Geen goede voornemens

Niet, niet goed of te weinig?

Ik deed hier in het verleden graag aan mee maar het wordt voor mij steeds lastiger. Roken doe ik al een paar jaar niet meer, ik breng driekwart van mijn weekenden ‘in de vrije natuur’ door en fotografeer me een ongeluk. Zelfs de vakantiebestemmingen worden stiekem zo gekozen dat er meer dan voldoende reden is om de camera mee te nemen. Dus voor het komend jaar voor mij géén goede voornemens. Ik heb er ook eigenlijk geen zin in. Goede voornemens suggereren dat je in de afgelopen jaren zaken niet, niet goed of met te weinig aandacht hebt opgepakt. Alsof je de afgelopen jaren iets hebt laten liggen. Een soort streng zijn voor jezelf in de wetenschap dat er negen van de tien keer toch niets van terecht komt. Een ‘waste of time’ in een tijd die als gedreven door een najaarsstorm passeert. Want dat valt me wel op…naarmate de leeftijd rijpt, sjeest de tijd steeds sneller voorbij. Met ‘de snelheid van het licht’ zou ik haast zeggen, iets dat ons als fotografen aan moet spreken. En dan kan je die tijd maar het best besteden aan dingen die je leuk vindt.

Ontdekking

Een jaar geleden vroeg ik mij af of ik wel de natuurfotograaf ben die ik wil zijn. Ik zette daar vraagtekens bij, nam mij voor om ten minste één keer projectmatig te fotograferen en raakte in de ban van NXTLVL-fotografie. Alle goede voornemens ten spijt bleef ik ‘gewoon’ vogeltjes fotograferen. Ik ondernam er zelfs een mooie reis voor (zou ik dat als project mogen aanmerken?) en kan met plezier terug kijken naar weer een hele lading vogeltjes op takjes, paaltjes of aan de rand van – al dan niet kunstmatig aangelegde – vijvertjes.

Maar ik heb wel een heerlijk jaar gehad. Ik heb genoten, leuke fotografen ontmoet en weer nieuwe vogels gezien én gefotografeerd. Ik heb mijn vriendin zelfs zover gekregen dat er inmiddels twee (!) vogelfoto’s aan de muur mogen hangen. Eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat we binnenkort gaan verhuizen en die foto’s in ons nieuwe huis(je) de woonkamer niet gaan halen, maar toch. Het voelt als een overwinning, als een prijs die ik met mijn foto’s normaliter niet ga winnen. Terugkijkend kan ik misschien wel zeggen dat ik heb ontdekt dat ik inderdaad de natuurfotograaf ben die ik wil zijn. Waarbij de term natuurfotograaf wellicht (veel) groter is dan de lading die ermee gedekt moet worden.

Niet allround, so what?

Met plezier en een zucht van herkenning heb ik de column van Noortje gelezen, waarin zij tot de conclusie komt dat ze (nog) geen professionele natuurfotograaf is maar wel een passievolle genieter. En daarin herken ik mij wel. Iedere keer weer sta ik vroeg op en sjouw ik met mijn uitrusting kilometers door de natuur of zit ik een dag lang opgevouwen in een gehuurd fotohutje. En iedere keer weer geeft het een enorm goed gevoel ook al zijn de foto’s soms niet om aan te zien of kom ik zonder foto’s thuis. Dat hoort er allemaal bij. Uiteraard probeer ik mijzelf te ontwikkelen, ga ik soms achter paddenstoelen aan (?) of focus ik mij op insecten. Deze uitstapjes leveren soms verrassende resultaten en laten we eerlijk zijn, een dag languit op de grond liggen levert toch een heerlijk zondagsgevoel? Maar het meeste plezier beleef ik aan het kijken naar en fotograferen van vogels. Dan maar geen professionele allround natuurfotograaf, so what! Ik weet al waar het komende jaar een groot deel van mijn vrije tijd ingestoken gaat worden. Er staat zelfs weer een mooie reis gepland, gericht op het fotograferen van vogeltjes. Natuurlijk lijkt het me heerlijk als ik met fotograferen mijn brood zou kunnen verdienen en ik tegen een leuke vergoeding de mooiste plekken op aarde mag bezoeken en vastleggen. Maar dat zit er niet in, daarvoor mis ik veel meer dan alleen talent. Een enthousiast vogelfotograaf is wat ik ben en nog lang hoop te blijven.

En daar zoveel mogelijk van genieten, ook weer in 2018.

Dat is geen goed voornemen, dat ga ik gewoon doen!