Menu

Onderdeel van Pixfactory

Fotografische Megadip

In de mailbox zie ik vanmiddag opeens een mailtje van Johan, onze redacteur voor de columns van natuurfotografie.nl met daarin de vraag “waar blijft je column?”. Deze had al een week geleden aangeleverd moeten worden. Een week geleden al? Dat kan niet denk ik. Ik heb net een column aangeleverd! Ik check de lijst met deadlines en natuurlijk heeft Johan gelijk. Bah, rot Johan! Rot lijst! Rot fotografie! Rot fotografie? Dat is helemaal niks voor mij, klinkt helemaal niet als mij. En toch is het mij op dit moment. Ik krijg al enige tijd helemaal niets fotografisch meer uit de vingers, laat staan uit de camera. Erger nog, ik heb de camera al zeker 5 weken niet eens meer in handen gehad. En dat is me de laatste 30 jaar nog nooit overkomen!
De laatste foto die ik heb gemaakt, een sneeuwlandschap in Het Lankheet, meer dan 4 weken geleden! Fotograaf: Jan Dolfing

Inspiratieloos terug naar huis

Het is eind januari, een paar dagen na de eerste en laatste sneeuw van dit jaar. Ik rij naar het Lankheet, mijn lokale fotoproject, om wat foto’s te gaan maken. Parkeer de auto, stap uit en pak mijn rugzak met cameraspullen en statief. Dan het gebied in, het is stil in het bos en grauw. Ik ben nog geen honderd meter op weg als ik me besef dat ik hier eigenlijk helemaal geen zin in heb. De rugzak klemt, mijn nek en rug doen zeer (nota bene de reden waarom ik een jaar terug op een lichtere camera ben overgestapt) en ik ben volledig inspiratieloos. Nog vijftig meter verder en ik besluit terug te gaan. Vandaag wordt’m niet. Nog geen half uur na vertrek ben ik al weer thuis. Mijn vrouw kijkt me verbaasd aan, nu al terug? Ik knik en mompel een zwak excuus, “slecht licht, grauw, niets te beleven”. Normaal gesproken niets voor mij, ik weet eigenlijk in elke omstandigheid wel iets positiefs te vinden en beelden te maken. En kom ook vrijwel altijd thuis met wat foto’s. Vandaag niet.

De zoveelste sneeuwklokjesfoto, leuk maar niks bijzonders. Fotograaf: Jan Dolfing

Geen interesse meer in fotografie

En was het maar bij die ene dag gebleven. Maar thuisgekomen heb ik de fotorugzak in de hoek gegooid, het statief heeft nog dagen in de auto gelegen en de fotodip werd alleen maar groter. Mag ik anders graag in verloren uurtjes op facebook foto’s bekijken van collega fotografen of op YouTube surfen naar mooie video’s over fotografie, het interesseert me op het moment helemaal niets. En terwijl ik anders vrijwel elke dag tot laat in de avond nog foto’s aan het bewerken ben ga ik nu niet eens achter de computer zitten. Sterker nog, het afgelopen weekend heeft de computer meer dan 60 uur helemaal niet aangestaan, iets wat me sinds mensenheugenis nog nooit is overkomen. Er liggen nog honderden foto’s te wachten van de vorige zomervakantie, van diverse tripjes in de herfst en van de wintermaanden, maar het trekt me helemaal niet om er mee aan de gang te gaan. Wat is dat toch?

Jong leven zou toch een motivatie moeten zijn om door te gaan. Hoe mooi ik het ook nog steeds vind, het kan mij op dit moment fotografisch niet boeien. Fotograaf: Jan Dolfing

Vernieuwends

Terwijl buiten het voorjaar al enkele dagen veel te vroeg aanwezig is, temperatuurrecords dagelijks gebroken worden en het leven weer voorzichtig uit de winterslaap komt voel ik niet de minste prikkel om er mee aan de gang te gaan. Waarom zou ik nog foto’s maken van al die voorjaarsbloeiers, al die foto’s die op internet voorbij komen zijn toch allang door een ander gemaakt. Wat kan ik daar nu nog voor vernieuwends aan bijdragen? De zoveelste plaat van een sneeuwklokje met vage randen, een vliegend insect of van de eerste jonge vogels, het is allemaal al eens voorbij gekomen. Ik geniet nog steeds van de natuur als ik buiten loop, maar die tot kort geleden aanwezige prikkel om alles vast te leggen is er op het moment gewoonweg niet. En ik heb geen idee waarom niet.

Zonneharpen, ik geniet van het moment maar vind de foto’s veel te gewoon. Geen uitdaging meer! Fotograaf: Jan Dolfing

Beelden zien

Ben ik oververzadigd, is het de teleurstelling dat ik geen vernieuwende foto’s weet te maken, leg ik de lat voor mezelf te hoog of is de prikkel gewoonweg verdwenen? Ik weet het niet. Ik loop hier al enkele weken over na te denken. De visie en het zien van mooie plaatjes is niet verdwenen. Als ik buiten loop en de hond uitlaat dan kijk ik nog steeds in beelden, een mooi met mist bedekt landschap, een paard in een bedauwde wei, zonneharpen tussen de bomen. Ik zie ze nog steeds in mijn gedachten als foto’s. Maar de prikkel om snel naar huis te lopen en de camera te pakken is totaal niet aanwezig. Ik kan me niet herinneren dat ik dit ooit zo heftig heb gehad. Wel eens een dag of een paar dagen. Maar nog nooit met de diep gewortelde gedachte dat ik zinloos bezig ben. Dat de foto’s er niet toe doen.

Diep van binnen een waakvlammetje dat me toch nog wat licht in de duisternis geeft. Fotograaf: Jan Dolfing

Waakvlammetje

Waar dit toe leidt? Ik weet het niet. Diep van binnen brandt er gegarandeerd nog wel een waakvlammetje, dat weet ik gewoon. En er zal best een moment komen waarop er weer inspiratie is en ik weer lekker aan de gang zal gaan. Misschien morgen al wel. Maar op dit moment kan ik me er niet toe zetten. Zoekende naar de richting waar ik naar toe wil, naar een eigen stijl met onderscheidende foto’s. Naar een gevoel dat er twee maanden terug nog volop was en naar het gevoel van artistieke vrijheid dat de fotografie mij altijd gegeven heeft. Boven de massa uitsteken. Ik zie het op dit moment niet. En wie weet sluit ik mij binnenkort wel weer bij de massa aan en voel ik me daar weer prima bij. De toekomst zal het leren. Soms kan een waakvlammetje gauw een bosbrand worden tenslotte. En als er iemand tips heeft om over de fotografische megadip heen te komen dan hou ik me aanbevolen.

Fotogroet Jan

Ps : Sorry “rot” Johan 🙂

Geef een reactie

28 reacties

  1. En wat als je tijd weet te vinden om jouw kennis van fotografie over te brengen op anderen middels workshops?
    Al zal het alleen maar zijn om een stok achter de deur te hebben om toch die camera weer op te pakken.
    En dan niet meteen 80 in de week doen. LOL
    Maar gewoon eens kijken of je het toe kan passen in je dagelijkse programma.
    Ik weet zeker dat er genoeg mensen met DE Jan Dolfing een dagje op pad willen en kennis op willen doen.
    Hoop dat je niet stopt met fotografie.
    Groet, Jos Snijder

  2. 2019 is een jaar van in jezelf zoeken naar wie en wat je bent, loslaten van oude pijnlijke zaken en kijken wat je nog wilt in dit leven. Kijken waarvoor je hier bent. Daar hoort dit bij. Is heel normaal gedrag en niet verontrustend zolang je het accepteert. Er niet tegen gaat vechten. Dat is al in 2018 begonnen en zet dit jaar de eerste maanden sterk door. Geef er zonder schuldgevoel lekker aan toe en doe eens dingen die je steeds maar uitstelde en toch graag wilde ontdekken. Het levert een nieuwe kijk op en geeft nieuwe inzichten.

  3. Herkenbaar verhaal, ik zit op het moment ook al vanaf november in een inspiratieloze dip. Mede door een zeer drukke en rommelige periode op het werk is de focus een beetje weg. Om de camera niet te laten vastroesten ben ik teruggevallen op een andere hobby, vliegtuigspotten bij Schiphol. Dat kan ik min of meer op de automatische piloot 😉 doen zonder me al te druk te maken om compositie, wisselende lichtomstandigheden en het onderwerp. Gewoon richten op het vliegtuig, scherpstellen, meetrekken en de sluiter laten ratelen. Waarschijnlijk komt de zin wel weer met de zon in het voorjaar.

Reageer op dit artikel

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site wordt beschermd door reCAPTCHA en het Google privacybeleid en servicevoorwaarden zijn van toepassing.

28 reacties

  1. En wat als je tijd weet te vinden om jouw kennis van fotografie over te brengen op anderen middels workshops?
    Al zal het alleen maar zijn om een stok achter de deur te hebben om toch die camera weer op te pakken.
    En dan niet meteen 80 in de week doen. LOL
    Maar gewoon eens kijken of je het toe kan passen in je dagelijkse programma.
    Ik weet zeker dat er genoeg mensen met DE Jan Dolfing een dagje op pad willen en kennis op willen doen.
    Hoop dat je niet stopt met fotografie.
    Groet, Jos Snijder

  2. 2019 is een jaar van in jezelf zoeken naar wie en wat je bent, loslaten van oude pijnlijke zaken en kijken wat je nog wilt in dit leven. Kijken waarvoor je hier bent. Daar hoort dit bij. Is heel normaal gedrag en niet verontrustend zolang je het accepteert. Er niet tegen gaat vechten. Dat is al in 2018 begonnen en zet dit jaar de eerste maanden sterk door. Geef er zonder schuldgevoel lekker aan toe en doe eens dingen die je steeds maar uitstelde en toch graag wilde ontdekken. Het levert een nieuwe kijk op en geeft nieuwe inzichten.

  3. Herkenbaar verhaal, ik zit op het moment ook al vanaf november in een inspiratieloze dip. Mede door een zeer drukke en rommelige periode op het werk is de focus een beetje weg. Om de camera niet te laten vastroesten ben ik teruggevallen op een andere hobby, vliegtuigspotten bij Schiphol. Dat kan ik min of meer op de automatische piloot 😉 doen zonder me al te druk te maken om compositie, wisselende lichtomstandigheden en het onderwerp. Gewoon richten op het vliegtuig, scherpstellen, meetrekken en de sluiter laten ratelen. Waarschijnlijk komt de zin wel weer met de zon in het voorjaar.

Reageer op dit artikel

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site wordt beschermd door reCAPTCHA en het Google privacybeleid en servicevoorwaarden zijn van toepassing.

Jan Dolfing

Jan Dolfing

Als dierenarts en gepassioneerd natuurfotograaf is Jan nauw verbonden met dieren en natuur. Een passie die hij graag laat zien.

Meer columns van deze auteur

Deze artikelen vind je vast ook interessant: