Gemiste kansen

Keuzes maken en accepteren

Ik hoor je denken, daar zijn apps voor en je had het kunnen weten. Dat is waar maar ook dan kun je besluiten dat je slaap verkiest boven vroeg ergens in de kou staan of je koffie liever uit je vertrouwde beker in je pyjama drinkt in plaats van uit een thermoskan in je dikke winterjas. Of dat je gewoon aan het werk bent en simpelweg niet op pad kunt. Dit gaat over keuzes maken. En accepteren. Tja, vooral dat laatste is makkelijker gezegd dan gedaan. Een keuze maken is soms niet zo moeilijk, de consequenties aanvaarden wel. Maar stel nou dat je die andere optie had gekozen, had je dan niet ook argumenten gehad voor de tweede optie? Die overweging helpt. Dat zeg ik maar tegen mezelf om het leed een beetje te verzachten.

Het leven bestaat uit keuzes en besluiten. Welke kant ga je op?
Stel dat je toch besluit om morgenochtend die wekker te gaan zetten, dan heb je weer te kiezen uit de plekken waar je naar toe gaat. En als je dan al kiest voor die bepaalde plek, wat ga je dan fotograferen en welke lenzen of lens neem je mee? Wel of geen statief? Wat nu als je besluit die niet mee te nemen omdat het zoveel gezeul is en je maakt de foto van dat prachtige landschap en je komt thuis en ziet dat die onscherp is? Dan baal je ook en had je net zo goed kunnen uitslapen.
Eigenlijk gaat deze column een beetje over spijt en gemiste kansen, in de volgorde gemiste kansen en dan spijt.

De vogel gevlogen, je kans ook

Maar oké, je bent dus op pad, hebt de juiste spullen bij je en je bent op de juiste locatie. Dat heb je gekozen en besloten en dat heb je geaccepteerd. Dan ben je bijvoorbeeld bezig met je macrolens omdat het licht zo ontzettend mooi is zodat je jouw onderwerp prachtig in beeld krijgt. Je geniet ervan, het diffuse licht, de ochtendrust, de kleine wereld die ontwaakt. Jouw wereld bestaat uit jouw camera, je lens, je onderwerp en jij. Zo mooi kan het leven zijn. Dat is op zich al het perfecte plaatje, welke foto er ook uit komt, er kan weinig mis gaan en jouw keuze was perfect. Jij bent hier op deze plek en alles klopt. De tijd vliegt… Zo ook de vogel die je opeens in je ooghoek voorbij ziet fladderen… deze wil je al zo lang fotograferen en komt nu zo mooi uit met dit licht, wat een kans! Maar dan besef je dat je macrolens op je camera zit en voordat je besluit dat je nu toch snel je lens gaat wisselen is de vogel en de mogelijkheid om deze vast te leggen gevlogen…. Wat een gemiste kans….

Ook nu baal ik. Ik baal van die gevlogen vogel maar nog meer baal ik dat ik niet gewoon tevreden kan zijn met mijn besluit dat ik lekker bezig was met mijn macrolens. Ik voel ondanks alles toch weer een frustratie opkomen. En die gaat dwars door dat perfecte gevoel van zojuist heen.

Tweestrijd, onrust en spijt

Wanneer ik thuis kom kijk ik naar mijn foto’s. Het balen is verdwenen en ik ben tevreden met wat ik gemaakt heb. Die vogel vliegt steeds verder weg uit mijn gedachten.
Zoals ik al zei gaat dit over accepteren.
Terwijl ik dit typ zie ik de lucht buiten kleuren na een grijze dag. Ik had met mezelf afgesproken dat ik deze column zou schrijven en wat achterstallige klusjes in huis zou doen. Dus gewoon lekker thuis blijven en niet aan de verleiding toegeven om met de camera naar buiten te gaan.

Ik zet een fijn muziekje op en schenk mezelf wat lekkers in. Dit zijn genietmomentjes en ik besef dat het eigenlijk best wel heel chill is zo’n dag thuis blijven in deze omstandigheden.
Ondertussen zie ik door mijn raam dat de lucht steeds mooier kleurt. Ik ga even naar mijn tuin om te ontdekken dat het toch wel erg kleurrijk is en dat ik toch eigenlijk wel met de camera op pad had moeten zijn. Tegelijkertijd voel ik de tweestrijd opkomen, ik zou tenslotte thuisblijven. Maar ook voel ik de onrust… zal ik toch….?
Tegen de tijd dat ik met mijzelf een pittig innerlijk gesprek voer begint het donker te worden. Erop uit gaan heeft nu geen zin meer.
Een gemiste kans? Nee, ik ben bij mijn eerdere besluit gebleven en heb dat geaccepteerd.
Nadat ik mijn column geschreven heb kijk ik even op social media en zie ik wat ik gemist heb…
En nee, ik heb geen spijt… of toch?