Inspiratieloos terug naar huis
Het is eind januari, een paar dagen na de eerste en laatste sneeuw van dit jaar. Ik rij naar het Lankheet, mijn lokale fotoproject, om wat foto’s te gaan maken. Parkeer de auto, stap uit en pak mijn rugzak met cameraspullen en statief. Dan het gebied in, het is stil in het bos en grauw. Ik ben nog geen honderd meter op weg als ik me besef dat ik hier eigenlijk helemaal geen zin in heb. De rugzak klemt, mijn nek en rug doen zeer (nota bene de reden waarom ik een jaar terug op een lichtere camera ben overgestapt) en ik ben volledig inspiratieloos. Nog vijftig meter verder en ik besluit terug te gaan. Vandaag wordt’m niet. Nog geen half uur na vertrek ben ik al weer thuis. Mijn vrouw kijkt me verbaasd aan, nu al terug? Ik knik en mompel een zwak excuus, “slecht licht, grauw, niets te beleven”. Normaal gesproken niets voor mij, ik weet eigenlijk in elke omstandigheid wel iets positiefs te vinden en beelden te maken. En kom ook vrijwel altijd thuis met wat foto’s. Vandaag niet.
Geen interesse meer in fotografie
En was het maar bij die ene dag gebleven. Maar thuisgekomen heb ik de fotorugzak in de hoek gegooid, het statief heeft nog dagen in de auto gelegen en de fotodip werd alleen maar groter. Mag ik anders graag in verloren uurtjes op facebook foto’s bekijken van collega fotografen of op YouTube surfen naar mooie video’s over fotografie, het interesseert me op het moment helemaal niets. En terwijl ik anders vrijwel elke dag tot laat in de avond nog foto’s aan het bewerken ben ga ik nu niet eens achter de computer zitten. Sterker nog, het afgelopen weekend heeft de computer meer dan 60 uur helemaal niet aangestaan, iets wat me sinds mensenheugenis nog nooit is overkomen. Er liggen nog honderden foto’s te wachten van de vorige zomervakantie, van diverse tripjes in de herfst en van de wintermaanden, maar het trekt me helemaal niet om er mee aan de gang te gaan. Wat is dat toch?
Vernieuwends
Terwijl buiten het voorjaar al enkele dagen veel te vroeg aanwezig is, temperatuurrecords dagelijks gebroken worden en het leven weer voorzichtig uit de winterslaap komt voel ik niet de minste prikkel om er mee aan de gang te gaan. Waarom zou ik nog foto’s maken van al die voorjaarsbloeiers, al die foto’s die op internet voorbij komen zijn toch allang door een ander gemaakt. Wat kan ik daar nu nog voor vernieuwends aan bijdragen? De zoveelste plaat van een sneeuwklokje met vage randen, een vliegend insect of van de eerste jonge vogels, het is allemaal al eens voorbij gekomen. Ik geniet nog steeds van de natuur als ik buiten loop, maar die tot kort geleden aanwezige prikkel om alles vast te leggen is er op het moment gewoonweg niet. En ik heb geen idee waarom niet.
Beelden zien
Ben ik oververzadigd, is het de teleurstelling dat ik geen vernieuwende foto’s weet te maken, leg ik de lat voor mezelf te hoog of is de prikkel gewoonweg verdwenen? Ik weet het niet. Ik loop hier al enkele weken over na te denken. De visie en het zien van mooie plaatjes is niet verdwenen. Als ik buiten loop en de hond uitlaat dan kijk ik nog steeds in beelden, een mooi met mist bedekt landschap, een paard in een bedauwde wei, zonneharpen tussen de bomen. Ik zie ze nog steeds in mijn gedachten als foto’s. Maar de prikkel om snel naar huis te lopen en de camera te pakken is totaal niet aanwezig. Ik kan me niet herinneren dat ik dit ooit zo heftig heb gehad. Wel eens een dag of een paar dagen. Maar nog nooit met de diep gewortelde gedachte dat ik zinloos bezig ben. Dat de foto’s er niet toe doen.
Waakvlammetje
Waar dit toe leidt? Ik weet het niet. Diep van binnen brandt er gegarandeerd nog wel een waakvlammetje, dat weet ik gewoon. En er zal best een moment komen waarop er weer inspiratie is en ik weer lekker aan de gang zal gaan. Misschien morgen al wel. Maar op dit moment kan ik me er niet toe zetten. Zoekende naar de richting waar ik naar toe wil, naar een eigen stijl met onderscheidende foto’s. Naar een gevoel dat er twee maanden terug nog volop was en naar het gevoel van artistieke vrijheid dat de fotografie mij altijd gegeven heeft. Boven de massa uitsteken. Ik zie het op dit moment niet. En wie weet sluit ik mij binnenkort wel weer bij de massa aan en voel ik me daar weer prima bij. De toekomst zal het leren. Soms kan een waakvlammetje gauw een bosbrand worden tenslotte. En als er iemand tips heeft om over de fotografische megadip heen te komen dan hou ik me aanbevolen.
Fotogroet Jan
Ps : Sorry “rot” Johan 🙂
28 reacties
Hoe herkenbaar en dan ben ik maar een voor zichzelf fotograferend amateurtje. Het vorige jaar begon eigenlijk wel mooi met die strenge vorst en een ritje langs het IJsselmeer richting het paard van Marken gaf een warm gevoel ondanks de diepvriestemperaturen en ijskoude wind. De vogelvakantie op Lesbos begon een week eerder voor ons; we wilden de vogeltrek ook wel eens meemaken daar. Helaas die zomer begon al vroeg en door de sterke stroming uit het zuiden waren de vogels de laatste week van april het eiland al lang voorbij of lieten het links liggen. De zomer was te warm en te droog en dat laatste was niet bepaald aantrekkelijk om inspiratie op te doen, alles wat je zag was op sterven na dood. Het enige pluspuntje was mijn eerste bandheidelibel. De herfst liet ook al verstek gaan, teminste hier in het zuid-oosten van Brabant en dat enkele kabouter Spillenbeenhuisje dat je zag was of verschrompelt of omver gelopen. De winter was grijs en saai, niks vorst, niks schaatsen en de sneeuw was al weer weg voor je buiten was. Februari dit jaar ineens lente, je wilde naar buiten, ja wij mensen wel, al het andere was nog in winterslaap. Dan maar de bosanemoontjes, ook al een bittere teleurstelling, op de plek waar ik al jaren geniet van een mooi wit lentetapijt, waar je uren en uren door kunt brengen met spelen met je camera, hebben ze platgewalst en om de teleurstelling van de lente nog wat groter te maken waren de blauwe blobbende smurfen, ook wel bekend als heikikkers, dit jaar hier op één hand te tellen. Tja, je bent niet de enigste die met een dipje zit 😉
Wat een herkenbaar verhaal, heb er zelf ook al maanden last van maar nu de lente begint, begint het bij mij langzaamaan weer te kriebelen.
Wel fijn om te lezen dat ik niet de enige ben die hier last van heb!
Succes met het maken van die brand van je waakvlam!
Proficiat. ‘Gewoon’ een fase in je persoonlijke ontwikkeling. Tijdje verpoppen en opnieuw uitvliegen.