Futen bij nacht en ontij

dobberend op het water
langzaam heen en weer
de wind en de stroming
verplaatsen je keer op keer
heerlijk zo te drijven
maar om bij elkaar te blijven
peddel je iedere keer weer vlug
naar de ander terug

ISO 1600

De wintermaanden hebben zo hun nadeel; het weer is maar al te vaak grauw en grijs én de dagen duren nogal kort. Maar ‘elk nadeel heb ze voordeel’ want nu stond ik even na 17 uur al weer in het donker langs de vestinggracht, gewapend met mijn camera en telelens (80 – 400mm) op statief en een draadontspanner.

En donker was het want zelfs op ISO 1600 en bij een diafragma van f/7.1 kwam de sluitertijd niet boven de 1/10 seconde en dan had ik al rekening gehouden met een belichtingscorrectie van -2,3 omdat anders het beeld veel te licht zou worden.

Om de sluitertijd wat te vergroten zou ik het diafragma iets verder open kunnen zetten (wat ik niet wenselijk vond voor de beperking van de scherptediepte) of zou ik de ISO-waarde verder kunnen verhogen (wat ik niet wilde in verband met de toename van ruis). Ik koos voor de derde optie: het verlagen van de belichtingscompensatie naar -3,3. Dat lijkt een trucje, maar omdat het al zo donker was maakte het voor het resultaat niet veel uit.

Licht en licht

Het ene licht is het andere niet. Langs het voetpad dat langs de vestinggracht loopt, staan een aantal straatlantaarns. Langs het fietspad en op het parkeerterrein even daarnaast staan er nog veel meer. De lantaarns langs het voetpad stralen wit, de overige stralen geel. Althans dat vinden mijn ogen. Van beide type lantaarns is er een reflectie te zien in het water van de vestinggracht.

Wanneer een van de futen in het gele licht verschijnt, maak ik snel een aantal foto’s. Tot mijn verbazing registreert mijn camera het gele licht als … rood. Nu zou ik de witbalans van de camera anders kunnen instellen maar dan zou ik telkens de instelling moeten aanpassen wanneer een van de futen in een andere reflectie opduikt.

Naast het kleurprobleem doet zich nog een tweede probleem voor: focussen! De autofocus vindt het erg moeilijk om in deze omstandigheden op het juiste punt scherp te stellen. Soms wil hij alleen maar scherpstellen op het water achter de fuut dan slaat hij weer aan het ‘hunten’ en blijft maar zoeken … Maar met handmatig scherpstellen ben ik telkens te laat dus blijf ik het toch maar proberen met de autofocus.

Twee in één

Het is erg opletten met zoveel reflecties. Telkens duikt er een silhouet op op een andere plek dan ik verwacht! Ik moet daardoor telkens mijn focus verleggen waardoor ik een aantal mooie kansen mis.

Ik besluit daarom mijn strategie te veranderen en mij te richten op één reflectie onder de overhangende wilg want daar komen ze het meest samen. Maar dan nog blijf ik telkens van links naar rechts sprinten om vaker een silhouet van een fuut tegen het licht te zien. En dan gebeurt waar ik op had gehoopt. Terwijl ik net naar rechts ben gelopen om het silhouet terug in de lichtbaan te krijgen, drijft vanuit de tegenovergestelde richting langzaam de andere fuut in beeld.
Ik kan vier foto’s maken waarbij beide futen in beeld zijn. Op drie van de vier foto’s overlappen de silhouetten elkaar te veel of is er een kop gedraaid maar op één foto is het bijna zoals ik het wil. Voor mijn gevoel ben ik er dus nog niet en blijf ik nog wachten. Even later komen beide futen opnieuw in de lichtbaan, wat verder weg en helaas een kwart slag van mij af gedraaid. Desondanks blijf ik toch nog een minuut of vijf heen en weer springen en foto’s maken want je weet maar nooit. Dan eist de lage stand van mijn statief zijn tol; mijn rug trekt het niet meer en mijn benen trillen van vermoeidheid. Gelukkig is het nog geen 100 meter naar huis.

De dagen erna onderneem ik nog enkele pogingen om mijn beeld te vervolmaken, maar er is of te veel wind, of te weinig, of de futen zijn er niet. Maar hoe vaker ik naar het gemaakte beeld kijk hoe blijer ik er van word en het is nog steeds één van mijn favorieten.