engagement (zie https://www.natuurfotografie.nl/afschieten-dat-beest-de-beste-oplossing-of-toch-niet-misschien/ )! Ontrafel en fotografeer het verhaal want geen alibi is zo goed als een gekiekt alibi. Da’s behoorlijk moeilijk, dus de lat ligt meteen heel hoog en uitdagend. Ik voorspel tevens een flinke dosis maatschappelijke tegenwind.
Ik vond dat een warrige column, door minstens 3 onderwerpen verward:
Het aangehaalde verhaaltje van de natuurparkbaron vond ik daarentegen helder als glas… beperkt, dat wel, maar in die beperking heel helder want je hoeft slechts een veld vol dode en halfdode schapen als gevolg van een (1) passerende wolf te kieken om dat te illustreren. Toch beperkt, want de cumulatieve schade vanwege alleen al honden is vele malen groter simpelweg omdat er véél meer honden zijn (en dus niet omdat een hond daarom per se gevaarlijker dan een wolf voor je schapen is) en: zit hier niet ook een veel breder maatschappelijk verhaal aan vast? Het verhaal van een overheid die verordonneert dat we ons niet tegen nieuwkomers, of dat nu criminelen uit Verweggistan of wolven zijn, mogen verweren. Wat is het verschil tussen: “Neem mij niet kwalijk dat ik in de weg sta, de kassa hebt u al, als u de kluis ook wilt… staat daar” en “Heil heilige wolf, mijn 14 schapen die nog over waren lopen daar…”? Dat dit onvrede en verzet genereert verbaast mij niets. Dit relativeren doet overigens niets aan de helderheid van het verhaal van de baron af.
Een ander verhaal uit uw zelfde column gaat over de Nederlandse alomtegenwoordige verwarring omtrent wat natuur nu eigenlijk is. Uitgezet “wild” zoals de genoemde zwijnen (en alle vormen van flora- en faunavervalsingen t.b.v beheer, jachthobby e.a. doeleinden) zijn geen natuur, maar worden wel zo beleefd door de meesten. Die wolven daarentegen zijn echte natuur en illustreren dat natuur helemaal niet “mooi” en “leuk” voor alles en iedereen hoeft te zijn. HIV is immers ook niet leuk, om maar wat te noemen, maar heeft wel flink veel werkgelegenheid gegenereerd voor mensjes in laboratoriums en wat al niet meer en dat vinden ze dan weer wel “leuk” want dat vergroot de mensjes-economie.
Een derde verhaal dat ik uit uw column haal is een anti-jacht-verhaal. Dat jacht zo ongeveer de domst denkbare vorm van “beheer” is, dat de werkelijke jagersagenda een geheel andere is nml. een ordinair veiligstellen van een hobby, is wellicht ook te fotograferen….
En dan komt het wanbeleid omtrent de OVP ook nog even aan bod!
Al deze verhaallijnen gaan óók over mensen, over hoe we met onze omgeving omgaan, over egoïstische belangen, over hoe de maatschappij en het denken aan verandering onderhevig zijn (ik weet zo uit mijn hoofd al diverse foto’s van Ed v.d. Elsken die vandaag de dag niet eens meer zouden mógen laat staan kunnen!). Me dunkt dat daar nog wel wat aan te fotograferen valt want mensen zijn ook natuur, net als die wolven. Dit laatste wordt vrijwel unaniem over het hoofd gezien door natuurfotografen. Nou, hiermee kunt u wel weer enkele decennia vooruit.
Veni, vidi en ik maakte er een kiek van 😉
Minstens enkele decennia 🙂 Dank voor je heel uitgebreide reactie.
Hej Jan, hier mede columnist Dave. Oops die Johan die wordt niet vrolijk van ons, ik vergat ook mijn deadline!! Enfin…heel herkenbaar hoor wat je schrijft. Mijn remedie, lekker schrijven…lekker die computer uit laten en als je dan weer een prikkel voelt kijken of je er iets mee kunt en anders gewoon omarmen en even lekker zo laten…je hebt genoeg mooie beelden in je bibliotheek waarschijnlijk en kijk daar nog eens naar. En wie weet is er wel een plekje of beeld waar je nu van denkt, ik ga die foto opnieuw maken? Succes en tot lezens!
Dus jij hebt daar ook last van Dave ? Deadlines … vreselijk 🙂
Groet Jan
Gewoon kappen met die sitevulling en zorgeloos gaan fotograferen. Scheelt je een hoop vrije tijd die je aan echt leuke dingen kunt besteden 🙂
Ha Jan, heel herkenbaar hoor! heb ik ook wel eens last van. Ben nu ook meer lekker op zolder bezig met de modelspoorbaan, zou jij ook moeten doen, lekker in je eigen wereld. We gaan gewoon nog weer een keer op stap naar een nieuwe omgeving, net als laatst.Groet Ronald
Super Ronald, gaan we zeker doen. En die treintjes, die staan eigenlijk ook de hele winter al stil. Oeps.
Komt vast allemaal wel weer goed Jan. De moed niet laten zakken. Je hoofd ff leeg maken met andere dingen en dan komt de inspiratie heus wel weer terug. Gaat niet van vandaag op morgen misschien, maar heus achter de wolken schijnt de zon. Sterkte met deze megadip maar zoals gezegd komt het allemaal wel weer goed. Kalm blijven en blijven genieten van de natuur en mensen en dieren om je heen.
Mijn tips: laat de camera een tijdje thuis en laat je weer verwonderen door de natuur. Geen prestatiedruk (“het moet anders/beter/vernieuwender), maar gewoon kijken en genieten. Hoewel veel in de natuur zich herhaalt, is het nooit hetzelfde, het licht is altijd anders. Probeer maar eens twee identieke lichtharpen te maken op verschillende tijdstippen, onmogelijk. Nieuwe uitdagingen kun je daarna nog vinden in het maken van series. I.p.v. die ene lichtharp, een serie van verschillende maar toch bij elkaar passende lichtharpen. Of breid je filmactiviteiten uit, dat is een heel nieuw ‘wiel’ om uit te vinden, waarmee je ook diergedrag kunt vastleggen. Succes!
Dat filmen is zeker iets dat me boeit. Ga daar in de (nabije) toekomst zeker uitgebreid mee aan de gang. Dank voor je reactie
Beste Jan,
Dank je wel voor het delen van dit persoonlijk verhaal. Heel vervelend, om dit mee te maken terwijl je toch geniet van de mooie dingen en momenten in de natuur.
Veel punten zijn ook voor mij herkenbaar…geen energie hebben om op pad te gaan en niet wetende wat je moet gaan fotograferen. Zijn mijn foto’s wel goed genoeg, moet ik vernieuwender zijn….
Vooral na de herfst en de afgelopen maanden zijn voor mij een “donkere” periode.
Maar het uitzicht op het voorjaar, het uitproberen van weer andere technieken en toch met een doel op pad proberen te gaan, houden me op de been en geven me weer het gevoel, dat ik de afgelopen maanden had gemist.
Ik hoop dat je snel weer opknapt en deze periode achter je zult laten. Weer genieten van de natuur en het vast leggen van mooie momenten. Het delen van je prachtige foto’s is voor anderen ook weer inspirerend en goed;!
Ik wens je alle goeds;!!!
Vr.gr. Annemiek Faber
Heb ook jaarlijks zo’n dip, meestal het einde van de winter / begin lente. Nu dus. Ik maak me er totaal niet druk om, aangezien ik na zo’n dip in een ontzettend productieve periode kom omdat alles heeft kunnen bezinken
Beste Jan, misschien moet je de accu’s uit je spullen halen, opladen en los in de kast leggen, naast je andere apparatuur.
Ga naar buiten, geniet van de natuur.
Als je dan op een gegeven moment het gevoel krijgt dat je echt die foto wilt, nee moet maken die je ook in je hoofd ziet, is het vroeg zat.
Fotograferen alleen op de automatische piloot is op den duur echt heel onbevredigend.
Succes, René
Basis ligt in de acceptatie… ik heb jaarlijks een dip en merk dat ik mij daar steeds minder druk om maak. Meestal aan het eind van de herfst, voor er winter is, raak ik mijn camera zelden nog aan en geniet van een goed boek of lekker glas wijn. Ik maak mij er inmiddels niet meer druk om, als ik geen zin heb, heb ik geen zin en worden de foto’s toch niets. Dan geniet ik van de natuur zonder iets te moeten of hoeven. Ik weet… dat het vanzelf wel weer gaat kriebelen 😉
Dank Johan voor je bemoedigende woorden. Gaat goed komen. Ondertussen ruim drie weken na het aanleveren, nog steeds weinig zin maar wel minder stress omtrent het niet leveren van beeldmateriaal. Komt zeker goed.Net als de volgende column. Groet.
Bedenk een thema en ga vanuit dat thema beelden maken. Die aanpak heeft mij creatief echt vooruit geholpen en is een manier om los te komen van “standaard” beelden.
Groet,
Rob
Beste Jan, het is o zo herkenbaar. Om je te onderscheiden in de fotografie, met jou beelden is niet gemakkelijk. In aansluiting op mijn bewogen fotografie,magie van onscherpte en fotografie van dooiend ijs werd niet ontankelijk door de redactie van natuurfotografie, sloegen bij mij alle stoppen door.
Fotografie van dooiend ijs, inmiddels daarover verschillende presentatie gegeven, met lovend commentaar. Mijn inspiratie vind ik vooral in mijn clubje huiskamer fotografie. Wij functioneren 7 jaar, met een groepje van 6 fotografen. Wisselend thuis bij de leden. Ieder lid neemt foto’s mee en die worden uitvoerig besproken. De onderwerpen zijn vrij en de resultaten zeer inspirerend.
Mogelijk dat mijn ervaring je helpt.
Groet Gerrit .
Als het willen zien er nog is, is de dip vermoedelijk het loslaten van de stijl van fotograferen die je had, wat nodig is om tot iets nieuws te komen. Akelige periode, weet ik uit ervaring, maar kan worden gevolgd door extra plezier zodra een nieuwe benadering van de fotografie begint. Als je lang genoeg vast, komt de honger echt wel…
Herkenbaar. Even iets heel anders stak de bosbrand weer aan. Ik ging toen van de dip een beeldverhaal te maken.
Geachte heer Dolfing, beste Jan,
Ook ik heb het niet doorgaan van ons jaarlijkse lange fotografieweekendje weg als een groot gemis ervaren. Dat dit zo’n grote impact op u zou hebben dat had ik niet verwacht. Wellicht moeten we contact zoeken met de heer K. te L. om te checken of we dit op korte termijn toch kunnen laten plaatsvinden.
Anyway ik wens u heel veel sterkte met dit gemis en hoop dat u snel weer herstelt.
In afwachting van u positieve reactie, verblijf ik.
Beste heer B.
Dacht dat het eenmalig was. Zit momenteel ook in een erge dip en ben benieuwd of ik nog licht ga zien aan het eind van de tunnel. Misschien dat je ons kunt motiveren op fotografie weekendje… Ik verblijf in L wachtend op een positieve reactie..